Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο “1ο ΘΕΜΑ” στις 05.08.12
Πεσμένος μπρούμυτα στη ξαπλώστρα του στη παραλία της Ψαρούς, παρέα με Ρώσους ολιγάρχες, εκδότες περιοδικών life style, βιομήχανους ταϊβανέζικων modem και τηλεφωνικών συσκευών, ιδιοκτήτες εταιρών μελετών κοινοτικών προγραμμάτων και, περιτριγυρισμένος από ακατοίκητα θηλυκά που προσπαθούν να ανέβουν κοινωνικά (και οικονομικά) γονατίζοντας στους κοιλιακούς πρώην και νυν ποδοσφαιριστών, μοντέλων και λοιπών υβριδίων της Ελληνικής χλωρίδας, ο κ. Boson de Higgs σκέπτεται τι ήταν αυτό που «πήγε στραβά» και η χώρα έφτασε στο σημείο που βρίσκεται σήμερα. Οι σκέψεις του διακόπτονται απ’ τον απόηχο του ξεφαντώματος στη συναυλία του Αντώνη Ρέμου και τους ήχους απ’ τα decks στο πάρτι του Ρούλη Κουκλεντέ στα Μουνάκια. «Δεν είναι δυνατόν», υποτονθορύζει ο de Higgs. «Με τον ήλιο τα μπάζω με τον ήλιο τα βγάζω απ’ το 1974 μέχρι σήμερα κι’ αυτά μου ψοφάνε. Πως είναι δυνατόν η πολιτική που εφάρμοσα ως αρχηγός της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να έφερε αυτά τα αποτελέσματα;» Καίριο ερώτημα. Χωρίς «αν» και «εφ’ όσον», «αλλά» και «μπορεί». «Μα εσύ δεν ήσουν ποτέ συγχρόνως αρχηγός της Ν.Δ και του ΠΑΣΟΚ» του ψιθυρίζει ο άλλος του εαυτός, ο αόρατος δημοσιογράφος που υπογράφει αυτή τη στήλη στο «1ο ΘΕΜΑ». «Πριτς» λέει ο Μποζόνιος, «πάντα εγώ ήμουν απλώς άλλαζα το spin. Τη μία έγερνα προς το γαλάζιο, την άλλη προς το πράσινο, πότε προς το βεραμάν, ενίοτε προς το λιλά αλλά, η ιδέα ήταν πάντα ίδια. Πως θα βολέψω τα δικά μου παιδιά, θα ελέγξω τα δικά μου Πανεπιστήμια, θα δώσω δουλειές στα δικά μου κοράκια»
Το ελαφρό αεράκι του νησιού του χαϊδεύει τη πλάτη. Οι ήχοι της house απ’ το πάρτι του Ρούλη τ’ αυτιά. Μία γλυκιά αίσθηση εγκατάλειψης τον κυριεύει. Ούτε ν’ ακούσει δεν θέλει το όνομα της Μέρκελ, του Γιουνκέρ, της Μέρκελ και, ξαφνικά και απ’ το πουθενά, του νομεπλίστα Paul Grugman που την Τρίτη δήλωση ότι η Ελλλάδα θα βγει απ’ το ευρώ. Αναζητάει τα cohiba του. Πρέπει να τ’ άφησα στο Cayenne, λέει ζητώντας απ’ τον bodyguard να τα φέρει. Ανάβει ένα, αφήνει το καπνό να κάνει κύκλο. Πίνει μία γουλιά mohito. Προσπαθεί να ανασυντάξει τις σκέψεις του. Πως ξεκίνησε αυτός ο εφιάλτης; Σαν εφιάλτης ή σαν κανονικό όνειρο. Μα, σαν κανονικό όνειρο. Με την Μεταπολίτευση. Αμέσως μετά την πτώση της 7χρονης δικτατορίας. Θυμάται. Ο ένας του εαυτός (Κωνσταντίνος Καραμανλής) ήθελε να βάλει την Ελλάδα στην ΕΟΚ. Ο άλλος του (Ανδρέας Παπανδρέου) έλεγε πως ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο. Όταν, στις «18 Οχτώβρη 1981» την διακυβέρνηση ανέλαβε ο άλλος του εαυτός (Ανδρέας Παπανδρέου) είπε πως ναι μεν πρέπει η Ελλάδα να φύγει απ’ την ΕΟΚ αλλά, μέχρι τότε πρέπει να δώσει τη μάχη «από μέσα». Η μάχη ξεκίνησε με όπλα τα Ντελόρ Α, Β, Γ και –ίσως- Δ και συνεχίστηκε με τα Α, Β. Γ, Δ και Ε Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης. Εκατοντάδες δισεκατομμύρια πρώτα δραχμές και μετά ευρώ «ρίχτηκαν» στην ελληνική αγορά για την ανάπτυξη της οικονομίας τα οποία, μέσα σε χρόνο dt μεταβλήθηκαν σε ροζ βίλες, μεζονέτες στον Γέρακα, playrooms στα Μεσόγεια, Porsche Cayenne, Jeep Cherokee, Hummer, Mercedes ML, Audi Q8, BMW X3, X4 X5 και, γενικά, κάθε κτηνώδους, ενεργοβόρου τετράτροχου, επαρχιώτικης αισθητικής και αντίληψης οχήματος που ικανοποιούσε τις κρυφές σεξουαλικές ανάγκες των μικροτσούτσουνων ιδιοκτητών τους. Ο κ. Μποζόνιος θυμάται καλά την εποχή της Ισχυρής Ελλάδας όπου, ένα μνησίκακο άτομο μετρίου αναστήματος ανέμιζε τα χαρτονομίσματα του ευρώ και χάριζε στον αμερικανό Πρόεδρο Μπους ένα T-shirt των Ολυμπιακών (πού ανέσυρε ψαχουλεύοντας μία πλαστική σακούλα του αερομπούνκερ Ελευθέριος Βενιζέλος που του μετάφερε ο κ. Πρωτόπαπας) και ένα νόμισμα του ενός ευρώ. Που πήγαν άραγε αυτές οι μεγάλες στιγμές της νεότερης Ελληνικής Ιστορίας αναρωτήθηκε ο κ. Μποζόνιος. Και καλά αυτές. Χάθηκαν στα αποκαΐδια του δάσους της Φιλοθέης απ’ τη φωτιά που προκάλεσαν τα βεγγαλικά της Κας Γιάννας. Οι άλλες όμως; Του Εκσυγχρονισμού που πήγαν; Τι απόγιναν ογκόλιθοι της πολιτικής ζωής (και σκέψης) όπως το θείο βρέφος, ο ωραίος Άκης, ο Κώστας Γείτονας, ο Φίλιππος Πετσάνλικος, η Φώφη Γεννηματά, η Θεοδώρα Τζάκρη, ο Πέτρος Ευθυμίου, ο Πάνος -dongle fires- Μπεγλίτης, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου και άλλοι ων ουκ εστί αριθμός;
Ο κ. de Higgs θυμήθηκε,. Τους κατάπιε η Επανίδρυση ή vice verca ποτέ δεν ήταν σίγουρος πότε φορούσε το πράσινο ή το γαλάζιο σακάκι μέχρι το 2012 που φόρεσε τρία στη κυβέρνηση Συν-Ευθύνης. Του έβαλαν ένα παρδαλό μανίκι τον Κύρ(γ)ιο Φώτη που, είναι «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ». Το γεγονός του προκάλεσε μία κρίση (συνειδήσεως) διότι δεν ήξερε πλέον αν, το πρόγραμμα του κόμματος του είναι δεξιό με προοδευτική κατεύθυνση, αριστερό με δεξιά, κεντρο-αριστερό με ανοδική ή αριστερο-κεντρώο με καθοδική.
Όλα αυτά, σκέφθηκε ο κ. Μποζόνιος ρουφώντας μία τζούρα απ’ το cohiba θα επιλυθούν στην ανοιχτή συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ στη κεντρική πλατεία της Κατερίνης που είναι ενταγμένη στο πρόγραμμα κάμπινγκ της νεολαίας του κόμματος που πραγματοποιείται στο Βαρικό Λιτοχωρίου Πιερίας. Με αφορμή αυτό το γεγονός ο τρίτος εαυτός του κ. Boson de Higgs, ο Al de Chip προέτρεψε τους νέους και τις νέες, απ’ την ξαπλώστρα του στην πλαζ του Καθαρτηρίου να αγωνιστούν για να απαλλαγούν από το «βρόγχο θανάτου» της ξενιτιάς και της φτώχιας «Εμείς» είπε ο Al de Chip «είμαστε η κινητήρια δύναμη της μεγάλης ανατροπής στην Ελλάδα μιας ανατροπής που θα ταρακουνήσει την Ευρώπη». Και εκεί που όλοι μου οι εαυτοί ήταν έτοιμοι να βγάλουν flaps και να προσγειωθούν την εμφάνιση του έκανε ο Σλοβένος φιλόσοφος Σλαβόϊ Ζίσεκ που προέτρεψε τους Έεληνες «να σώσουν τη χώρα τους αλλά και την Ευρώπη από τους αυτόκλητους σωτήρες»
Στο σημείο αυτό έγινε ένας ντουβρουτζάς και ο κ. Μποζόνιος έπεσε απ’ την ξαπλώστρα. Σε βοήθεια του έτρεξαν οι κ.κ. Anttoine de Samara, Evans de Venizel και Κύρ(γ)ιος Fotis de Kouvel αλλά ήτν πλέον αργά. Ο χρησμός του Μάντη Κάλχα είχε βγει αληθινός και ο κ. Gollum de Bidet δεν κρατούσε πλέον στο χεράκι του χαρτονόμισμα του ευρώ αλλά της (νέας) δραχμής. Sniff._K.K.
RSS - Posts
7 Comments
Με την νέα δραχμή μάλλον θα πάρουμε αυτό που μας αξίζει σαν λαός. Εδω και δεκαετίες ο Ελληνικός λαός επέλεγε να κυβερνήσουν ηγέτες και παρατρεχάμενους αυτών, οι οποίοι τον βάλανε (όλο τον λαό) σε ένα λεωφορείο χωρίς κόφτη και απίθανη ισχύ το οποίο τρέχει με 1000 χλμ την ώρα σε ένα αδιέξοδο που το κλείνει αδιαπέραστο τσιμεντένιο τείχος. Οι οδηγοί αλλάζουνε ανα τακτά χρονικά διαστήματα αλλα το μόνο που κάνουν είναι να πατάνε κι άλλο γκάζι προς το αδιέξοδο. Κανείς δεν είπε να αλλάξει στην σωστή πορεία. Εεε, μετά από τόση πορεία ανα τις δεκαετίες πλησιάζουμε τον τείχο…
Δυστυχως, ολα αυτα που περιγραφεις ειναι ακριβως ετσι και θα παραμεινουν ετσι. Ο μεσος συμπολιτης μας, αυτα ηθελε, αυτα του εδωσαν και αυτα εξακολουθει να θελει (απλα, για την ωρα δεν τα μπορει). Τον ευκολο δρομο, τον δρομο του εντυπωσιασμου, το φτηνο και το ασημαντο, την ιδεολογια του πεους και του αιδοιου του, λιγο κρασι (ή φραπογαλο), λιγο Ψαρου και τ’αγορι (ή το κοριτσι) του.
Αορατος ο ΚΚ, διαφανος, see-through, γιατι δειχνει τα δαση και οχι τα δαχτυλα (ή τα κωλαρακια της καθε πλατινε τσουλας του life-style).
Μεγαλη η ομαδα των αορατων, με καμποσους εκπροσωπους σε καθε τομεα της δημιουργικης ζωης (αυτης που δεν βρηκε ζωτικο χωρο αναπτυξης). Φωναξαν οσο μπορουσαν, κραυγασαν για τις χαμενες ευκαιριες, για την ανθρωποθυσια στο βωμο του ευκολου και του φτηνου, αλλα οι φωνες σκεπαστηκαν απο τα βογκητα οσων δεχονταν τις “λειχιες υπηρεσιες” των “καλλιτεχνων” που μας πλημμυριζαν σε μια “ισχυρα ερεθισμενη” Ελλαδα.
Ειναι τιτλος τιμης να εισαι αορατος στην Ελληνιτσα. Σημαινει οτι ειχες κατι ουσιαστικο, κατι περιεκτικο και δημιουργικο να πεις και να δωσεις. Ειχες κατι που εδειχνε τον δρομο και – μαζι – την ασημαντοτητα των επιλογων που κυριαρχουσαν τριγυρω.
Μ’ αρεσουν αυτα τα μνημοσυνα. Εκτος απο απαραιτητη δοση και υπενθυμιση αυτοπροσδιορισμου και ιστορικης μνημης, ειναι και κοροϊδευτικο βγαλσιμο της γλωσσας (κι ας εχει μια πικριλα) σε ολους αυτους τους αλλοιμονους που ψωνισαν πανευκολα τα τιποτενια υποπροϊοντα του “εκσυγχρονισμου”, και τωρα που ανακαλυπτουν την ψευτια τους, κλαιγονται για οσα τους ετυχαν και οσα τους περιμενουν.
Χαιρε θλιβερε νεοΕλληνα, ο Invisible KK και οι μετ’αυτου σε χαιρετουν. You have lived your myth in Greece, now it’s time to die with your myth.
Ο “Κ.Κ” δεν είναι παρά ένα μικρό, ίσως και ασήμαντο γρανάζι στη μηχανή που κυβερνάει αυτόν τον οίκο ανοχής. Μη με κάνετε να αισθάνομαι άσχημα αποδίδοντας μου ιδιότητες που δεν διαθέτω
Οχι, ΚΚ!! Θα μαθεις να δεχεσαι με ικανοποιηση και χωρις αμηχανια την αναγνωριση, οπως δεχθηκες τοσα χρονια την αδιαφορια των λογης-λογης ανευθυνοϋπευθυνων. Και οταν θα κοιταζεσαι στον καθρεφτη, θα ξερεις οτι εχεις και συ τους δικους σου “ψηφοφορους” που σε ψηφιζαν και σε ψηφιζουν για τις ιδεες σου και οχι για ¨ρουσφετια”
“Τα Θερινά όνειρα του κ. Μποζόνιου ντε Χιγκς” αν είναι νυκτός, τότε την βάψαμε … the night is young!
Ως Ελληνες ενδοσκοπούμε μόνο σε περιόδους κρίσεως (οικονομικής ή πολεμικής). Αυτομαστιγωνόμαστε για τις επιλογές , τις συνήθειες και τις πορείες που διαλέξαμε σε κάθε σταυροδρόμι της ζωής μας. Ανακαλύπτουμε τον ¨μέσο Ελληνα” και τις “νοοτροπίες που μας οδήγησαν μέχρι εδώ”.
Ιδιαίτερα αυτός ο “μέσος Ελληνας” φοριέται πολύ τελευταία. Ως δια μαγείας δεν περιλαμβάνει ποτέ όμως τον εαυτό μας.
Ο μόνος που μπορεί να ομιλεί δημόσια για αυτόν και να καυτηριάζει την όποια ανικανότητα του είναι ο κ.Καββαθάς. Οι υπόλοιποι απλά αναμασάμε το πιάτο που εκείνος είχε υποδείξει εδώ και δεκαετίες ότι εκτός από άνοστο είναι και δηλητηριώδες.
Δημοσιεύω το σχόλιο έστω και χωρίς το ονοματάκι σας για να πω αυτό που χρόνια επαναλαμβάνω. Σε κάθε λαό υπάρχουν κατώτερες μορφές ζωής ακόμα και στις “ανώτερες” τάξεις. Αναφέρομαι στα νεατερνταλ που πετάνε τη στάχτη τους απ’ το ανοιχτό παράθυρο και αυτή (η στάχτη) μπαίνει στο μάτι μου. Έχετε αντίρρηση με τον χαρακτηρισμό;