Το αργό τέλος του Καντάφι

του Γιώργου Δελαστίκ.  “ΕΘΝΟΣ” της 01.03

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Μουαμάρ Καντάφι και το καθεστώς του θα ανατραπούν και μάλιστα πνιγμένοι στο αίμα των θυμάτων τους, καθώς προσπαθούν να κρατηθούν στην εξουσία εξοντώνοντας αυτούς που έχουν ξεσηκωθεί εναντίον τους. Ο Καντάφι θα απομακρυνθεί έτσι με ατιμωτικό τρόπο από το προσκήνιο της Ιστορίας. Η ύστατη φάση της εξουσίας του ως τυράννου που πνίγει τον λαό του στο αίμα, θα αμαυρώσει ανεξίτηλα όλα όσα προσέφερε στη Λιβύη και στον λαό της τα πρώτα είκοσι-τριάντα χρόνια της κυριαρχίας του.

Η απεχθής στάση του Καντάφι δεν πρέπει όμως να αποτρέψει την επισήμανση ορισμένων σκοτεινών πτυχών της διαδικασίας ανατροπής του, η οποία έχει ριζικές διαφορές από τις αυθόρμητες λαϊκές εξεγέρσεις στην Αίγυπτο, στην Τυνησία, στην Υεμένη, στο Μπαχρέιν και σε άλλες αραβικές χώρες. Τώρα έχει πλέον καταστεί εμφανές ότι στη Λιβύη είχαμε οργανωμένη ένοπλη εξέγερση.

Καμιά ειρηνική συγκέντρωση ειρηνικών και άοπλων πολιτών δεν είναι σε θέση να δίνει στρατιωτικές μάχες, να καταλαμβάνει πόλεις κάμπτοντας την αντίσταση στρατιωτικών μονάδων του καθεστώτος, χωρίς την ύπαρξη καθοδηγητικού κέντρου της εξέγερσης, το οποίο και θα συντονίζει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις των αντικανταφικών δυνάμεων.

Η τυχαία αυτομόληση αξιωματικών και ανδρών του στρατού δεν επαρκεί συνήθως για τέτοιας κλίμακας στρατιωτικές επιχειρήσεις. Θεωρητικά βεβαίως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να αποκλειστεί, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο να το θεωρήσει κανείς ως την πιθανότερη εκδοχή. Υπάρχουν και κάποια άλλα γεγονότα, τα οποία εντείνουν τις υποψίες περί της ύπαρξης οργανωμένου λιβυκού κέντρου, που σχεδίασε και υλοποίησε την εξέγερση, διατηρώντας επαφές και με εξωτερικούς παράγοντες.

Το Σάββατο π.χ. ο υπουργός Δικαιοσύνης μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα της λιβυκής κυβέρνησης, Μουσταφά Μοχάμεντ Αμπντάλ Τζαλίλ, δήλωσε ότι προτίθεται να σχηματίσει μεταβατική κυβέρνηση, η οποία και θα οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές.

Λίγες ώρες αργότερα, ο ευρισκόμενος στο Κάιρο ακροδεξιός Αμερικανός γερουσιαστής Τζο Λίμπερμαν, παλαιότερα υποψήφιος για την αντιπροεδρία των ΗΠΑ και λυσσώδης υποστηρικτής των πιο επιθετικών κύκλων του Ισραήλ, κορυφαίο μέλος της επιτροπής Ενόπλων Δυνάμεων της αμερικανικής Γερουσίας, βγήκε στο CNN και ζήτησε «αναγνώριση της επαναστατικής κυβέρνησης» ως νόμιμης κυβέρνησης της Λιβύης και άμεσο εξοπλισμό της με αμερικανικά όπλα!

Εύλογη η απορία: Πώς ένας Αμερικανός γερουσιαστής και δη τόσο δεξιός σαν τον Λίμπερμαν εμπιστεύεται έναν επί χρόνια υπουργό του Καντάφι και ζητάει να δοθούν αμερικανικά όπλα σε μια κυβέρνηση, στην οποία θα ηγείται ο προ εβδομάδος υπουργός του Καντάφι, μια κυβέρνηση μάλιστα που ούτε καν έχει συγκροτηθεί; Μόνο επειδή πίστεψε στη μεταμέλεια του αποσκιρτήσαντος υπουργού Τζαλίλ;

Προφανώς, όχι. Μόνο αν είχαν προηγηθεί επαφές του Τζαλίλ με παράγοντες των ΗΠΑ, θα μπορούσε να είχε αποκατασταθεί μια τέτοια σχέση εμπιστοσύνης των Αμερικανών στο πρόσωπό του και μόνο αν οι επαφές αυτές είχαν κάποιο βάθος χρόνου, όχι φυσικά διάρκεια τεσσάρων-πέντε ημερών.Προς την ίδια κατεύθυνση συντείνει και το γεγονός ότι μαζί με τον Λίμπερμαν βρισκόταν στο Κάιρο και ο Ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής Τζον ΜακΚέιν, ο υποψήφιος πρόεδρος που ηττήθηκε από τον Ομπάμα, μέλος και αυτός της επιτροπής Ενόπλων Δυνάμεων της αμερικανικής Γερουσίας, ο οποίος έσπευσε κι αυτός στο CNN μαζί με τον Λίμπερμαν και δήλωσε κι αυτός χωρίς καμία επιφύλαξη ότι οι ΗΠΑ πρέπει να αναγνωρίσουν αμέσως ως νόμιμη κυβέρνηση της Λιβύης τη μεταβατική κυβέρνηση που υποτίθεται ότι θα έφτιαχνε ο προ εβδομάδος υπουργός Δικαιοσύνης του Καντάφι! Τόσο πολύ «μάγεψε» την αμερικανική Δεξιά αυτός ο Λίβυος;

Τελικά δεν έφτιαξε μεταβατική κυβέρνηση ο Τζαλίλ. Αντιθέτως, την επόμενη μέρα συγκροτήθηκε ένα «Εθνικό Συμβούλιο» από αντιπροσώπους πόλεων που έχουν πέσει στα χέρια των αντικανταφικών δυνάμεων, με τον εκπρόσωπο Τύπου τους μάλιστα να υπογραμμίζει ότι αυτό το συμβούλιο «δεν μπορούμε να το αποκαλέσουμε μεταβατική κυβέρνηση» και να διαχωρίζει τη θέση τους από τον τέως υπουργό Δικαιοσύνης, υπογραμμίζοντας ότι τα όσα είπε ο Τζαλίλ αποτελούν «προσωπικές του απόψεις».

ΝΕΚΡΟΙ διαδηλωτές σε όλη την Αραβία την Παρασκευή και το Σαββατοκύριακο. Δεκατρείς στο Ιράκ. Επτά στην Υεμένη. Πέντε στην Τυνησία. Δύο στο Ομάν. Τέσσερις στην Αίγυπτο. Πέντε στο Μαρόκο. Τα φιλοδυτικά αραβικά καθεστώτα εκτίμησαν την ιδιαιτέρως επιθετική στάση των ΗΠΑ και της ΕΕ έναντι του Καντάφι ως στροφή της Δύσης υπέρ των καθεστώτων που είναι σύμμαχοι των δυτικών συμφερόντων στις αραβικές χώρες. Οι δικτάτορες και οι μονάρχες ερμήνευσαν τη στροφή αυτή ως αυξημένη ανοχή των ΗΠΑ και της ΕΕ στην αιματηρή κατάπνιξη των διαδηλώσεων, που έχουν στόχο την ανατροπή τους. Εξαπέλυσαν έτσι την αστυνομία και τον στρατό με εντολές να δολοφονήσουν διαδηλωτές για να τρομοκρατήσουν τους υπόλοιπους εξεγερμένους γι’ αυτό και είχαμε τόσους νεκρούς.