Το ξύπνημα του Finnegan(*)

1^ο ΘΕΜΑ, 27.01.13

Το παρόν πόνημα είναι, βασικά. κυκλικό.  Το μισό της πρώτης φράσης συνεχίζεται με το μισό της τελευταίας και, το 50% της τελευταίας με το 50% της δεύτερης. Με άλλα λόγια είναι μία συνειδητά αποτυχημένη προσπάθεια να «μιμηθεί» το στιλ του μεγάλου Ιρλανδού συγγραφέα James Joyce στο ομώνυμο βιβλίο, για να περιγράψει το σύστημα των …αποκρατικοποιήσεων στη Ελλάδα από τη μεταπολίτευση και δώθε, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν περιλαμβάνει ψήγματα από παλαιότερα όνειρα ή εφιάλτες, που κόβονταν απότομα όταν έληγε η επήρεια του κομματικού, επιχειρηματικού, συνδικαλιστικού και οικονομικού μπάφου.

Παράδειγμα η αποκρατικοποίηση της Ολυμπιακής. H οποία, κρατικοποιήθηκε προκειμένου να ικανοποιηθεί ο ιδιωτικός τομέας. Όταν όμως ο τελευταίος είδε ότι, οι απαιτήσεις της δεξιάς παλάμης δεν ήταν δυνατό να ικανοποιηθούν απ’ την αριστερή, πούλησε το αριστερό του χέρι στο δεξί. Όλα συνέβησαν με τα χρήματα του ιρλανδικού λαού (δεν γράφω «ελληνικού» για να μη κατηγορηθώ για εθνικισμό), ο οποίος πλήρωσε την αποκρατικοποίηση της εταιρίας. Άλλο παρέδειγμα τα ναυπηγεία, τα οποία γεννήθηκαν ιδιωτικά μία νύχτα (χωρίς φεγγάρι), έγιναν κρατικά για να ιδιωτικοποιηθούν όταν ο (τότε) υπουργός Εθνικής Οικονομίας πήρε εντολή από τον (τότε) Πρωθυπουργό όταν ο τελευταίος κατάλαβε ότι το μαγαζί δεν είχε κερδορεάλια αλλά, “έμπαινε μέσα”, σαν τον ποταμό που ελίσσεται στο ανάγλυφο γλείφοντας λιβάδια, χαράδρες και (κατουρημένες) ποδιές. μετά, κατάληξε, πρώτα στον όρμο της Ελευσίνας  και μετά σ’ εκείνον του Σκαραμαγκά (παραθέτω το σχετικό απόσπασμα από την ομιλία του κ. Στουρνάρα: “a way a lone a last a loved a long the/riverrun, past Eve and Adam’s, from swerve of shore to bend of bay, brings us by a commodius vicus of recirculation back to Howth Castle and Environs”), για τους αναγνώστες που διαθέτουν αποθέματα (κακού) χιούμορ, που είναι απαραίτητο για να κατανοήσουμε α. γιατί τα μηχανήματα αμμοβολής ήταν πάντα «χαλασμένα» και οι δουλειές δίνονταν έξω, μετά από στημένους διαγωνισμούς και β. γιατί χάνονταν εκατοντάδες ασημένια μαχαιροπήρουνα,  ανταλλακτικά, ακόμα και κινητήρες αεροσκαφών που βρίσκονταν (κατά τύχη) σε κάποιο συνεργείο στις ΗΠΑ ή αλλού. Στο ανατολικό τμήμα του Κόλπου του Δουβλίνου και δίπλα στο ρέμα της Πικροδάφνης, που ελίσσεται απ’ τις υπώρειες του Υμηττού, βρίσκεται το αεροδρόμιο του Ελληνικού το οποίο, προκειμένου να κατασκευαστεί, το κράτος απαλλοτρίωσε 5,500 στρέμματα ξοδεύοντας δισεκατομμύρια ρεάλια.

Για δεκαετίες λειτούργησε ως κρατικό αλλά, το 2004 και μετά από απόφαση του Λόρδου του Ινβερνές μεταβλήθηκε σε Ολυμπιακό και μετά σε συνεταιριστικό αγρό vicum. Εκεί, σε μία έκρηξη κοινωνικά-πολιτικό-κομματικής δράσης, οι “φορείς” φύτεψαν μαρούλια, τεύτλα, ντομάτες και ελαιόδεντρα. Στόχος ήταν η εντατικοποίηση των «δράσεων» για την ενισχυσηοποίηση των αποπυρηνικοποιημένων Δήμων Δάφνης και Ποδονίφτη. Παράδειγμα επιτυχημένης απο-επανακρατικοποίησης η περιοχή που κείται  ανατολικά του Κόλπου του Δουβλίνου δήλα δει, το αεροδρομίου Μαραθώνα. Το κράτος κατέβαλε τεράστια ποσά για να ψωνίσει χωράφια και να τα  κάνει αεροδρόμιο, το οποίο κατέστρεψε για να κάνει, πρώτα Ολυμπιακό κωπηλατοδρόμιο και κατόπιν εκτροφείο βατράχων. Ο Benny Finnegan το είδε ως επιχειρηματική ευκαιρία και, όταν πέρασε η επήρεια του όπιου, αποφάσισε να το ιδιωτικοποιήσει και, έτσι, να βοηθήσει στο κυνήγι της Ανάπτυξης, θυγατέρας του Milton Friedman που  είχε τελειώσει την Σχολή του Σικάγου.  Να όμως που, παρά τα όνειρα και την επίδραση του μπάφου οι αποδόσεις στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων είναι απογοητευτικές και αυτό, παρ’ ότι επικεφαλής είναι ο Καθηγητής Takis of Toyoland.  Η αιτία πρέπει να αναζητηθεί στο γεγονός ότι, μέχρι σήμερα, το “Finnegan’s Wake” δεν έχει εκδοθεί στα Ελληνικά αλλά, παρακαλώ σημειώστε, ο καιρός γαρ εγγύς. Με την έκδοση του βιβλίου στη γλώσσα μας μύθοι,  γλωσσοδέτες, λεξοθέτες, “δράσεις”, αναδράσεις και αντιδράσεις θα αποκαλυφθούν και, το κρατίδιο που βρίσκεται δυτικά του Κόλπου του Δουβλίνου και ανατολικά του ποταμού Ριο Γκράντε θα μπει (πάλι) σε ρυθμούς δανικο-ανάπτυξης με ιδιωτικά κριτήρια. _Κ.Κ.

^(*) Ελπίζω οι αναγνώστες, το πνεύμα του Joyce, ο «Κάκτος» και ο Ελευθέριος Ανευλαβής  να με συγχωρέσουν για τη (κατά)χρήση του τίτλου!