"ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ"

του Σωκράτη Παπαχατζή

Στα σχόλια που “δίνουν και παίρνουν στο διαδίκτυο” για τον Jackson, το υιοθετημένο 7χρονο παιδί της Charlize Theron, το οποίο φωτογραφίζεται φορώντας περούκες και γυναικεία φορέματα, η ηθοποιός έδωσε την αφοπλιστική απάντηση: το αγόρι αναφέρεται στον εαυτό του ως σε κορίτσι, και μάλιστα δεν είναι σε τίποτα διαφορετικό από την τρίχρονη κόρη της, August.
«Ναι, κι εγώ πίστευα ότι είναι αγόρι » είπε η Charlize. «Μέχρι που με κοίταξε όταν ήταν 3 ετών και μου είπε: “Δεν είμαι αγόρι”. Οπότε ορίστε! Έχω δύο όμορφες κόρες που όπως κάθε γονέας θέλω να προστατεύσω και θέλω να τις δω να θριαμβεύουν. Γεννήθηκαν αυτές που είναι, και δεν είναι στο δικό μου χέρι να αποφασίσω πώς να εξελιχθούν μεγαλώνοντας…».
Σκέπτεται κανείς ότι, αυτή η δυνατότητα αυτοπροσδιορισμού μπορεί να φτάσει μακρυά. Από το αγόρι της Σαρλίζ που αποφάσισε στα …τρία του ότι είναι κορίτσι [προφανώς η ίδια δεν μπήκε σε διαδικασία να το ρωτήσει πώς προέκυψε η εντύπωση, ή πόσο “ασήμαντη λεπτομέρεια” είναι η ανατομία του] μέχρι τη δυνατότητα του οποιουδήποτε να παρουσιάζεται ως οποιοσδήποτε, απλώς επειδή …έτσι αισθάνεται: ο λευκός μπορεί να αυτοπαρουσιάζεται ως μαύρος [white negro] ο ενενηντάχρονος μπορεί να παρουσιάζεται ως δεκαεξάχρονος, ο γήινος ως εξωγήινος, και ο τυφλός ως μονόφθαλμος. Παρεμπιπτόντως, ο “γυφτοσκοπιανός” μπορεί να αισθάνεται μια χαρά ως απόγονος του Μεγαλέξανδρου. Το ίδιο και ο φραπέλληνας που διεκδικεί από εκείνον την αποκλειστικότητα.
Θυμάμαι το αξιοθρήνητο σποτάκι του Athens Pride: “δήλωσε κι εσύ παρούσα”. Και σκέφτομαι κάποιους φίλους μου, “παλαιάς κοπής” ομοφυλόφιλους. Οι άνθρωποι δεν ένιωσαν ποτέ, ούτε και δήλωσαν …γυναίκες. Αισθάνονταν άνδρες, που έλκονται ερωτικά από άλλους άνδρες. Όλος αυτός ο θόρυβος έχει σημεία αναφοράς την …έμφυλη κατηγοριοποίηση και τα στερεότυπα. Όμως με ποιον άραγε τρόπο τα γυναικεία γνωρίσματα παύουν να αποτελούν “στερεότυπα”, όταν υιοθετούνται από άνδρες;… Και το ότι υπάρχουν, όντως, στερεότυπα, δηλ. επίπλαστες γενικεύσεις, σημαίνει ότι κάθε γενίκευση είναι και επίπλαστη;
Η σχετική παραφιλολογία βάλλει εναντίον της στατιστικής, σεβαστής καθόλα επιστήμης. Από πολιτική σκοπιά άλλωστε, υπάγεται στο πλαίσιο ενός “συναγερμού των δυσαρεστημένων” – πρακτικής αποσταθεροποίησης που ακολουθεί παντού μια εκφυλισμένη ιδεολογικά αριστερά [identity politics, σε ελεύθερη απόδοση: “διαίρει και κυβέρνα”]. Να θυμίζουμε τη συμμετοχή κυριών του ΣΥΡΙΖΑ σε εκδηλώσεις – μνημεία γελοιότητας με κεντρικό σύνθημα “γυναίκα δεν γεννιέσαι , γίνεσαι”;
Λεπτομέρεια: αν οι ομοφυλόφιλοι άνδρες της σημερινής βιομηχανίας του θεάματος [= βιομηχανίας παραγωγής …στερεοτύπων] δίνουν εξετάσεις θηλυπρέπειας, δεν ισχύει το αντίστοιχο για τις ομοφυλόφιλες γυναίκες. Το “τυπικό” λεσβιακό ζευγάρι, όπου η μία από τις δυο έφερνε λίγο προς Γιαγκούλα, πάει περίπατο. Στη σύγχρονη βερσιόν, και οι δυο βρίθουν θηλυκότητας. Κόκκινο πανί για τη “showbiz” προκύπτει το κλασικό, “παρωχημένο” αρσενικό, που χάνει, όχι την πρωτοκαθεδρία, αλλά την ίδια θέση του σ’ ένα μέλλον που είναι …γυναίκα.
Η ίδια η Charlize δεν παραλείπει να μιλήσει για την παιδική της ηλικία και για την συστηματική κακοποίηση της μητέρας της [“μόνιμης πηγής της έμνπευσής της”] από ένα άθλιο, αλκοολικό πατέρα.