Ήξερα πως θα ‘ναι δύσκολο αλλά, όχι τόσο
Το είχα γράψει σε διάφορα άρθρα πως, από τη στιγμή που κάποιος σταματήσει να εργάζεται, δημιουργεί και πολεμάει σε λίγο θα σβήσει σαν κερί στον άνεμο. Το τελευταίο έχει ισχυρή δόση “για την κακομοίρα τη μάνα μου” που σημαίνει πως, όταν το συναίσθημα μπαίνει μπροστά απ’ την λογική κάτι αρχίζει να μη πηγαίνει καλά
Με το στροφόμετρο να έχει πέσει απ’ τις 10.000 στις 300-400 στροφές/λεπτό, κάθομαι στο κωσταλέξι παρέα με τις αναμνήσεις και τους δεκάδες τόμους των περιοδικών/έργα τέχνης που είχε βιβλιοδετήσει ο Ανδρέας Γανιάρης.
Φίλος στα χρόνια της δημιουργίας τηλεφωνούσε ο ίδιος να θυμίσει πως πέρασε ο καιρός και πρέπει να στείλω περιοδικά σε “καλή κατάσταση” να τα “δέσει” όπως μόνο εκείνος ήξερε
Με χοντρό μπεζ πανί και κόκκινο χρώμα για τους 4Τ, γαλάζιο για την “ΠΤΗΣΗ”, μαύρο για τον “ΗΧΟ & Hi-Fi”. Και τα “γράμματα” με χρυσοτυπία σε δέρμα. Κάθ’ ένας 12 ή 6 τεύχη ανάλογα με τις σελίδες του κάθε περιοδικού, γεμάτοι με την δουλειά δημοσιογράφων, φωτογράφων και τεχνικών που, οι περισσότεροι, χάθηκαν στο χρόνο αφηνωντας με μόνο να νοσταλγώ. Όμως και, επειδή όπως έχω γράψει η νοσταλγία είναι αρρωστια προσπαθώ να την αποβάλω απ’ το ιερό. Ότι έγινε-έγινε και η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται παρά μόνο ως φάρσα
Έφτιαχνα ειδικές βιβλιοθήκες, γέμισαν, τώρα αδειάζουν καθώς βάζω τις αναμνήσεις μου σε κουτιά να τις στείλω στον παλιό φίλο τον Τάκη τον Θεοχαράκη να τις φυλάξει σ’ ένα ωραίο χώρο μέχρι, όπως λέει,να φτιάξει ένα μουσείο και μου παραχωρήσει μία γωνιά. Εκεί, όταν θα έχω φύγει, θα μπορούν όσοι θυμούνται να βλέπουν από κοντά την ιστορία των Τεχνικών Εκδόσεων
Και να ήταν μόνο οι τόμοι των περιοδικών.. Εκτός απ’ τους 4Τ, το “ΗΧΟ& HiFi”, το “ΠΤΗΣΗ & Διάστημα” το “Αναλόγιο”, το “Δορυφορική TV”, το “ΓΕΤΣΗ”, το “Σκάφος & Θάλασσα” και άλλα που αναφέρω αλλού κάποιος επιθυμεί μπορεί να δει τι κάναμε στην 10ετία του ’70 και του ’80.
Πιστεύω ότι είμαστε μπροστά από πολλούς “ευρωπαίους”, το ξέραμε εμείς αλλά, τα πολιτικά και δημοσιογραφικά ενεργούμενα έκαναν (και ακόμα κάνουν) πως δεν υπάρχουμε επειδή τους είχαμε κάνει την Πράξη απ’ όλες τις διαθέσιμες εισόδους που, στους περισσότερους ήταν περισσότερες από μία
Ακόμα και σήμερα, 46 χρόνια μετά οι, κατά δήλωση αριστεροί του ντακάπο και του φλοράλ δεν έχουν καταλάβει τι πέτυχαν τα περιοδικά των Τεχνικών Εκδόσεων μέχρι που, τραπεζικά, επιχειρηματικά και οικονομικά ξεφτίλια, πουλημένοι, αργυρώνητοι και φίδια κολοβά κατάφεραν ναγκρεμίσουν την εταιρία και να πουλήσουν τα ιμάτια της σε εκδοτικά “συγκροτήματα” που, επιπλέουν σ’ έναν ωκεανό περιτωμάτων
Αναρωτιέμαι: τι αξία έχει να αναφέρομαι στο παρελθόν;
Καμία και ντρέπομαι που, λίγο η μοναξιά, πολύ το γκρέμισμα της ζωής μου με κάνουν να τα επαναλαμβάνω.
Για καμιά ώρα κάποιο βράδυ παρακολούθησα την κοκορομαχία ανάμεσα στους Γραβάτες και στους Ανοιχτογιακάδες περιμένοντας, ο ανόητος, ν’ ακούσω κάτι για την Παιδεία, τις Επιστήμες και την Τεχνολογία, την Βιομηχανία, το Περιβάλλον…
Τίποτα οι μικρομεσαίες πορδές. Ο ένας ήθελε να κάνει νησί “αντι-Νταβός” που, “σε κυρτή γιγαντοοθόνη θα τραγουδάει η Μπιγιονσέ και η Σίρλει Μπάσι”, ο άλλος ήθελε στην Ελλάδα να επενδύσουν οι “Σείριοι” μετανάστες, ο τρίτος να καταργήσει “μ’ ένα νόμο και μία πράξη” το Μνημόνιο, κάποιος Μπαμπαγκίντα να ιδρύσει το “Νέο Κράτος”, τελειωμό δεν έχουν οι ανοησίες
Οι φωτογραφίες, τα κείμενα και οι αναμνήσεις δε με μ’ αφήνουν ήσυχο ιδιαίτερα τις νύχτες. Περιμένουν να κλείσω τα μάτια, να αρχίσει το REM, να επιτεθούν, να αναστήσουν εικόνες που χάθηκαν, πρόσωπα που έσβησαν, εμπειρίες που συντάραξαν. Τίποτα σπουδαίο, συμβένει σε όλους, σε διαφορετική όμως κλίμακα. έχεις παιδιά θυμάσαι πως ήταν μικρά, πως μεγάλωσαν, πως έκαναν οικογένειες και σ’ άφησαν μόνο να τα βλέπεις μόνο Χριστύγενα και Πάσχα. όχι τότε την έχεις, κατά κάποιο τρόπο, “πατήσει” αφού κανένα απ’ τα σκυλιά δεν μιλάει αν και, πολλές φορές, έχουν καλύτερη συμπεριφορά
Ούτε η Λάκης, το γατί που μάζεψα πριν δέκα χρόνια έξω απ’ την εφημερίδα, 50 γραμμάρια, έτοιμο να πεθάνει και τον μετέφερα σπίτι στην μπαγακαζιέρα της BMW, είναι καλύτερος. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να τρώει και να κυνηγάει την Ζουζού η οποία όμως πέθανε όταν έκανε το λάθος να βγεί στον κήπο και την πρόλαβε ο Μπεν ένα ημίαιμο Μαλινουά που, πιο ηλίθιο δεν γίνεται
Όταν τα ράφια αδιάσουν δεν θα ‘χω λόγο και να μένω στο κωσταλέξι. Μπορεί να μετακομίσω βόρεια να είμαι και πιο κοντά στον ψηφιακό μου “Αχέροντα” μια και, όπως λένε, η Πληροφορία δεν χάνεται αλλά αλλάζει μορφή πράγμα που σημαίνει ότι, κάποιος στο μέλλον μπορεί να με ανασύρει απ’ τα data banks και, αντιστρέφοντας το “προτσές:να με ξαναφέρει στη “ζωή”. Εδώ χαμογελάνε ή γελάνε ανάλογα πως αισθάνονται…
Μέρος ΙΙ
Τι ωραία σχόλια ήταν αυτά; Κανείς δεν βρέθηκε να πει αυτό που ο λέει ο Κ.Κ στον Duncan McLeod; Ποιος ενδιαφέρεται για τις γλυκανάλατες σου εξομολογήσεις; Εδώ ο κόσμος πεινάει, βομβαρδίζεται, εγκαταλείπει τις εστίες του, πνίγεται, καταλαμβάνει λιμάνια, εθνικές οδούς, χωράφια (δίπλα στα Σκόπια), αποθήκες Νο1 στα λιμάνια κι’ εσύ μας ζαλίζεις με τους τόμους των περιοδικών;
Και βέβαια έχει δίκιο να λέει, εγώ έχω άδικο που νομίζω αλλά, έτσι είναι φτιαγμένη αυτή η “φουρνιά” των ανθρώπων γιατί, η επόμενη, οι μετα-άνθρωποι δεν θα’χουν ίδια προβλήματα αφού θα είναι συνδεδεμένοι με τις Μηχανές…
Θα μπορούν να επισκεφθούν το παρελθόν ή το μέλλον τους, να αλλάζουν τα δεδομένα, τα σενάρια, τις σχέσεις. Να διαγράφουν αναμνήσεις, να δημιουργούν νέες, να ταξιδεύουν στο παρελθόν και στο μέλλον ή να μένουν ακίνητοι στο παρόν για όσα χρόνια, αιώνες ή χιλιετίες επιθυμούν
Δε θα προλάβω την εποχή αλλά, να είστε σίγουροι, θα έρθει. Θα την ζήσουν τα παιδιά σας, θα επιζήσουν μόνο όσα είναι προετοιμασμένα. Τα άλλα θα γίνουν χυλός για την Μηχανή, κάτι σαν σύγχρονο “Soylent Green” για όσους μυημένους στην Ε.Φ απ’ τα μικράτα τους.
Θα ‘θελα; Και βέβαια ναι! Δεν είναι λίγο να μπορείς να ξεφύγεις απ’ τον Κούλη και τον Φίλη, την Κα ΜεΤαΓεμιοστά και τον άλλον που “τρώει” τα “σ”.
Καλά με το μέλλον θα πείτε… Με το παρόν τι κάνουμε; Πως θ’ αντιμετωπίσουμε το “προσφυγικό” και πως θα τελειώσει η “αξιολόγηση” για να πάρει το κρατίδιο 5.6 δις να πληρώσει δόσεις, να δώσει και κάτι στα υποκείμενα του (subjects), να μπορέσουν να πάρουν, άλλοι γαλοπούλα ελαιολάδου, άλλοι χουντάϊ, κάποιοι κίτρινες μερσεντέ GTiLEb ή κάπως, δεν είμαι πρόχειρος δεν ήμουν στη “παρουσίαση” στο Γκάζι, με τον νεκροθάφτη και την “πι-άρ” να αραδιάζει τα πλεονεκτήματα της Ύβρεως των 200.000 ούρο αλλά, κανείς δεν πταίει παρά μόνο ο γράφων που ενέγραψε αυτή την πλευρά τις ζωής στις κοχόνες του
Και μετά, και μετά ακούστηκε η απορία του πλήθους. Τι έγινε μετά;
Μετά έζησαν αυτοί καλά κι’ εμείς καλύτερα, πουλήθηκαν (τρόπος του newspeak) τα λιμάνια και τα περιφερειακά αεροδρόμια κι’ ευτυχώς δλδ γιατί, αν είχαν “διαγραφεί μ’ ένα νόμο και μία πράξη” τα σακάκια θα έμεναν στις κρεμάστρες και, στην ερώτηση του πολίτη που πάει στην ΥΠΑ, “είναι εδώ ο κ. Μπουρδούφαλος” θα ακολουθούσε η απάντηση “μόλις βγήκε… Το σακάκι του είναι εδώ” κι’ ας έχει δύο σακάκια ο κύριος ή η Κυρία που “λείπει λόγω εγκυμοσύνης”
Με λίγα λόγια όλα πάνε καλά. Το κρατίδιο του Φενγουϊκ αλλάζει γρήγορα πρόσωπο καθώς ορδές μεταναστών απ’ τον Σείριο (στον αστερισμό του Κυνός) φθάνουν στις “δαντελένιες, ηλιόλουστες παραλίες των νησιών μας”, αρνούμενοι να μεταφερθούν στην “φίλη και σύμμαχο στο ΝΑΤΟ” Τουρκία. Η (τυχαία;) άρνηση κάνει τον Ερντοάν να λέει ότι, “η Ε.Ε δεν τηρεί τις υποσχέσεις της και η Τουρκία θα καταγγείλει την συμφωνία επαναπροώθησης”, μικρή λεπτομέρεια, αφού είναι τμήμα του σχεδίου των σοροτρόφιμων αλλά, ποιος ενδιαφέρεται γι’ αυτές τις λεπτομέρειες
Ποία όμως η είδηση της ημέρας;
Μα, η εκτόξευση, επιστροφή και προσνείωση(;) του πυραύλου της Space X του Elon Musk σε μικρή πλατφόρμα στη θάλασσα, επίτευγμα των ανθρώπων της εποχής που αναφέρθηκα πιο πάνω, που θα κάνει το ταξίδι στα άστρα εύκολο και, κυρίως, πιο οικονομικό αλλά, αυτά ανήκουν στις μανίες του Duncan McLeod του άλλου μου εαυτού από τον οποίο προσπαθώ, χωρίς επιτυχία, να απαλλαγώ
(ξανα-συνεχίζεται)
(συνεχίζεται)α)
RSS - Posts
32 Comments
ΠΙΝΔΑΡΟΣ
ΠΥΘΙΟΝΙΚΑΙΣ III
ΙΕΡΩΝΙ ΣΥΡΑΚΟΣΙΩ
“ἔστι δὲ φῦλον ἐν ἀνθρώποισι ματαιότατον,
ὅστις αἰσχύνων ἐπιχώρια παπταίνει τὰ πόρσω,
μεταμώνια θηρεύων ἀκράντοις ἐλπίσιν”
Μετάφραση Γρυπάρη
Κι είναι η πιο κούφια φύτρα ανθρώπινη
εκείνοι που τα ντόπια τους καταφρονώντας
στρέφουν τα μάτια τους στα μακρινά
τον άνεμο με ελπίδες μάταιες κυνηγώντας
Δυστυχώς αυτή είναι η μοίρα των ανθρώπων. Ερχόμαστε με… θόρυβο και φεύγουμε με σιωπή. Όμως υπάρχει και η διαδρομή. Αυτό που ξέρω είναι ότι κατά την δική σας διαδρομή κάποιοι Έλληνες έγιναν καλύτεροι άνθρωποι μέσα από τα κείμενά σας.
Και όμως ΚΚ έχεις το δικό σου παράδεισο, έστω κι αν νομίζεις πως δεν υπάρχει πια, γιατί κατά τον Marcel Proust “les vrais paradis sont les paradis qu’on a perdus” (οι αληθινοί παράδεισοι είναι οι παράδεισοι που έχουν χαθεί).
Αλήθεια, καλέ μου Φίλε Κύριε Κώστα Καββαθά, προς τι να ληστεύει τη μνήμη κανείς; Μα για να θυμάται πως είναι ΖΩΝΤΑΝΟΣ, ανάμεσα σε ΝΕΚΡΟΚΡΥΟΥΣ. σπουδαιογελοίους, που τριγυρίζουν στους δρόμους σπαστικοί, προφασιζόμενοι κάποιον σοβαρό σκοπό.
Καιρό έχουμε να τα πούμε.
Με πολλούς χαιρετισμούς.
Ο φίλος σας
Ελευθέριος και Ανευλαβής.
@impius
Τρίτη ή Τετάρτη. Να καλέσετε τον Επιδαύριο!
Αν σε βοηθά σε κάτι ,αν δεις το σχόλιο , να ξέρεις πως για αρκετούς χάραξες δρόμο σκέψης ,συμπεριφοράς και χαρακτήρα ,έστω λίγο ,που ίσως έκανε την διαφορά.
Στους νεώτερους χρόνους της χώρας δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιος να έκανε κάτι ανάλογο.
Κύριε Καββαθά,
Αυτό το κείμενο θέλω να σας το στείλω αρκετούς μήνες τώρα, αλλά για τον ένα ή τον άλλο λόγο αδυνατώ να επιλέξω το μέσο επικοινωνίας, το ύφος και το περιεχόμενο. Διαβάζοντας αυτό το άρθρο για τις αναμνήσεις και την αναδρομή στο παρελθόν, την αποτίμηση της ζωής σας και διακρίνοντας -τολμώ να πω- μια κάποια απογοήτευση, νομίζω πως ήρθε η ώρα να σας γράψω εδώ, στο ιστολόγιο, το τελευταίο μέσο επικοινωνίας σας με τους αναγνώστες σας, σε κοινή θέα. Ίσως γιατί πάντα έτσι θα έπρεπε να είναι η πρώτη φορά που θα επικοινωνούσα μαζί σας μετά από 21 χρόνια…
Κύριε Καββαθά,
Λένε πως η πιο ισχυρή επιρροή στην πορεία που θα ακολουθήσεις στη ζωή σου έρχεται από τους γονείς. Θα είμαι για πάντα ευγνώμων στον πατέρα μου λοιπόν, γιατί με μύησε στο μαγικό κόσμο των 4 Τροχών, μια μέρα που θυμάμαι ακόμα, με εκείνο το τεύχος του 1995 και ένα 106 Rallye στο εξώφυλλο να πηγαίνει αέρα. Από εκείνη τη στιγμή, απέκτησα εκτός από το βιολογικό μου πατέρα, κι έναν πνευματικό πατέρα, εσάς. Δεν έμεινα στις φωτογραφίες και τις περιγραφές για τη συμπεριφορά των αυτοκινήτων για πολύ, παρότι ήμουν μόλις 11 χρονών. Είχα ήδη εθιστεί στις απόψεις, το Εν Λευκώ και τον πραγματικό κόσμο των 4 Τροχών που κρυβόταν πίσω από ένα “περιοδικό για αυτοκίνητα”. Ήμουν κι ένιωθα πια μέρος της Άλλης Ελλάδας, της δημιουργίας, της μόρφωσης και της αρετής. Δεν υπήρχε επιστροφή, είχα πάρει το κόκκινο χάπι και είχα δει έξω από το Matrix…
Δεν έχασα ποτέ τεύχος από τότε, έμαθα να οδηγώ και να εκτιμώ τα αυτοκίνητα με το πρότυπο του “Π.Ο.” που πάντα διαγραφόταν μέσα στους 4 Τροχούς. Ήρθα μέχρι και στο Safetrack, ένα καλοκαίρι του 2004 και δεν ξέρω αν το δέος του να γνωρίσω από κοντά μερικούς από τους ήρωές μου ήταν μεγαλύτερο από τον εκστασιασμό της εμπειρίας (κρίμα που είχα καταργηθεί αργότερα το Safetrack Advanced και δεν το πρόλαβα)…
Τα χρόνια περάσανε και το DNA μου το είχατε σημαδέψει. Ήξερα πως ήθελα να μπω στο πολυτεχνείο, να δημιουργήσω και να ακολουθήσω το όνειρό μου, να δουλέψω σε αυτοκίνητα, αλλά όχι εκ των υστέρων, ήθελα πάντα να είμαι ένας από αυτούς που τα σχεδιάζουν, που τα δημιουργούν, που βάζουν την ψυχή τους σ’ αυτά και όχι απλά κάποιος που έτυχε να έχει χρήματα να αγοράσει ένα (ο λόγος που πάντα λατρεύατε τις 911 αλλά δε μπορούσατε ποτέ να αγοράσετε μια δική σας – τον είχα πια κατανοήσει).
Τελείωσα το πολυτεχνείο, ηλεκτρολόγος μηχανικός πια, αλλά η Ελλάδα μας είχε άλλη γνώμη για ακόμη μια φορά. Αυτοκίνηση και δημιουργία ούτε για δείγμα, η ευφορία της Μπανανίας στο αποκορύφωμα και οι τελευταίες μέρες της Πομπηίας ξεδιπλώνονται μπροστά μου. Μόνο εμείς, η μυστική σέχτα των 4Τροχιτών παλεύουμε να αναπνεύσουμε και να επιπλεύσουμε μέσα σε ένα ωκεανό βοθρολυμάτων που συνεχώς ανεβαίνει. Το τελειωτικό χτύπημα έρχεται όταν πια οι 4Τ κλείνουν και μαζί τους δείχνει σα να μου χτυπάει η μοίρα το όνειρό μου στα μούτρα – “τα αυτοκίνητα είναι χόμπι”, “δεν έχει τίποτα εδώ” και άλλα πολλά.
Μέσα σε όλα αυτά όμως Κύριε Καββαθά, είναι που το όνειρο θεριεύει, ζωντανεύει και παλεύει πιο πολύ. Όλη μου η ζωή είναι μετρημένη με τη φιλοσοφία, τις αξίες και τα ιδανικά που έχω πάρει από τους 4Τ και δεν μπορούν όλα αυτά να θαφτούν στην άμμο και να κάνω πως δεν ακούω… Και εδώ πρέπει να γυρίσω στον ενικό Δάσκαλε, γιατί πλέον το κείμενο γίνεται πολύ συναισθηματικό… Είναι πολλά τα 21 χρόνια που θέλω να σου μιλήσω, να σου πω ευχαριστώ για το όνειρο, για τους στόχους… Γιατί Δάσκαλε, εκεί που όλα φαίνονται σκοτεινά, το όνειρο φωτίζει το δρόμο. Δεν ξέχασα ποτέ την αγάπη μου για τα αυτοκίνητα. Στα 30 μου, άφησα πίσω μου την Μπανανία με τους φασίστες, τους προσκυνημένους και τους αποχαυνωμένους, και ήρθα στην Αγγλία για μεταπτυχιακό στα Automotive Electronics. Δεύτερο μάστερ για μένα, αλλά με συνδέει με την αγορά εργασίας εδώ, και μου δίνει το απαραίτητο background για να κυνηγήσω το όνειρο. Fast forward ένα χρόνο μετά, στα 31 μου πια, δουλεύω για τη Ford και σχεδιάζω ABS και ESP συστήματα για τα επερχόμενα μοντέλα του 2019… Κι αν κάποια πρωινά καθώς οδηγώ στη δουλειά ή περνάω δίπλα από το GT40 ή το Μκ1 Escort RS1600 στο φουαγιέ και πρέπει να τσιμπηθώ ότι δεν είναι όνειρο, το χρωστάω σε σένα Δάσκαλε. Γιατί η Άλλη Ελλάδα είναι ακόμη εδώ, εσύ τη δημιούργησες και ακόμα και στα σκοτεινά χρόνια κάποιοι δεν ξεχάσαμε ποτέ. Και πίστεψέ με, θα φροντίσω και όσοι με ακολουθήσουν να μην ξεχάσουν ποτέ.
Δεν ξέρω πώς ακριβώς θέλω να τελειώσω αυτή την τεράστια επιστολή Δάσκαλε, γιατί παραγίνεται συναισθηματική. Απλά όταν νιώθεις “κάπως”, να θυμάσαι ότι δεν μπορείς να φανταστείς τι έχεις δημιουργήσει, ίσως γιατί πολλοί εκεί έξω σαν κι εμένα, χρειάστηκαν 21 ολόκληρα χρόνια για να στο πουν. Κι αν “τίποτα δεν τελειώνει μέχρι τελειώσει”, να είσαι σίγουρος πως δεν θα τελειώσει έτσι εύκολα, γιατί είμαστε πολλοί εκεί έξω και έχουμε μεγαλώσει με τα κείμενά σου, είναι πια κομμάτι μας.
Σ’ ευχαριστώ για όλα Δάσκαλε,
Γ.Σ.
@George
Παρακαλώ σας. Μη με “λιβανίζετε” γιατί στο τέλος μπορεί να “κατεβώ” στις εκλογές με το …ΚΚΛ
υγ .ομως, αυτό δεν μπορεί να γίνει λόγω πεπερασμένης …ηλικίας!
και ομως φίλε μου, αν και παθόν του ΚΚ και εγώ σου λεω οτι έχεις κάνει λάθος … αν είχαμε ακολουθήσει τον άλλο δρόμο απο αυτόν του ΚΚ τώρα θα είμαστε στο δημόσιο, θα είχαμε κάνει καμία αρπαχτή με τη βοήθεια του κόμματος και του μπαμπα του αφισοκολλητή και θα είχαμε ίσως ακόμα και βίλα στην μυκονο, μπορεί και να είχαμε και 911 .. αν είμαστε λίγο ποιο μεγάλοι μπορεί και να είχαμε γίνει βολευτες, άντε στη χειρότερη να είμαστε συνταξιούχοι από τα 45 και με σύνταξη 3 με 4 χιλιάρικα να πίναμε στην υγειά των κορόιδων … δυστυχώς τα πρότυπα τα καλά δεν ειναι ο ΚΚ, αλλά ο κατρουγκαλιτσ ο τσε αλεξις ο μπαρουφακις το δριτσα το τασια το Κανέλλη το φωφη το ψεκαμμενο-τοπγκαν και ολα τα τετραποδα των υπογραφων των μη μνημονιων …. καλή τύχη σου εύχομαι .. δυστυχώς εγω ειμαι ακομα στο ελλαντα … αλλα ελπιζω γιατι τωρα εχουμε 50χιλιαδες ετοιμους μεγαλοεπενδυτες που βιαζονται να επενδυσουν και περιμενουν να σταματησουν την απεργεια οι δικηγοροι για να αγορασουν …
Προσπαθώ να στείλω μια απάντηση αλλά μάλλον παραείναι μακροσκελής και απορρίπτεται από το σύστημα. Υπάρχει άλλος τρόπος επικοινωνίας, κάποιο e-mail;
pilot@techlink.gr
Αχ δασκαλε ουτε μπορεις να φανταστεις ποσο σωστους ανθρωπους εχεις δημιουργησει .Να ξερες ποσα παιδια εχεις!
Θα μπορούσα να γράψω κι εγώ ένα παρόμοιο κείμενο, με το εξαίρετο του George Stergioulas, παραλαγμένο με τις δικές μου
σκέψεις, και εμπλουτισμένο με τις αναμνήσεις από από σένα, αγαπημένε μας Δάσκαλε, όμως θα ήταν πλεονασμός, αφού το κείμενο μου θα ήταν αντίστοιχο.
Η ουσία είναι όμως, ότι και για μένα είσαι πνευματικός πατέρας,
και υπόσχομαι τα όσα μου “έμαθες” μέσω του λόγου σου, να τα
μεταλαμπαδεύσω όπου και όσο μπορώ, κάτι που κάνω ήδη
στα παιδιά μου.
Να είσαι καλά, να παίρνεις κουράγιο από μας που τόσο σ’ αγαπάμε-κι ας μη μας ξέρεις-, και να γράφεις όσο συχνότερα
αντέχεις, μιας και το έχουμε όσο ανάγκη δεν φαντάζεσαι…
Αγαπητε Κυριε,
σας διαβαζω απο τοτε που γραφατε στο περιοδικο γενικης υλης ΑΛΦΑ, 1967-69(;) δεν θυμαμαι ακριβως. Μετα ξεκινησατε τους 4Τ. Διαβαζα τα τεχνικα θεματα και με γοητευαν. θα ηθελα να γραψω πολλα. Αλλα τι νοημα εχει; Απλα θελησα και εγω να καταθεσω κατι απο την δικη μου μνημη. Τωρα ειμαι ανεργος και χω πολυ χρονοα να θυμαμαιτο παρελθον και πολλες φορες θα ηθελα να το ειχα “παρει” αλλιως. Αλλα στην ζωη, κανεις ενα βημα, ακολουθει το δευτερο και μετα συνεχιζεις … Ειστε μερος των αναμνησεων μου.
@grinwithoutcat
Ίσως η μεγαλύτερη αναγνώριση για ένα δημοσιογράφο. Να αποτελεί “μέρος των αναμνήσεων” των αναγνωστών
Σας ευχαριστώ
Και τι αναμνήσεις κ. Καββαθά!
Ατελείωτα μαθητικά καρδιοχτύπια στην Βέροια της δεκαετίας του ’80 παρέα με την “Πτήση”. Τα άρθρα του κ. Θανάση Βέμπου για το διάστημα. Τα άρθρα της παρατηρησιακής αστρονομίας του κ. Γεωργιάδη.
Άνοιξη του 1986: Παρατήρηση πλανητών από την ταράτσα της πολυκατοικίας μας με ένα ζευγάρι κυάλια, ακούγοντας από μακριά το τραγούδι των αηδονιών από τους κοντινούς λόφους!
Σας ευχαριστώ…
Αγαπητέ Δάσκαλε (δεν είναι τυχαία η προσφώνηση).
Σε συνέχεια της απάντησης σας για την αναγνώριση ενός δημοσιογράφου, η προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν είστε μόνο <> αλλά μέρος του τρόπου ζωής και σκέψης πολλών από τους <> που μεγάλωσαν μαζί σας.
Ο πολιτισμός των 4Τ γενικότερα έχει σημαδέψει και εμένα στα 40 πλέον χρόνια μου.
Πολλοί απο εμάς σας οφείλουμε μέρος της παιδείας και του πολιτισμού μας.
Το ερώτημα που με τρώει είναι αν τελικά εμείς οι <> είμαστε τόσοι λίγοι αριθμητικά πλέον σε αυτό τον τόπο ή αν κάτι άλλο συμβαίνει.
@paliferis
Δυστυχώς είμαστε λίγοι. Ελάχιστοι…
ΑΚΡΙΒΗ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ
Η καχυποψία απέναντι στις πλειοψηφίες, η αγωνία του ανέφικτου του Giordano Bruno στο τέλος του 16ου με αρχή του 17ου αιώνα, η δήλωση στους δικαστές του, ότι ο φόβος τους να τον καταδικάσουν είναι μεγαλύτερος από το φόβο του να αποδεχθεί την καταδίκη του και “Ο κήπος με τις αυταπάτες” του Ελύτη στον εικοστό αιώνα είναι δύο δείγματα σαρκασμού και αμφισβήτησης της δειλίας των πλειοψηφιών, όπως διαμορφώθηκαν ως προσχηματικά άλλοθι της Δημοκρατίας, ανάμεσα στην Αναγέννηση και τη Χρεοκοπία της Ευρώπης.
“Οπου ανθεί ο μέσος όρος παύω να υπάρχω. Μου είναι αδύνατον να ευδοκιμήσω μέσα στη μάζα της εκάστοτε πλειοψηφίας. Οι ωραίες μειοψηφίες είναι το κάτι άλλο. Η τις κάνω σμαράγδι να φωτίζουν τη νύχτα μου, ή τις τρώω με σοκολάτα και σαντιγύ. Γι αυτό και καμιά ολιγαρχία που εκτιμώ δεν έρχεται ποτέ στα πράγματα. Όμως, γι αυτό ακριβώς την επιλέγω. Για να μην έρχομαι ποτέ στα πράγματα. Ερχομαι κι όχι μια μόνο αλλά εκατό φορές σ΄ ένα οποιοδήποτε Verve, στο La terre est blue comme une orange, στην Παρθένο της Σικίνου πριν να υπάρξει, στο Eau de Vervene, στο Poem in October, στον Ναυτίλο του Patek Philippe, στην Μικρή Πράσινη Θάλασσα. Ακριβές μειοψηφίες, σπάνια βιβλία, ιδίως αν το χαρτί τους είναι Velin pur fil Lafuma ή πάπυρος του 1600, όπως τα βρίσκουμε στα παλαιοπωλεία των μικρών πόλεων της Ευρώπης” (Ελύτης).
Ίσως, ο Ελύτης να μη συμπεριέλαβε στις ακριβές μειοψηφίες τους 4Τ, συμπεριέλαβε, όμως, σ’ αυτές το όχημά τους, ένα αυτοκίνητο, ταυτίζοντας το “καλό και ωραίο” του με τη Χρυσή Τομή του Παρθενώνα.
ΥΓ. Μόλις τώρα κατάλαβα το σεξιστικό σύμβολο να κάθεται κανείς καβάλα σε μια Alfa Romeo, έστω κι αν δεν είναι σπορ, όπως το απαιτούσε ο Ελύτης.
Νομίζει πως καβάλησε τον Παρθενώνα και μαζί μ’ αυτόν όλες τις θεές του Ολύμπου.
Έχω άδικο παρ’ Ολυμπίως παρεπιδημεύοντα coyoteracing;
.
Αφέντη μου,
δεν είμαστε λίγοι…εγώ μόνο πιάνω για ένα εκατομμύριο,μη σε πω και δύο.
athadim,
Δημήτρη μου, στο γήπεδο Οδυσσέας Ελύτης
Άλφα Ρομέο 1-Τζάγκουαρ 0
μην κάνεις πως δεν ακούς…θυμάσαι τι έλεγαν τα παλιά τα χρόνια στα τηλέφωνα;….”πάρε το μηδέν μωρέ περιπτερά, δεν ακούω”…ναι,μηδέν…
Θα κρατήσω ένα επίπεδο,είναι βλέπεις και το συγκινητικό μήνυμα του Makinen11 πιο πάνω…του τα λέω εγώ του Αφέντη μου πως έχει εκπαιδεύσει τους καλύτερους και δεν με πιστεύει…ίσως γιατί έχει εμένα να του το λέω…
…αδιόρθωτος όπως πάντα,κυνηγός της ουτοπίας,πιστός σκύλος του ΚΚ,φιλιαααά σε όλους ρέι…
@coyoteracing
ΠΕΡΙ ΜΗΔΕΝΟΣ, ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΤΕΡΩΝ ΤΕ ΚΑΙ ΕΤΑΙΡΩΝ ΤΙΝΩΝ
“Ο άνθρωπος μοιάζει με κλάσμα στο οποίο αριθμητής είναι ο πραγματικός του εαυτός και παρονομαστής η ιδέα που έχει για τον εαυτό του. Όσο μεγαλύτερος είναι ο παρονομαστής, τόσο μικρότερη είναι η αξία του κλάσματος και όταν ο παρανομαστής τείνει προς το άπειρο, το κλάσμα τείνει προς το μηδέν” (Τολστόι).
Ο Τολστόι, ίσως, δεν γνώριζε, πως αν ο παρονομαστής μηδενιστεί, τότε κινδυνεύουμε, σαν τρελοί θεοί, να αποδείξουμε κάθε παραλογισμό του Σύμπαντος.
Πριν λίγο διάβασα στην “ΑΓΟΡΑ” πως θα επιβληθεί φόρος στη χρήση του διαδικτύου.
Πριν βάλω, λοιπόν, το δάκτυλο στη σκανδάλη, το έχω έτοιμο στο μηδέν του διαδικτύου, φωνάζοντας “πάρε το μηδέν μωρέ κομπιουτερά”!
Χωρίς να θέλω να μιμηθώ τον Πλάτωνα, όχι μόνο λόγω διαφοράς στέρνου και μετώπου*, αλλά, κυρίως, λόγω διαφοράς του περιεχομένου τους, που έλεγε “Όμηρος την Ελλάδα επεπαιδεύκει”, θα τολμούσα να πω “ΚΚ την Ελλάδα** επεπαιδεύκει”.
Για το σκορ Alfa Romeo – Jaguar 1-0, πως να συγκρίνω τον έρωτά μιας Θεάς με την κτηνοβασία;
* Για όσους το έχουν ξεχάσει: Ο Πλάτωνας αρχικά ονομαζόταν Αριστοκλής και πήρε το όνομά Πλάτων από το πλατύ στέρνο και μέτωπο.
** Ελλάδα την ετέρα, δηλαδή, την άλλη Ελλάδα και όχι Ελλάδα την εταίρα, την απόγονο της εταίρας Φρύνης.
Η Φρύνη ήταν πάμπλουτη εταίρα της Αρχαίας Ελλάδας, που προσφέρθηκε να αποκατστήσει τα τείχη των Θηβών, που είχαν καταστραφεί από τον Αλέξανδρο, με τον όρο να τοποθετηθεί μια επιγραφή, που θα έγραφε “Καταστράφηκαν από τον Αλέξανδρο, ανοικοδομήθηκαν από τη Φρύνη” και οι Θηβαίοι δεν δέχτηκαν την προσφορά της, σε αντίθεση με τους σημερινούς Έλληνες, που εκλιπαρούν τις προσφορές των διεθνών οίκων ανοχής για την οικοδόμηση των τειχών της χώρας μας.
Κε Αθανασιάδη,Δημήτρη μου, Μήτσο μ´…
Θεά!!! Αντε να το δεχτώ ότι υπάρχουν Θεές. Αλλά έρωτας; Τς τς τι μικροαστισμός! Αυτό κατάφερε η κρυόκωλη Βρετανή σου.
Ποτέ δεν θα μάθεις τι θα πει πολύτιμο αίσθημα με αυτό το ζωντόβολο των σαλονιών.
Κάτσε λίγο να κοιτάξω απ´ το παράθυρο. Ναι, την αγαπώ…
Προς ΟΛΟΥΣ τους comrades αυτου του… υπερηχου ιστο-τοπου: Μ Η Ν ΓΡΑΦΕΤΕ ΜΟΝΟ ΚΑΛΑ ΛΟΓΙΑ, ο Ντανκαν Μακ Λεοντ συγκινειται και γινεται…μαλθακος!…
Πρεπει και να τον…τσαμπουκαλεβουμε ενιοτε, γιατι εχει ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΔΩΣΕΙ!……..
@Δημήτρης
Πολύ φοβάμαι ότι, δεν έχω τίποτα να δώσω. Τα πήραν όλα και την επιθυμία για ζωή.
Ευχαριστώ για το κάλεσμα πάντως…
Μας άφησαν, όμως, τη δόξα του θανάτου, όπως λέει και ο Βάρναλης:
“Κι ἂν τὴ στερνή σου ἁρπάξανε μπουκιά,
σοῦ ἀφήσανε τὴ δόξα τοῦ Θανάτου”.
ΜαστερΓιονταΚαβ, παρε ενα…μουναστερο που λεει και ο Καϊότης! Μεταξυ των: “Don’t fear the Reaper και “Shine on you crazy diamond”, εισαι για το δευτερο, ΕΙΔΙΚΑ σε αυτους τους καιρους, που ουτε προλαβαινουμε να αφομοιωνουμε τις αλλαγες…
Έξω βρέχει…από αύριο καύσωνας…92 ευρώ το τετραγωνικό πούλησε ο Τσίμπλας το οικοπεδάκι….μπα καλύτερα να μιλήσουμε για τον καιρό….
Για όσους δεν καταλαβαίνουν θα ήθελα να πω(να το πω; θα το πω.) …
θα ήθελα λοιπόν να πω, πως το ιστολόγιο ΔΕΝ είναι ” κομμάτι του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού”…
όποιος ήθελε να είναι, να πληρώσει συνδρομή 92 ευρώ το τετραγωνικό μέτρο και να το βάλει εκεί που του ήλιου η αχτίδα βρήκε κλειστή την πόρτα…
δεν κατάλαβα, επειδή ψήφισα Τσίμπλα τον Ιανουάριο,απαγορεύεται να πω την γνώμη μου;…λυπάμαι αλλά δεν ειχα ποτέ την υπομονή του γύπα να περιμένω πότε θα ψοφήσει το αεροδρόμιο να πέσω να το φάω…ήθελα απλά να βρω όπλο να σκοτώσω το μνημόνιο…
…απλά το όπλο σκότωσε,συν τοις άλλοις, και το Ελληνικό…
ΥΓ.
Ας υποθέσουμε τώρα πως το μπρέξιτ παίρνει 62% ΝΑΙ.
Γίνεται ΟΧΙ;
βασανίζομαι…
Του δίνω 120 το τετραγωνικό και δεν πουλάει. Του δίνω 140, μετά 160 και μου λέει όχι.
180 ρέι, διπλάσια απ´ ότι αγόρασες. 400 ρέι,λεφτά υπάρχουν. Τι στο διάολο τα λεφτά μου δεν έχουν πέραση;
Και μη μου πει κανένας να τα χώσω τα λεφτά εκεί που ξέρω γιατί θα γίνουμε κώλος…κώλος βρετανικός…εεε ρε γλέντια…
Θέλω να ενημερώσω τους ιστολογούντες την Καββαθουσαλήμ πως ο Θεός υπάρχει και είναι καλύτερα από ποτέ…
τον είδα την νύχτα του πραξικοπήματος καθώς ανυποψίαστος ανέβαινα την Βάρης Κορωπίου πάνω στο γαϊδουράκι μου,ως άλλος Απόστολος που πήγαινα να διαδώσω τον λόγο του στην μεγάλη πόλη…και τότε …στον ουρανό είδα όραμα …
άνοιξαν τα σύννεφα και ένα χέρι με μούντζωνε απο ψηλά που είχα χάσει τον δρόμο μου…και φωνή ακούστηκε…
“Δέσε τον γάιδαρο δεξιά σε περιμένω εντός καϊότη”
αν έχω όρεξη θα πω λεπτομέρειες αύριο…όποιος δεν πιστεύει πως είδα τον Θεό έχω αποδείξεις…μου αποκάλυψε πως είμαστε δημιουργήματα κάποιου παιδιού που θα γεννηθεί σε δέκα(10) εκατομμύρια χρόνια…
οk το καταλαβαίνω, μερικοί προτιμούν το παραμύθι της κενής* διαθήκης…
εγώ επιμένω…τον είδα με τα ίδια μου τα μάτια και τον άκουσα με τα σκυλίσια μου αυτιά,ναι…
*george, νομίζουν πως έγραψα λάθος το “κενής”…τα γατάκια…
Αλήθεια λέει ο καϊότης , έχω και φωτογραφία που κουνούσε την ουρά του!!!
Μακάρι, γιατί τον αναζητούμε καθημερινά, αλλά τίποτα…
Έχουμε ανάγκη τον λόγο του, να του πείτε!