Δεν ξέρω αν έφταιγαν τα χρώματα του φθινοπώρου, οι καταιγίδες που στεφάνωναν τον Παρνασσό ή η οδήγηση σε δρόμους που κάποτε ήταν ειδικές διαδρομές στα Ράλι της νιότης μου, αλλά μάλλον έχω πρόβλημα. Οπως προχθές, όταν κατέβαινα τον δρόμο από τους Δελφούς προς την Ιτέα, αυτό το παρεξηγημένο θαύμα της ανθρώπινης περιβαλλοντικής αρχιτεκτονικής με τις αλλεπάλληλες στροφές και τα απίθανα γκρεμνά, και παραλίγο να φθάσω στη θάλασσα από τους βράχους εξαιτίας της παραίσθησης που με έκανε να θυμηθώ τα χρόνια όπου έτρεχα σε αγώνες.
Κατέβαινα γρήγορα. Τόσο γρήγορα ώστε να με βλέπουν οι χελώνες και τα σαλιγκάρια και να λένε «τσ, τσ, τσ», αλλά ποιος τα υπολογίζει. Και εκεί που «κουτρουβαλούσα», ξέρετε τι έπαθα; Σταμάτησα να σκέπτομαι τα νέα φορολογικά μέτρα και αισθάνθηκα ότι έμπαινα σε μια χρονομηχανή που με πήγαινε 35 χρόνια πίσω, στην εποχή των παλιών αγώνων Ράλι. Ο δρόμος στένεψε λίγο, η επιφάνειά του έγινε πιο ανώμαλη και στα πλαϊνά εμφανίστηκαν οι χαμηλοί τοίχοι που εμπόδιζαν τους απρόσεκτους ή τους κουρασμένους οδηγούς να φθάσουν στη θάλασσα από τον γκρεμό, αλλά όλα τα άλλα ήταν ίδια: ίδια σύννεφα, ίδια βροχή, ίδια συγκίνηση από την οδήγηση μιας σωστής μηχανής, όπως τότε που «τρέχαμε» με τα NSU 1200ΤΤ, τα Ρενό Γκορντίνι και τα Σάαμπ Μόντε Κάρλο.
Δεξιά, αριστερά και πάλι δεξιά. Δευτέρα, τρίτη, για λίγα μέτρα τετάρτη και φρένα για την κατηφορική δεξιά που θέλει τρίτη. Και προτού προλάβεις να «ισιώσεις», πάλι δευτέρα για την αριστερή και αμέσως τρίτη και πάλι δευτέρα και «τσίμπημα» στα φρένα και τρίτη, τετάρτη και πέμπτη για το ανοιχτό κατηφορικό S που οδηγεί σε μια κλειστή δεξιά που την παίρνεις με τρίτη και μεγάλη προσοχή.
Μπορεί, άραγε, ο σημερινός άνθρωπος να συναντήσει την… ευτυχία οδηγώντας σε έναν δρόμο σαν αυτόν (και τους άλλους, τους λίγους που έχουν απομείνει σχεδόν ανέγγιχτοι από τη δεκαετία του ’60); Είναι πολιτικά ορθό να χαίρεσαι την οδήγηση ή μήπως ακόμη και η απλή αναφορά σε αυτές τις πρακτικές συνιστά κοινωνικοπεριβαλλοντική παρεκτροπή; Θέλω να πω: Πώς πρέπει να οδηγούμε στον δρόμο του Διστόμου; ως τετρομαγμένοι σαλίγκαροι ή ως πραγματικοί οδηγοί; Ιδού ένα ερώτημα που δεν χρειάζεται… απάντηση! Και αυτό διότι, έτσι που εξελίχθηκαν τα πράγματα, οι καλοί οδηγοί είναι είδος εν ανεπαρκεία, ενώ οι σαλίγκαροι έχουν κατακλύσει τις ρούγες.
Ισως στα γραφόμενά μου διακρίνετε ίχνη οδικής υπεροψίας και θα συμφωνήσω μαζί σας διότι, εκεί που κατέβαινα τον κατήφορο και χαιρόμουν το ότι ήμουν ζωντανός, συναντώ τον πρώτο σαλίγκαρο. Ο οποίος σαλίγκαρος πήγαινε με 30 χιλιόμετρα στη μέση του δρόμου. Και επειδή πήγαινε με 30 χιλιόμετρα στη μέση του δρόμου, πίσω του συνωστίζονταν άλλοι έξι σαλίγκαροι οι οποίοι πήγαιναν με 20 χιλιόμετρα. Δεν χρειάζεται να σας πω ότι από το μυαλό μου άρχισαν να περνούν οι πιο τρελές σκέψεις. Πρώτα χαμογέλασα με το θέαμα. Μετά, με την κατάντια (γιατί περί κατάντιας πρόκειται). Υστερα ευχήθηκα να πέσει κεραυνός και να κάψει τον πρώτο. Μετά, να πέσει ο δεύτερος στο χαντάκι και ο τρίτος να κάψει φλάντζα. Επειδή τίποτε απο όλα αυτά δεν συνέβη και επειδή κόντευα να πάθω συγκοπή, αποφάσισα να τους προσπεράσω. Εναν έναν, για να μην τραυματίσω τον ευαίσθητο και τετρομαγμένο ψυχικό τους κόσμο και αφού τους προειδοποιούσα με τα φώτα. Πόσες ανοιχτές παλάμες εισέπραξα δεν λέγεται! Με μούντζωσε ο κ. Χελώνας, η Κα Χελώνα, ακόμη και τα Χελωνάκια, που κάθονταν στο πίσω κάθισμα τρώγοντας τσιπίτες.
Αλλά δεν ήταν μόνο στον δρόμο του Διστόμου που συνάντησα τα συμπαθή μαλάκια. Παρ’ ότι ήταν Σάββατο απόγευμα και η «εθνική» ήταν σχεδόν άδεια, στην αριστερή λωρίδα συνάντησα τουλάχιστον 120 σαλίγκαρους οι οποίοι, εκτός από παραπληγικά φαινόμενα, παρουσιάζουν και προβλήματα όρασης και ακοής. Διαφορετικά δεν εξηγείται πώς μπορεί να είσαι επί δέκα λεπτά «κολλημένος» στον προφυλακτήρα τους και να μη σε βλέπουν ή ακούνε.
Μια εξήγηση είναι ότι όταν γυρίζουν τα μάτια τους προς τον καθρέφτη οπισθοπορίας αισθάνονται έναν πόνο στο μυαλόΩ μια άλλη, ότι έχουν το «κασετόφωνο» στη διαπασώνΩ μια τρίτη, ότι ο δείκτης νοημοσύνης είναι κάτω του 50. Οπως και αν έχει το πράγμα πάντως σε καμία χώρα του κόσμου δεν συναντάς τόσους σαλίγκαρους και χελώνες σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας.
Ο μόνος τρόπος για να συνεχίσεις το ταξίδι είναι να τους προσπεράσεις χωρίς να το… καταλάβουν (αν το καταλάβουν, μπορεί να φρενάρουν απότομα και να κολλήσεις πάνω τους «πίτα»).
Το πιο «ωραίο» όμως συνέβη έξω από τη Λιβαδειά, όπου ο κ. Χελώνας έπεσε πάνω σε ένα τρακτέρ που οδηγούσε ο κ. Τσακάλης. Ο πρώτος πήγαινε όπως πάντα με 60, ο δεύτερος έδωσε έναν πήδο με το Σάμε και βρέθηκε στη μέση του δρόμου. Επειδή ο κ. Χελώνας μάλωνε με την Κα Χελώνα, δεν είδε το τρακτέρ και πάρ’ τη μετωπική. Την άλλη μέρα, όταν στα «οχτώμιση» άκουσα ότι οι νεκροί ήταν 30 και οι τραυματίες 300, σκέφθηκα ότι αποκλειστικά υπεύθυνος για αυτό το θανατικό ήμουν εγώ και μερικοί άλλοι «τρελοί» που οδηγούσαμε με «υπερβολική ταχύτητα».
RSS - Posts
