ΣΑΒΒΑΤΟ, 27 ΝΟΕΜΒΡΊΟΥ 2010
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Την αναδιάρθωση του ελληνικού χρέους σε ποσοστό 30% έχουν καταρχήν συμφωνήσει η ‘Aγκελα Μέρκελ και ο Νικολά Σαρκοζί. Αυτό αναφέρουν άριστα ενημερωμένες πηγές στη Γαλλία, που υπογραμμίζουν ότι, και στη Γερμανία και στη Γαλλία, είναι πλέον κοινός τόπος ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει ποτέ να αποπληρώσει τα χρέη της, πόσο μάλλον υποβαλλόμενη στην καταστροφική για την ελληνική οικονομία και κοινωνία κούρα του Μνημονίου! Οι πάντες προβλέπουν ότι, ακόμα κι αν αυτή η “κούρα” εφαρμοσθεί μέχρι τέλους χωρίς “ατύχημα”, χωρίς δηλαδή μια λαϊκή εξέγερση ή μια απότομη αναγκαστική χρεωκοπία, το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ θα αυξηθεί θεαματικά, οι πιο πρόσφατες μάλιστα εκτιμήσεις κάνουν λόγο για ποσοστό 170% στο τέλος της τριετίας, που καθιστά όνειρο θερινής νυκτός την αποπληρωμή.
Αυτό αναγνώρισε εμμέσως πλην σαφώς και η Γερμανή Καγκελλάριος, τονίζοντας ότι πρέπει να πληρώσουν και οι ιδιώτες, δηλαδή οι δανειστές, δήλωση που προκάλεσε τη μήνι του … ‘Eλληνα Πρωθυπουργού. Ο κ. Παπανδρέου μοιάζει να συνεχίζει δυστυχώς την αλήστου μνήμης παράδοση της ‘αψόγου στάσεως”, έναντι των διεθνών τραπεζών και του κύριου εκπροσώπου τους Ντομινίκ Στρως-Καν, ελπίζοντας ίσως, με αυτό τον τρόπο, ότι η χώρα θα επανέλθει σε κανονική κατάσταση. ‘Oπως μάλιστα υποστηρίζουν συνεργάτες του, είναι πολύ πικραμένος γιατί οι ‘Ελληνες δεν του αναγνωρίζουν τις προσπάθειες που κάνει υπέρ των. Αν όντως αυτό συμβαίνει, ακόμα μια σοβαρή ένδειξη για επικίνδυνους παραλογισμούς που περπιδημούν στους κυβερνητικούς κύκλους, κινδυνεύοντας να κάνουν πολύ σοβαρότερη μια ήδη πολύ σοβαρή κρίση.
‘Iσως βέβαια, στην κυβέρνηση, που ποτέ δεν διακρίθηκε για ιδιαίτερες σχέσεις και κατανόηση της Ευρώπης, θέλουν να πιστεύουν ακόμα ότι ο κ. Στρως-Καν είναι Γάλλος σοσιαλιστής και όχι ένας τραπεζίτης, στενά συνδεόμενος με τον σκληρό πυρήνα των ισχυρότερων διεθνών τραπεζών γύρω από τη Goldman Sachs, ιδιοκτησίας της αμερικανοεβραϊκής ελίτ των ΗΠΑ. Οι συμβουλές του προς τον κ. Παπανδρέου δεν αποσκοπούν να βοηθήσουν την Ελλάδα και μπορούν μόνο να την καταστρέψουν. Το γεγονός ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει, το αποδέχεται στην πραγματικότητα και ο κ. Στρως-Καν, αφού κάνει λόγο για χρονική παράταση της αποπληρωμής. Αυτό που θέλει, από κοινού με τον Τρσέ και την αμερικανική κυβέρνηση, είναι να αποφύγει πάση θυσία να θίξει τα κέρδη των δανειστών της Ελλάδας. Κάτι που, μάλλον λογικά, δεν βρίσκει σύμφωνο το Βερολίνο και το Παρίσι.
Είναι η δεύτερη φορά που ο επικεφαλής του ΔΝΤ ξεγελάει την Αθήνα. Η πρώτη ήταν όταν διαβεβαίωνε ότι το ΔΝΤ έχει αλλάξει και δεν επιβάλλει πολύ σκληρούς όρους, με αποτέλεσμα ο κ. Παπανδρέου να βάζει στο τραπέζι το πιστόλι της προσφυγής του ΔΝΤ για να εκβιάσει τους Ευρωπαίους που, δήθεν, δεν το ήθελαν, απειλούσαμε δηλαδή να αυτοκτονήσουμε, μήπως και δεν μας σκοτώσουν! Το τελικό αποτέλεσμα ήταν η Ελλάδα να έχει το θλιβερό προνόμιο να γίνει η πρώτη χώρα στην παγκόσμια οικονομική ιστορία με τρεις και όχι έναν μόνο “νταβατζή” στο κεφάλι της: ΕΚΤ, ΔΝΤ, ΕΕ.
Ειρήσθω εν παρόδω, η συζήτηση περί αναδιάρθρωσης επιβεβαιώνει, και αυτή, ότι η Αθήνα δεν εξάντλησε κανένα από τα χαρτιά της διαπραγματευόμενη το Μνημόνιο, αν υποθέσουμε ότι έγινε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση, γιατί όλες οι πληροφορίες αναφέρουν ότι επρόκειτο μάλλον για … καθαρογραφή των όρων. Και, κυρίως, δεν εξάντλησε το μεγάλο χαρτί της, ότι δηλαδή μια χρεωκοπία της θα οδηγούσε στην πιθανή χρεωκοπία των δανειστών της, προκαλώντας παγκόσμια οικονομική κρίση. Τόπε άλλωστε, με τη συνήθη ευθύτητα της φυλής του, ο Γερμανός Επίτροπος στην ΕΕ, όταν δήλωσε προ μηνών ότι η Μέρκελ έπαιξε ένα παιχνίδι πόκερ και το κέρδισε.
Φυσικά δεν είναι καλό να χρησιμοποιεί κανείς πυρηνικά όπλα, πραγματικά ή οικονομικά. Είναι χρήσιμο όμως, όταν τον στριμώχνουν στο καναβάτσο και απειλούν τη ζωή του, να υπενθυμίζει την ύπαρξή τους, να απειλεί κατά τρόπο αξιόπιστο τη χρήση τους. Δεν είναι καθόλου καλό να βρίσκεται κανείς στη θέση του Σαμψών, αλλά αν βρεθεί η τακτική του είναι η μόνη διαθέσιμη. Η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο δεν το έπραξε, μετεβλήθη σταδιακά, ιδίως μετά το Νταβός, στον κατεξοχήν φορέα επιβολής στην Ελλάδα των καταστροφικών για τη χώρα όρων του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου και της γερμανικής κυβέρνησης.
Για να το κάνει αυτό πίστεψε η ίδια και προπαγάνδισε, στο εσωτερικό και διεθνώς, το ιδεολόγημα ότι κυρίως και αποκλειστικά υπεύθυνη για τα ελληνικά προβλήματα χρέους είναι η ίδια η Ελλάδα, ιδεολόγημα που κατέστρεψε τη διεθνή εικόνα της χώρας, αλλά και αποτέλειωσε την αυτοπεποίθηση του ελληνικού λαού. Είμαστε οι τελευταίοι που θα αρνηθούμε τη συμβολή της αδυναμίας των ελληνικών δομών, ιδίως στο ότι η χώρα μας βρέθηκε στη διόλου αξιοζήλευτη θέση της πρωτοπορείας και του πειραματόζωου για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας κρίσης χρέους, ούτε και την πρώτης εθνικής προτεραιότητας ανάγκη αντιμετώπισης των ελληνικών, εσωτερικών προβλημάτων. Αλλά είναι απλώς γελοίο να υποστηρίζει κανείς ότι μια κρίση χρέους που πλήττει, σε διάφορους βαθμούς, την Ιρλανδία, την Πορτογαλλία, την Ισπανία, αλλά και την ίδια τη Γερμανία, τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία, οφείλεται στο ότι είναι τεμπέληδες οι δημόσιοι υπάλληλοι της Ελλάδας και μπορεί να λυθεί αν τους κόψουμε τις αποδοχές ή τους απολύσουμε.
Αυτοί βέβαια που τα λένε αυτά δεν είναι τόσο ανόητοι όσο θέλουν να πιστεύουμε, αλλά επιχειρούν, επιτυχώς μέχρι τώρα, να διαχύσουν την ενοχή στο σύνολο του ελληνικού λαού, ώστε η οργή να μη μετατραπεί σε εξέγερση, αλλά να τροφοδοτήσει την κατάθλιψη, την παραίτηση, τον κυνισμό, την εμφύλια σύγκρουση του “ο καθένας για τον εαυτό του” που οδηγεί στο να “φάμε ο ένας τον άλλο”, την αποσύνθεση της όποιας εμπιστοσύνης στο ελληνικό κράτος, σε ένα ελληνικό εθνικό σχέδιο. Αυτές οι μέθοδοι, που πιθανώς υποβλήθηκαν από τους επικοινωνιακούς συμβούλους του Πρωθυπουργού, εικάζουμε, αλλά δεν είμαστε βέβαιοι, την εταιρεία του Ντέιβιντ ‘Aξελροντ, για τις δικές τους παγκόσμιας εμβέλειας επιδιώξεις, και διαχύθηκαν στην ελληνική κοινωνία από τη δικτατορία των τηλεοράσεων, είχαν ως αποτέλεσμα το 80% των Ελλήνων νέων να θέλει, όχι να αγωνιστεί, όπως κάνουν π.χ. οι Γάλλοι νέοι, αλλά να μεταναστεύσει.
Αυτό που θάπρεπε κανονικά να ενδιαφέρει την Ελλάδα δεν είναι να μην γίνει αναδιάρθρωση, αλλά οι όροι υπό τους οποίους θα γίνει. Είναι βέβαιο ότι οι όροι που θα επιχειρηθεί να επιβληθούν θα είναι δρακόντειοι, αν μη τι άλλο για να αποθαρρυνθούν επίδοξοι μιμητές. Θα περιλάβουν πιθανώς την κατάργηση όποιων ασθενών υπολειμμάτων κοινωνικού κράτους αφήσει πίσω της η λαίλαπα του μνημονίου, την ουσιαστική απαλλοτρίωση, έναντι πινακίου φακής της χώρας, της δημόσιας περιουσίας και του κράτους της, και, πιθανώς, μείζονες παραχωρήσεις εθνικών δικαιωμάτων, που μπορούν να ζητηθούν κάτω από το τραπέζι.
Αν ο κ. Παπανδρέου χρειάζεται, και μάλλον χρειάζεται, κι αν τον αντέχει έναν καυγά με τον Μέρκελ, δεν χρειάζεται να παίρνει το μέρος των τραπεζών και των ΗΠΑ. Μπορεί να κάνει αυτό τον καυγά στο έδαφος που η Ελλάδα είναι πολιτικά ισχυρότερη. Μπορεί να προχωρήσει σε λογιστικό έλεγχο (auditing) του χρέους, για να διαπιστώσουμε πως έχει συναφθεί, τι είναι όλα αυτά τα σουάπς και άλλα προϊόντα, ποιος και υπό ποίες συνθήκες τα συνομολόγησε. Μπορεί να επανεξετασθούν οι συμβάσεις της Ziemens και των άλλων γερμανικών εταιρειών που λεηλάτησαν, επί είκοσι χρόνια, την ελληνική αγορά, αντί να διευκολύνεται ο τρίτος κατηγορούμενος της εταιρείας να το σκάει από τη χώρα. Μπορούμε να ζητήσουμε επιτέλους τις πολεμικές αποζημιώσεις, την επιστροφή του ελληνικού χρυσού που άρπαξαν οι Ναζί. Θα μπορούσε ο κ. Παπανδρέου να επιχειρήσει να θεμελιώσει μια ‘Eνωση των Νοτίων, ένα μπλοκ των μελών της ΕΕ που αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα. Θα μπορούσε να απευθυνθεί στο σύνολο των Ευρωπαίων πολιτών, που βλέπουν με έντονη ανησυχία τη μετατροπή της ΕΕ σε ένωση των ευρωπαϊκών τραπεζών, δικτατορία των τραπεζών επί των κρατών. Πολύ δύσκολα και πολύ αιματηρά όλα αυτά, η εναλλακτική όμως είναι η καταστροφή της Ελλάδας.
Είναι σωστές, πολύ ανεπαρκείς όμως οι προτάσεις της Σοσιαλιστικής Διεθνούς για εισαγωγή φόρου Τόμπιν ή έκδοση ευρωομολόγων. Αν ήταν Σοσιαλιστική και όχι Αμερικανική θα έπρεπε, εδώ και πολύ καιρό, να ζητήσει την επιστροφή στο σύστημα ρύθμισης της οικονομίας που λειτουργούσε πριν από τα σαράντα χρόνια απορύθμισης. Αυτά οδήγησαν στην ανάδυση του τέρατος του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου και μας σπρώχνουν τώρα σε μια κρίση χειρότερη από το 1929. Αυτά που προτείνονται, και από τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί και από τον Παπανδρέου και από τον Τρισέ, είναι απλά μερεμέτια, λύσεις της κακιάς ώρας που όλο και περισσότεροι αναγνωρίζουν ότι δεν θα πάνε πουθενά, θα χειροτερεύσουν την κρίση. Ο καρκίνος δεν αντιμετωπίζεται με ασπιρίνες.
Eπίκαιρα, 25.11.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com
RSS - Posts
