Ραντεβού το Σεπτέμβριο: Άντε τώρα να τους πάρεις στα σοβαρά…

Πριν από λίγους μήνες, περάσαμε ένα θρίλερ στα όρια της εκτροπής για τη συναίνεση. Καλώς, για ορισμένους, κακώς για άλλους, δεν υπήρξε. Θεοί και δαίμονες έπεσαν πάνω σε εκείνους που δεν την έδωσαν. Όμως, λίγο μετά, δεν ξανακούσαμε τίποτα γι αυτήν. Εφυγε, ξεχάστηκε. Πυροτέχνημα που άναψε και έσβησε. Πυροτέχνημα για να μεταφέρει αλλού τις ευθύνες. Τίποτα δεν θα είχε αλλάξει στη χώρα αν είχε υπάρξει αυτή η συναίνεση, γι αυτό και έφυγε όπως έφυγε από τη συζήτηση. Αντίθετα, η πραγματική συναίνεση που έχει ανάγκη η κυβέρνηση, με το ΠΑΣΟΚ και με τα ίδια της τα μέλη και που δεν μπορεί να την πετύχει, αυτή είναι που διαλύει τη χώρα. Τα παραδείγματα, ατελείωτα: από το στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και ηγέτη της ΑΔΕΔΥ κ. Παπασπύρο ή τον επίσης ΠΑΣΟΚ συνάδελφό του κ. Φωτόπουλο, μέχρι την ίδια την καρδιά του κυβερνητικού επιτελείου.
Δεν χρειάζεται να ανατρέξει κανείς στις δηλώσεις της πάλαι ποτέ υπουργού κ. Μπιρμπίλη για τη ΔΕΗ ή στην πιο πρόσφατη σύγκρουση για τα ταξί, ή σε τόσα άλλα. Ο πρώην «αντιμνημονιακός» και σήμερα αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Παντελής Οικονόμου, δήλωσε προχθές με το γνωστό ελλαδίτικο υφάκι που μας έφερε ως εδώ: «το ΦΠΑ έχουμε πει ότι τον Οκτώβριο θα το συζητήσουμε σε άλλη βάση. Αν θέλετε να σας κάνω μια πρόβλεψη, αυτό το 23% δεν το βλέπω να μακροημερεύει. Το βλέπω πολύ υψηλό».
Δηλαδή, επί της ουσίας, τι είπε ο κύριος Οικονόμου, το, τυπικά νούμερο 2 του κυβερνητικού οικονομικού επιτελείου;  Είπε απλώς ότι δεν ξέρουν τι τους γίνεται.
Η κυβέρνηση επιβάλλει μέτρα που ούτε η ίδια τα πιστεύει. Και, καλά, λες ότι είναι η υπέρτατη ανάγκη και αναγκάζονται να πάρουν λάθος μέτρα. Εστω. Μα καλά, τον Οκτώβριο δεν θα είναι πια;… Θα έχει αρθεί η υπέρτατη ανάγκη και τα μέτρα που επιβάλλει σήμερα, τον Αύγουστο, θα διαρκέσουν δε θα διαρκέσουν μέχρι τον Οκτώβριο; Δεν αντέχουν όλα αυτά στην παραμικρή βάσανο. Μέσα σε όλη αυτή την καταιγίδα, το «καράβι» το κυβερνούν άνθρωποι που δεν ξέρουν που πατάνε και που βρίσκονται.
Όμως η ουσία πίσω απ’ όλα αυτά βρίσκεται αλλού. Ο λόγος για τον οποίο πρώτα επιβάλλουν το 23% και αμέσως μετά το ακυρώνουν κατ΄ αυτό το γελοίο τρόπο, δεν είναι άλλος παρά για να κοροϊδέψουν δήθεν τους ξένους. Με αυτή τη φοβερή οθωμανικού τύπου εξυπνάδα, η κυβέρνηση προϋπολογίζει κάποια έσοδα από το 23%. Και τα εμφανίζει, άσχετα αν ξέρει ότι ουδέποτε θα τα εισπράξει. Κερδίζει, έχει την εντύπωση, χρόνο. Αλλά, ταυτόχρονα, κλείνει και το μάτι σε εμάς στους ιθαγενείς λέγοντάς μας ότι «αφήστε, θα το μαζέψουμε το πράγμα»…
Ε, ούτε τους κουτόφραγκους θα ξεγελάσει, ούτε τους ιθαγενείς, συνεχίζοντας τα ψέματα για να καλύψει τα όσα αδυνατεί να πράξει. Απλώς κάνει τους πάντες να πιστέψουν αμετάκλητα ότι αυτή η χώρα είναι αδύνατον να σοβαρευτεί. Κι έτσι κάνει τρομερό κακό.
Δύο χρόνια τώρα, η κυβερνητική πολιτική, αφού πρώτα συνέβαλε καθοριστικά στην κρίση διατυμπανίζοντας στο σύμπαν ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα απατεώνων προκαλώντας ευθέως τις «αγορές» να τη λιανίσουν, έχει σαρώσει τα εισοδήματα, έχει εξαφανίσει κάθε ελπίδα ανάπτυξης, έχει διαλύσει την αγορά, έχει εκτοξεύσει την ανεργία, έχει υπερχρεώσει τη χώρα πάνω από το 150% του ΑΕΠ, αλλά, από εκείνα που έπρεπε από την πρώτη στιγμή να κάνει, δεν έχει κάνει το παραμικρό. Απολύτως τίποτα.
Υποτίθεται ότι πρέπει – και πράγματι πρέπει – να μειώσει το κράτος και μάλιστα δραστικά, αλλά αντί γι αυτό έχει αποδεκατίσει τις επιχειρήσεις, εργοδότες και εργαζόμενους. Το κράτος, τίποτα. Γιατί; Επειδή το κράτος είναι δικοί της, είναι οι άνθρωποί της. Δύο χρόνια μετά, έχει έρθει λαίλαπα στην Ελλάδα, αλλά δεν έχει γίνει ούτε μία αποκρατικοποίηση. Ούτε μία!…
Αντί γι αυτό, εξακολουθούν να συσκέπτονται, να ανακυκλώνουν πρόσωπα και ιδέες, να παρουσιάζουν σχέδια επί σχεδίων χωρίς συντονισμό και χωρίς κατάληξη, να λένε μεγαλοστομίες, να τσακώνονται μεταξύ τους και να υπονομεύουν ο ένας τον άλλο. Και, φυσικά, για ό,τι δεν γίνεται, κάποιος άλλος πάντα φταίει.
Αυτή η συνεχής μετατόπιση της ευθύνης σε όλους τους άλλους πλην της ίδιας της κυβέρνησης, δεν μπορεί να συνεχίζεται άλλο. Και δεν θα συνεχιστεί: η κυβέρνηση, και δυστυχώς και η χώρα, θα τη βρουν πολύ γρήγορα μπροστά τους όψει της έκτης δόσης. Πολύ μικροί άνθρωποι σε πολύ δύσκολες στιγμές. Δυστυχώς, αυτή είναι η αλήθεια. Ραντεβού το Σεπτέμβριο λοιπόν για τα μεγάλα οράματα. Ε, άντε τώρα να τους πάρεις στα σοβαρά…