Πρώτο ΘΕΜΑ, 24.01.10
Σήμερα θέλω να σας παρουσιάσω την δέσμη των μέτρων που πρόκειται να λάβω προκειμένου να αντιμετωπίσω την φρικτή κατάσταση που έφεραν την Ελλάδα οι πολίτες. Μετά από 50 χρόνια διακυβέρνησης με γαλάζιο, πράσινο και, για ένα μικρό διάστημα γαλάζιο-σομόν κουστούμι (δεν αναφέρω το χακί διότι τότε καταλύθηκε η Δημοκρατία και ο λαός δεν είχε λόγο), κατάφερα ως πολίτης το ακατόρθωτο: δανείστηκα εκατοντάδες δισεκατομμύρια δραχμές και ευρώ από ξένες τράπεζες ώστε έφερα τους πολιτικούς στη δεινή θέση που βρίσκονται σήμερα!
Κανείς, εκτός ίσως από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον 2ο και τον Γεώργιο Παπανδρέου τον 3ο (και λιγότερο τον Δημήτρη -Η1Μ1- Αβραμόπουλο) δεν μπορεί να καταλάβει τι πέρασαν (και περνάνε) οι πολιτικοί
Ο ανάδελφος λαός τους υποχρέωσε να διαχειρίζονται τα κοινά. Θα αναφέρω λίγα παραδείγματα ηγετών που εφάρμοσαν εγκληματικές πολιτικές υπό την απειλή φρικτών βασανιστηρίων από τον ελληνικό λαό
Όσο αναίσθητοι κι’ αν είμαστε, ορισμένοι θυμόμαστε το μαρτύριο της σταγόνας που υποβάλλαμε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον 1ο προκειμένου να ικανοποιήσει το αίτημά μας για την υιοθέτηση της αντιπαροχής και την είσοδο μας στην ΕΟΚ
Είμαι βέβαιος ότι, έχετε ξεχάσει πως, ένας από τους λόγους που έφυγε απ’ την Ελλάδα ήταν ο πόνος που αισθανόταν όταν έβλεπε το πολεοδομικό κτήνος που τον υποχρέωσε να δημιουργήσει ο ελληνικός λαός
Θα θυμάστε επίσης ότι, υποχρεώσαμε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη σε Αποστασία. Σαν να μην έφταναν αυτά την 21ηΑπριλίου 1967 ο ελληνικός λαός κατέβασε τα τανκς στους δρόμους και έστειλε εξορία τους πολιτικούς του ταγούς. Η πράξη αυτή είναι και το πιο σκοτεινό μας σημείο μια και, εκείνη την ημέρα, οι πολιτικοί, το παλάτι, η CIA και η Intelligence Service έπαιζαν μπριτζ στη “Μεγάλη Βρετανία”
Θα περίμενε κανείς ότι, μετά τη πτώση της δικτατορίας που επιβάλλαμε (ως λαός), οι πολιτικοί θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ελεύθερα αλλά, ου. Με την αποκατάσταση φέραμε (με το ζόρι) τον Καραμανλή απ’ το Παρίσι και τον αναγκάσαμε να δανειστεί εκατοντάδες δισεκατομμύρια δραχμές για να φτιάξει δρόμους, γεφύρια και, βέβαια, τη Λεωφόρο Συγγρού για να υποδεχτούμε (πάντα ως λαός) τον Ζισκαρ ντ’ Εστέν.
Όπως ήταν φυσικό οι εξελίξεις ήταν καταιγιστικές. Έχοντας (ως λαός) καλομάθει με τα βασανιστήρια βάλαμε στο κρεβάτι του Προκρούστη τον Ανδρέα τον 1ο Παπανδρέου τον 2ο και τον αναγκάσαμε, εκτός από το να βαδίσει τον 3ο Δρόμο προς τον Σοσιαλισμό, να: μελετήσει Σεν Σιμόν, λάβει μέρος στο Κίνημα των Αδεσμεύτων και, το χειρότερο, δανειστεί (πάντα με το πιστόλι στον κρόταφο), μερικές χιλιάδες δισεκατομμύρια για να αυξήσει τις συντάξεις μας και να επιτρέψει την ίδρυση της Τράπεζας Κρήτης
Ήταν η ογκούμενη πίεση του λαού που έκανε πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Σημίτη τον οποίο αναγκάσαμε (με το πιστόλι στο κρόταφο), να υποσχεθεί “Ακόμα Καλύτερες Μέρες”, και “Εκσυγχρονισμό του Κράτους”. Το στενό μαρκάρισμα αποσυντόνισε το προεδρικό και το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ με αποτέλεσμα να χάσει την ισορροπία του και να πέσει
Εκείνη την εποχή αναγκάσαμε, πάντα υπό την απειλή όπλου, τον Πρωθυπουργό να διοργανώσει Ολυμπιακούς Αγώνες και να δανειστεί ακόμα μερικά δισεκατομμύρια ευρώ τα οποία χρησιμοποιήσαμε για να ψωνίσουμε μερσεντέ, τζιπούρες, καγιέ και μπέμπες για να μη αναφερθώ στις φεράρι και στις μπέντλι κοντινένταλ.
Πάντα ως ανάδελφος και αχόρταγος λαός διώξαμε το Gollum de Bidet και, ένα βράδυ ομάδα εκπαιδευμένων πολιτών περικύκλωσαν το σπίτι του Κωνσταντίνου Καραμανλή του 2ου και τον μετέφεραν (με δεμένα μάτια) στο Μέγαρο Μαξίμου. Εκεί Επιτροπή Πολιτών της 3ης Κομμούνας Εκάλης τον υπέβαλε στο απόλυτο βασανιστήριο: τον υποχρέωσε να αφήσει το play station και να κυβερνήσει τη χώρα για 5.5 (ή μήπως 6.5;) χρόνια. Πριν 105 ημέρες και ενώ ο Καραμανλής ο 2ος ήταν έτοιμος να μας γλυτώσει από την οικονομική και κοινωνική καταστροφή η ίδια ομάδα συνέλλαβε τον Γεώργιο τον 2ο Παπανδρέου τον 3ο, την στιγμή που έκανε κανοε-καγιάκ στον Μαραθώνα και, αφού τον έδεσε χειροπόδαρα και του απαλλοτρίωσε το ποδήλατο για να μη μπορεί να φύγει, του ανάθεσε (εκ μέρους του λαού που τα δάνεια του είχαν φτάσει στο 150% του ΑΕΠ), να κυβερνήσει
Τι να κάνει όμως ο άνθρωπος όταν έπρεπε να κυβερνήσει ένα λαό (εμάς) που, από το 1945 μέχρι σήμερα, δεν άφησαμε τίποτα όρθιο; Όσο καλές και αν είναι οι προθέσεις του συγκρούονται μετωπικά με τους Έλληνες Πολίτες που, όπως είπα στη αρχή, είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για τα δεινά του χώρας._Κ.Κ.
RSS - Posts
2 Comments
Στο πλαίσιο της Ελληνογαλλικής φιλίας, που ανάγκασε τον αυτοκομμάτως ονομασθέντα “εθνάρχη” Καραμανλή να κατασκευάσει τη Λεωφόρο Συγγρού για την υποδοχή του Γάλλου προέδρου, ένα ποίημα του Baudelaire και ένα κείμενο του Ροΐδη, περί πολιτικής και πολιτικων.
«Δεν έχω πολιτικές πεποιθήσεις , όπως τις εννοούν οι άνθρωποι του καιρού μου*, γιατί δεν έχω φιλοδοξίες.
Οι ληστές έχουν την πεποίθηση πως θα πετύχουν και έτσι πετυχαίνουν.
Μπορεί ένδοξες αυτοκρατορίες να στηριχθούν στο έγκλημα και ενάρετες θρησκείες στην απάτη»
(Baudelaire: Mon coeur mis à nu)
«ΟΝΟΛΟΓΙΑ, ΟΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ… Εἰς τὰ ληστευθέντα θύματα αὐτοῦ ἀφίνει τὴν παρηγορὶαν τῆς ὕβρεως· συλλαμβανόμενος ἐπ’ αὐτοφόρῳ ὁμολογεῖ καὶ συμβιβάζεται· πτυόμενος, σπογγίζεται· οὐδόλως δὲ θεωρεῖται προσβεβλημένος, ἂν οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες φρονούσι, γράφουσι καὶ κηρύττουσι περὶ αὐτοῦ, ὡς οἱ Γάλλοι περὶ τοῦ Μαζαρίνου, ὅτι γνωρίζει εἰκοσιτέσσαρας τρόπους νὰ προμηθεύεται χρήματα, ἐξ ὢν ὁ τιμιώτερος εἶναι ἡ κλοπὴ» (Ροΐδης)
“Τά τελευταία τούτα χρόνια στόν τόπο αυτό ειπώθηκαν(*) τά χειρότερα ψέματα τής Ιστορίας. Ειπώθηκαν(*) ψέματα πού ντράπηκαν καί τά ίδια, μιά καί δέν ντρέπονταν τά στόματα πού τά’λεγαν. Έγινε πολλή κατάχρηση στόμφου, φτηννού λυρισμού, πολλή σπατάλη φιλοπατρίας…”
Μενέλαος Λουντέμης.
Οδός Αβύσσου, αριθμός Ο.
(*)Τολμώ νά συμπληρώσω, ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΘΗΚΑΝ