Tο μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα αυτής της χώρας είναι ότι κατά βάση άσχετοι με το (όποιο) αντικείμενο άνθρωποι καλούνται να λάβουν αποφάσεις για θέματα που, στις αποκαλούμενες «αναπτυγμένες» χώρες, είναι δουλειά απόλυτα ειδικευμένων ανθρώπων. Ετσι τα τελευταία 40 χρόνια έχουμε δει γιατρούς να προΐστανται του υπουργείου Βιομηχανίας, οικονομολόγους να καθορίζουν τις τύχες της δημόσιας υγείας, εργολάβους να καθορίζουν τις τύχες των ΑΕΙ, καθηγητές πανεπιστημίων να καλούνται να διασώσουν τις ΔΕΚΟ, δημοσιογράφους να αποφασίζουν για το αν η Ελλάδα θα λάβει μέρος στα διαστημικά προγράμματα και δικηγόρους να αποφασίζουν αν η χώρα θα πάρει F16 block 50 η F18A.
Στις δεκαετίες που εξασκώ αυτό το επάγγελμα έχω κληθεί (προφανώς λόγω ειδικότητος) να λάβω (αμισθί) μέρος σε διάφορες «επιτροπές». Από τις πλέον χαρακτηριστικές ήταν οι εκείνες που θα «αποφάσιζαν» για την αγορά πυροσβεστικών αεροπλάνων, κινητήρων για το νέο μαχητικό της Πολεμικής Αεροπορίας αλλά και άλλες που θα έφτιαχναν αυτοκινητοδρόμια (πάνω από δέκα), ζωολογικούς κήπους, κέντρα νεότητας, κέντρα έρευνας και εξέλιξης (όλα υπό την αιγίδα του αποκαλούμενου «κράτους»).
Κατά ένα περίεργο τρόπο (και ώσπου ο αιθεροβάμων να καταλάβω το όνομα του παιχνιδιού) με καλούσαν στην πρώτη, στη δεύτερη και, σπανίως, στην τρίτη συνεδρίαση της «επιτροπής» και μετά με τοποθετούσαν στα αζήτητα. Στην αρχή νόμιζα ότι έφταιγε η εμφάνισή μου (τζιν και ζιβάγκο), ο αψύς χαρακτήρας μου ή η έλλειψη κομματικής ταυτότητας. Γρήγορα όμως κατάλαβα ότι υπεύθυνα για την (πάντα διακριτική) απομάκρυνσή μου ήταν ότι: α) γνώριζα καλά το θέμα και β) δεν ήμουν διασυνδεδεμένος.
Ετσι, όταν εκλήθην να καταθέσω τις γνώσεις και τη γνώμη μου για την προμήθεια ή μη συγκεκριμένων τύπων πυροσβεστικών αεροπλάνων, «μπήκα στο γήπεδο» πανέτοιμος, με ένα φάκελο που περιείχε όλα τα στοιχεία για το πώς αντιμετώπιζαν (τότε) το πρόβλημα χώρες όπως η Γαλλία, η Ισπανία, οι ΗΠΑ (ιδιαίτερα η Πολιτεία της Καλιφόρνιας) και ο Καναδάς. Και όχι μόνο αυτό αλλά πρότεινα η χώρα μας να αγοράσει τρία Καναντέρ και 30 ανακατασκευασμένα δικινητήρια βομβαρδιστικά Τράκερ 2CA του αμερικανικού ναυτικού. Τα Τράκερ προσφέρονταν (τότε) προς $450.000 το κομμάτι, με μηδέν ώρες στην άτρακτο και μηδέν ώρες στους κινητήρες. Τα αεροπλάνα αυτά μπορούσαν να μεταφέρουν 5 τόνους πυροσβεστικής «σκόνης» και, αν οι συνθήκες το απαιτούσαν, να χρησιμοποιηθούν ως «περιπολικά» του Λιμενικού και ως αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας του Πολεμικού Ναυτικού.
Τι ήθελα να ανοίξω το στόμα μου! Εκλήθην στη δεύτερη συνεδρίαση και μετά άνοιξε η γη και με κατάπιε. Λίγα χρόνια αργότερα η Τουρκία αγόρασε άγνωστο αριθμό Τράκερ (25;) ενώ η Ελλάδα προέβη στην αγορά 30 πολωνικών ψεκαστικών τα οποία, για την περίσταση, ονομάστηκαν «πυροσβεστικά». Και καλά ο αποκλεισμός μου από την «επιτροπή». Αυτόν τον άντεξα. Αυτό που δεν άντεξα ήταν όταν στην τελετή της παραλαβής τους ο (τότε) υπουργός δήλωνε ότι «βουτάνε σαν Στούκας». Το πώς μια γκαμήλα (του αέρος) μπορεί να «βουτάει σαν Στούκας» το κατάλαβα αργότερα. Τα Ντρομάντερ ουδέποτε χρησιμοποιήθηκαν ως πυροσβεστικά.
Μία άλλη φορά μπήκα στην αίθουσα που συνεδρίαζε μία από τις (πολλές) «επιτροπές» για την αποκαλούμενη «αγορά του αιώνα». Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα δει τόσους (γενειοφόρους) αποφοίτους της Παντείου αλλά και διαφόρων ΙΕΚ που, όπως σύντομα αποδείχθηκε, είχαν «μαύρα μεσάνυχτα» για το θέμα. Ο ένας αποκαλούσε τα F16 «Φάντομ», άλλος νόμιζε ότι οι κινητήρες General Electric και Westinghouse είναι ψυγεία, ο τρίτος ότι τα Mirage 2000 είναι αεροπλάνα του… ναυτικού. Είπα λίγα πράγματα, παρουσίασα και την έρευνα που είχα κάνει στις αεροπορίες του κόσμου που χρησιμοποιούσαν τα ίδια αεροπλάνα (βλάβες κινητήρων, ατυχήματα, αιτίες κλπ.) και μετά πάλι άνοιξε η γη και με κατάπιε.
Η πιο ωραία όμως ήταν η μία και μοναδική συμμετοχή μου στην επιτροπή σύνταξης ή αναμόρφωσης του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας πριν από πολλά πολλά χρόνια. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα συναντήσει τόσους ανθρώπους που δεν ήξεραν να οδηγούν, να αποφασίζουν πώς πρέπει να συμπεριφέρονται οι οδηγοί. Η ατμόσφαιρα στις συνεδριάσεις ήταν πολύ «κομ ιλ φο» και ο μέσος όρος ηλικίας ήτα τα 68 έτη. Τελευταία βγήκε ακόμη ένας «νέος» ΚΟΚ ο οποίος, όπως η πλειονότητα των συναδέλφων έγραψε και ο υπογράφων πιστεύει, έχει καθαρά εισπρακτικό χαρακτήρα. Αλλά τα προβλήματα δεν σταματούν εδώ. Δεκάδες οι παρατηρήσεις μας και θα χρειαζόταν ένα… 16σέλιδο για να τις αναφέρουμε μία προς μία. Ας αναφέρουμε τις πιο σημαντικές.
Πουθενά δεν αναφέρεται ότι απαγορεύεται η εγκατάσταση τριτοκοσμικών καντινών, οπωροπωλείων, σουβλατζίδικων και λοιπών «καταστημάτων» στο πλάι του δρόμου.
Οι έννοιες (τύποι οχημάτων, είδη οδών κλπ.) δεν είναι ομαδοποιημένες. Ο χρήστης πρέπει να «ψάξει» σε δεκάδες σελίδες για να βρει τι ανήκει πού.
Δίπλα σε κάθε ορισμό (πινακίδας, διαγράμμισης, προτεραιότητας κλπ.) πρέπει να υπάρχει και η εικόνα της πινακίδας ή του σκίτσου που την ορίζει / επεξηγεί.
Χρόνια τώρα ζητάμε να τιμωρούνται (ανελέητα) εκτός από εκείνους που τρέχουν σε κατοικημένες περιοχές και οι βραδυπορούντες οδηγοί. Τα τρομερότερα δυστυχήματα γίνονται όταν οι οδηγοί έχουν απαυδήσει από την αδιαφορία, τη γαϊδουριά και τη βλακεία του σαλίγκαρου εμπρός.
Δεν υπάρχει διάταξη που να ορίζει κατώτατα όρια ταχύτητας στους αυτοκινητοδρόμους κ.ά.
Εστω όμως ότι εγεννήθη ο τέλειος ΚΟΚ. Το ερώτημα που τίθεται είναι: Ποιος θα τον εφαρμόσει; Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα με τα οποία θα ασχοληθεί… επιτροπή ειδικών (η 534η από το 1965).
RSS - Posts
