Υπάρχουν ακόμα αναγνώστες που θυμούνται την παλιά εποχή. Τότε που το γράψιμο για τους 4Τ, την ΠΤΗΣΗ, που και που τον ΗΧΟ ξεκινούσε στις 7 το πρωί και τέλειωνε (αν) δυό ώρες μετά τα μεσάνυχτα
Και δεν έγραφα μόνο στα δικά μου περιοδικά αλλά και σε άλλα όπως το «ΑΛΦΑ», τα «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» και, βέβαια στις εφημερίδες που εργάστηκα (ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ΒΗΜΑ Κυριακής, Δημοκρατική Αλλαγή, Πρωινή ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, ΕΘΝΟΣ κ.α
Σε ορισμένα έντυπα έγραφα για τους δημιουργούς που σχεδιάζουν και κατασκευάζουν αυτοκίνητα, αεροπλάνα, τρένα, πυραύλους, βιομηχανικό εξοπλισμό προσπαθώντας να «πω» στους αναγνώστες πως λειτουργούσε ο σύγχρονος κόσμος
Σε άλλα δημοσίευα αμιγώς πολιτικά κείμενα κάνοντας, πρώτα, χιούμορ και κριτική για τις πράξεις και τα κατορθώματα των ιριδιζόντων κουστουμιών της παλαιοδεξιάς, μετά στο, επιπέδου επαρχιακού εδωδιμοπωλείου, επαρχιακό «σοσιαλισμό» και το χυδαίο lifestyle που τον συνόδευε
Ακολούθησαν οι επιθεωρήσεις της «ισχυρής Ελλάδας», του «Εκσυγχρονισμού», της «Επανίδρυσης του Κράτους», της νεότερης ΝΔ, του «Προεδρικού» και του «ΟΛΟΥ» ΠΑΣΟΚ όχι αναγκαστικά μ’ αυτή τη σειρά αλλά, δεν μου έμεινε χρόνος να συγγράψω την «συνέχεια» της παράστασης ενός μοναδικού στην αρλουμπολογία του θεάτρου του νεοελληνικού παραλόγου
Στις δεκαετίες που πέρασαν αλλά, και στα τελευταία 2-3 χρόνια, δεν αναφερόμουν σε πρόσωπα. Ποτέ ή σχεδόν δεν έγραψα για τον κ. Μπουρδούφαλο, την Κα Πατσατσάκρη (φανταστικά ονόματα) γιατί πάντα πίστευα ότι, για όσα μουρλά, εξωπραγματικά και αντίθετα με όσα συνέβαιναν στην «Ευρώπη», δεν έφταιγαν μόνο τα καρτούν των δεκάδων κυβερνήσεων αλλά, και ο, σύμφωνα με τον Ανδρέα τον Α, Παπανδρέου τον Β «εθνικά υπερήφανο αι ανεξάρτητο λαό» ο οποίος λαός πήρε το όνομα του «Έλληνα Λαού» από τον Γεώργιο τον Β, Παπανδρέου τον Γ
Τα άρθρα που πρόβλεπα τι πρόκειται να συμβεί στο κρατίδιο αν συνεχίσει να κυβερνιέται με τον γνωστό κρατικοδίαιτο, χαζοχαρούμενο, ερασιτεχνικό και πολιτικάντικο τρόπο πρέπει να είναι πάνω από 5.000
Το επίσημο κράτος, και μια μεγάλη ομάδα αναγνωστών που στα άρθρα μου μάλλον αναγνώριζαν τον εαυτό τους, με κατέταξε στην κατηγορία των «γραφικών γκρινιάρηδων» που «γράφουν και λένε τα ίδια», που «δεν καταλαβαίνουν το μεγαλείο της Ισχυρής Ελλάδας», που «γίνονται κουραστικοί» αλλά, είναι και συμπλεγματικοί.
Γιατί:
Διότι δεν αγόρασαν Καγιέν, δεν έχτισαν «βίλα» στο «νησί των ανέμων», δεν μπήκαν εξώφυλλο στο Μαρί Κλερ (αλλά, ω της ντροπής που θα με συνοδεύει μέχρι Θανάτου, έγιναν εξώφυλλο στο «Status»)
Τους τελευταίους μήνες παρακολουθώ (πάλι) μια παράσταση του Θεάτρου Νο όπου, το μέρος που η τρόικα θα συνομιλεί με τους «ανοιχτούς γιακάδες», τους λιγοστούς είναι αλήθεια λαιμοδέτες και τα φθαρμένα τζιν, μετατρέπεται σε Μέγα Εθνικό Πρόβλημα, χειρότερο απ’ την κατάρρευση της οικονομίας, τις ουρές στις τράπεζες, το κυπριακό, το σκοπιανό και άλλων κρίσιμων για το μέλλον του Δουκάτου του Φένγουικ (pls goggle it) θεμάτων
Εκτός από ελάχιστες, μετρημένες στα δάχτυλα περιπτώσεις, τα τηλεοπτικά τραπέζια, παράθυρα και μπαλκόνια είναι κατειλημμένα 24/7 από σαφώς διαταραγμένους τύπους ανδρών, γυναικών και λοιπών χαρακτήρων που, λες και βγήκαν από τον θάλαμο διακυβέρνησης του αστρόπλοιου στο STAR WARS
Παρακολουθώ (και αυτό το λέω για δεύτερη φορά στα 48 χρόνια της δημοσιογραφικής/εκδοτικής μου ζωής), ένα νέο άνθρωπο που αποκαλώ Comandante AlChip, να προσπαθεί να «τα βγάλει πέρα» με χαρακτήρες σαν αυτούς που ανέφερα πιο πάνω και άλλους με τους οποίους συνεργάστηκε για να κερδίσει τις εκλογές από τον προηγούμενο ηθοποιό του θεάτρου ΝΟ
Στην ηλικία που αισίως έφτασα του εύχομαι να απαλλαγεί απ’ τους ήρωες του Cartoon Network, να βρει 10-20 σοβαρούς επιστήμονες (ήδη έχει μερικούς), επαγγελματίες και «πυροβολημένους» ανθρώπους και ν’ αλλάξει την πορεία της χώρας
Αν δεν το κάνει τώρα που είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού το «Δουκάτο» δεν θα «επιτεθεί» στις μεταφυσικές «ΗΠΑ» και θα χάσει όχι μόνο τη μάχη αλλά και τον πόλεμο –αν και, ψυλλιάζομαι ότι, το τελευταίο ΔΕΝ θα συμβεί διότι, αν πραγματικά κινδυνεύσουμε, σε βοήθεια μας θα σπεύσει (πάλι) το Ιππικό!
Ίσως κάποιος επαναλάβει την διαχρονική μλκ που λέει (για μένα), όλοι μπορούν να Κάνουν κριτική αλλά λίγοι προτάσεις
Ε, λοιπόν λέω (και αδιαφορώ αν με αποκαλέσει προπέτη) πως τα τελευταία 48 χρόνια έχω κάνει δεκάδες προτάσεις τις οποίες, κατά ένα περίργο τρόπο και με όλες τις κυβερνήσεις, όρμησε ο Καλθος και τις κατάπιε
Αν κάποιος θέλει να τις δει (που δεν το θεωρώ πιθανό), δεν έχει παρά να βάλει σε μια μηχανή αναζήτησης, ας πούμε «Καββαθάς συγκεκριμένο θέμα» και θα τα βρει. Όλα. Από το 1958 μέχρι την στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές
Διαβάστε κι’ αυτό που είδα στο ιστολόγιο του εξαιρετικού δημοσιογράφου Μιχάλη Ιγνατίου…
Ο Κονδύλης εξηγεί “το φαύλο παιγνίδι” της ελληνικής “δανεικής ευημερίας”
Εκεί που πίστευα πως το ζήτημα της ελληνικής κρίσης έχει, ενημερωτικά και επιστημονικά εξαντληθεί, άλλαξα γνώμη, ξαναδιαβάζοντας τον Παναγιώτη Κονδύλη (1943-1998) τον μεγαλύτερο ´Ελληνα πολιτικό φιλόσοφο και στοχαστή του 20ου αιώνα και από τους κορυφαίους της Ευρώπης, που γράφει στην παράδοση των Θουκυδίδη, Μακιαβέλι, Μαξ Βέμπερ και Ρειμόντ Αρόν. Ο Κονδύλης έφυγε αναπάντεχα στα 55.
Ως δείγμα γραφής της επιστημοσύνης του Π.Κ., ο οποίος αναλύει, ερμηνεύει αλλά και προβλέπει, και εκεί φαίνεται και η αξία του, σας παρουσιάζω ένα μικρό απόσπασμα από το “Επίμετρο στην Ελληνική Έκδοση: Προϋποθέσεις, παράμετροι και ψευδαισθήσεις της ελληνικής εθνικής πολιτικής” που συνόδευσε την ελληνική έκδοση του βιβλίου του “Πλανητική πολιτική μετά τον Ψυχρό Πόλεμο” (1992) το οποίο, όπως όλα τα κορυφαία του έργα, γράφθηκε στα Γερμανικά και μεταφράστηκε από τον ίδιο.
Από το απόσπασμα που ακολουθεί (Εκδόσεις Ποντίκι 2013), η μόνη αλλαγή που έκανα στο κείμενο του Παναγιώτη Κονδύλη, είναι από το πολυτονικό στο μονοτονικό.
“Το φαύλο παιγνίδι της δανεικής ευημερίας (των Ελλήνων) με αντιπαροχή τη βαθμιαία εθνική εκποίηση θα μπορούσε ίσως να παραταθεί για πολύ μέσα στο θερμοκήπιο μιας Ευρώπης συνασπισμένης από τους φόβους του Ψυχρού Πολέμου και οικονομικά εύρωστης χάρη στην αμερικανική πολιτικοστρατιωτική στήριξη . Όμως, όσο κι αν φαίνεται παράξενο το τέλος του Ψυχρού Πολέμου συνεπέφερε και το τέλος τέτοιων θερμοκηπίων, οι ευρωπαϊκές Δυνάμεις καλούνται να πληρώσουν τώρα οι ίδιες τα έξοδα για τις περιφερειακές και παγκόσμιες υποχρεώσεις ή επιθυμίες τους, και αρχίζει μία περίοδος όπου καθένας μετρά ως την τελευταία πεντάρα τά (πολιτικά και οικονομικά) έσοδα και έξοδα, προετοιμαζόμενος για τους διαγραφόμενους νέους και οξείς ανταγωνισμούς.
Υπό τις συνθήκες αυτές η Ελλάδα θα έπρεπε να διαθέτει μοναδικά και αναντικατάστατα γεωπολιτικά ή στρατηγικά πλεονεκτήματα προκειμένου ν´ ανταλλάξει
μ´αυτά τον παρασιτικό κατανατωλισμό της-όμως δεν διαθέτει κι αυτό σημαίνει ότι ακόμα και η εξακολούθηση της εθνικής εκποίησης στους ισχυρότερους Ευρωπαίους και άλλους εταίρους όχι μόνο την εν μέρει δωρεάν διατροφή δεν μπορεί να εξασφαλίσει, αλλά ούτε καν μπορεί να εγγυηθεί τουλάχιστον την πολιτικοστρατιωτική προστασία της ελληνικής εθνικής υπόστασης. Η αναζήτηση προστάτη είναι μάταιη, όχι γιατί οι περήφανοι Έλληνες δεν ζητούν και δεν θέλουν προστασία, αλλά γιατί κανείς δεν την προσφέρει αναμφίλεκτα και τελεσίδικα. Αυτή είναι η σημερινή κατάσταση του ελληνικού έθνους, μετά από επτά δεκαετίες γεωπολιτικής και κοινωνικοπολιτικής
συρρίκνωσης.
Έτσι τίθεται και πάλι, από άλλους δρόμους και με άλλες συντεταγμένες, το κλασικό πρόβλημα της εθνικής επιβίωσης, το οποίο πολλοί πίστεψαν ότι θα λύσουν άνετα και πρόσχαρα με την “ευρωπαϊκή ενοποίηση”. Άλλοι πάλι πρεσβεύουν ότι κάθε διατύπωση τέτοιων προβλημάτων και γενικά οποιαδήποτε επικέντρωση της πολιτικής σκέψης στο έθνος σημαίνει απορριπτέο αταβισμό. Όποιος δεν θέλει να συγχέει τις ευχές του με την πραγματικότητα οφείλει να διαπιστώσει ότι, όσο κι αν αυτό φαίνεται λυπηρό για τις προοπτικές της παγκόσμιας κοινωνίας, το έθνος ως βασική μονάδα πολιτικής συνομάδωσης και συνεπώς η επιβίωση του ως εγγυητής της φυσικής και πολιτικοκοινωνικής επιβίωσης συγκεκριμένων ανθρώπων διόλου δεν έχουν πρακτικά ξεπερασθεί ούτε σε ευρωπαϊκό ούτε σε παγκόσμιο επίπεδο.
Στο βιβλίο αυτό εξηγήσαμε γιατί είναι εσφαλμένη η αντίληψη ότι οι οικονομικές συγχωνεύσεις και οι διεθνείς τυποποιήσεις του δικαίου ή της ηθικής μπορούν από μόνες τους να δημιουργήσουν υπερεθνικές ενότητες. Όπως δείχνει, σε όποιον την παρακολουθεί προσεκτικά, η συμπεριφορά των μεγάλων ευρωπαϊκών και εξωευρωπαϊκων Δυνάμεων μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, αυτές διόλου δεν θεωρούν ότι η συγχώνευση των οικονομιών θα καταργήσει τα εθνικά οικονομικά και άλλα συμφέροντα ή ότι η μετατόπιση του κέντρου βάρους προς ζητήματα της οικονομίας θα εξαλείψει τους εθνικούς ανταγωνισμούς. Τα μικρότερα έθνη, συμπεριλαμβανομένου και του ελληνικού, οφείλουν να συναγάγουν τα συμπεράσματά τους από τις παρατηρήσεις αυτές. Η συγχώνευση της πολιτικής με την οικονομία δεν σημαίνει κατάργηση της πολιτικής, και μάλιστα της εθνικής πολιτικής, παρά προκαλεί μιάν ολοένα και στενότερη σύνδεση ανάμεσα σε οικονομική και σε εθνική επιτυχία ή αποτυχία. Αυτό είναι οφθαλμοφανές στον στενότερο στρατιωτικό τομέα, έξ ίσου πρόδηλο θα γίνει όμως και ως πρός ολόκληρο το εθνικό-οικονομικό φάσμα στον βαθμό που ενεργειακοί πληθυσμιακοί, οικολογικοί και συναφείς παράγοντες αποκτήσουν στην αρχόμενη φάση της πλανητικής πολιτικής προνομιακή σημασία για την επιβίωση των επί μέρους εθνών. Σε μιά τέτοια περίπτωση, μόνο όποιος κάνει έγκαιρη και επίμονη προεργασία θα διασωθεί μακροπρόθεσμα -και το μικρό έθνος χρειάζεται ίσως μεγαλύτερη προβλεπτικότητα από τα μεγάλα.
Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, η μαζικοδημοκρατική απάλειψη των προγραμματικών αστικοφιλελεύθερων διαχωρισμών ανάμεσα σε κυβερνητική, οικονομική, πολιτική, πολιτισμική ή ηθική σφαίρα κτλ. έκαμε το πρόβλημα της οικονομίας και συνάμα εκείνο της εθνικής επιβίωσης πολύ συνθετότερο απ´όσο ήταν στην εποχή του εθνικισμού του 19ου αιώνα. Η σφαιρικότητα του σύγχρονου οικονομικού προβλήματος απαιτεί σφαιρικότητα και συλλογικότητα της προσπάθειας για την επίλυσή του, ήτοι απαιτεί τη σύλληψη του ως πρόβλημα εθνικής επιβίωσης….Το σημερινό ελληνικό έθνος θα όφειλε να δεί την οικονομική του εκλογίκευση ακριβώς ως πάλη κατά του παρασιτισμού , ως αντικατάσταση μιας κοινωνικής συμβίωσης όπου ο ένας “κλάδος” ζεί απομυζώντας άμεσα ή έμμεσα (δηλ. μέσω της κυβερνητικής διαχείρισης των δημοσίων πόρων) κάποιον άλλον, ενώ όλοι μαζί ζούν υποθηκεύοντας το εθνικό μέλλον, από μια κοινωνική συνοχή με την παραπάνω λειτουργική έννοια. Αυτό συνεπάγεται τόσο πολλά, τόσες πολλές αλλαγές σε τόσα διαφορετικά επίπεδα, ώστε είναι περισσότερο από αμφίβολο αν μπορεί σήμερα να πραγματοποιηθεί σε καθοριστικό βαθμό. Αλλά εδώ συζητάμε μόνο ποιές είναι οι απαρατήρητες προϋποθέσεις μιας εθνικής πολιτικής, δηλ. μιας πολιτικής με σκοπό την εθνική επιβίωση, χωρίς και να ισχυριζόμαστε ότι η τέτοια εθνική επιβίωση είναι πλέον εφικτή. Η ορθή θεραπεία δεν αρχίζει πάντοτε εγκαίρως.
Το γεγονός, το οποίο περιπλέκει αφάνταστα τη σημερινή ελληνική κατάσταση, κάνοντας τη να φαίνεται κατ´αρχήν αδιέξοδη, είναι ότι η υπέρβαση του παρασιτικού καταναλωτισμού ειδικότερα και του κοινωνικού και ιστορικού παρασιτισμού γενικότερα, η εκλογίκευση της οικονομίας και της εθνικής προσπάθειας στο σύνολό της, δεν προσκρούουν απλώς στα οργανωμένα συμφέροντα μιας μειοψηφίας , η οποία στο κάτω-κάτω θα μπορούσε να παραμερισθεί με οποιαδήποτε μέσα και προ πάντος με τη συμπαράσταση της μεγάλης πλειοψηφίας. Τα πράγματα είναι ακριβως αντίστροφα. Η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού όλων των κοινωνικών στρωμάτων έχει έν τω μεταξύ συνυφάνει, κατά τρόπους κλασσικά απλούς ή απείρως ευρηματικούς, την ύπαρξη και τις απασχολήσεις της με τη νοοτροπία και με την πρακτική του παρασιτικού
καταναλωτισμού και του κοινωνικού παρασιτισμού. Για να ακριβολογήσουμε, βέβαια, πρέπει να προσθέσουμε ότι σε σχέση με τη σύγχρονη Ελλάδα η έννοια του παρασιτισμού μόνον οξύμωρα μπορεί να χρησιμοποιηθεί: γιατί εδώ δεν πρόκειται για ένα λίγο-πολύ υγιή εθνικό κορμό, ο οποίος έχει αρκετές περισσές ικμάδες ώστε να τρέφει και μερικά παράσιτα ως σύνολο εις βάρος ολόκληρου του εαυτού του, ήτοι τρώει από τις σάρκες του και συχνότατα από τα περιττώματά του. Οι κοινωνικές και ατομικές συμπεριφορές, που ευδοκιμούν μοιραία σε τέτοιο μικροβιολογικό περιβάλλον, συμφυρόμενες με ζωτικότητα κατάλοιπα αιώνων ραγιαδισμού, βαλκανικού πατριαρχισμού και πελατειακού κοινοβουλευτισμού, αποτελούν την άκρα αντίθεση και τον κύριο φραγμό προς κάθε σύλληψη και λύση των προβλημάτων της εθνικής επιβίωσης πάνω σε βάση μακροπρόθεσμης και οργανωμένης συλλογικής προσπάθειας.
Η σημερινή ψυχοπνευματική εξαθλίωση του ελληνικού λαού στο σύνολό του δεν νοείται ωστόσο εδώ με τη στενή σημασία των διαφόρων ηθικολόγων, παρά πρωταρχικά ως μέγεθος πολιτικό: έγκειται στην επίμονη και ιδιοτελή παραγνώριση της αδήριτης σχέσης που υφίσταται ανάμεσα σε απόδοση και απόλαυση και κατ´ επέκταση στην αδιαφορία απέναντι στην υπονόμευση του εθνικού μέλλοντος εξ´αιτίας απολαύσεων μή καλυπτομένων από αντίστοιχη απόδοση. Ως ελαφρυντικό πρέπει ίσως να θεωρήσει κανείς ότι οι πλείστοι Έλληνες δεν γνωρίζουν καν τί σημαίνει “απόδοση” με την σύγχρονη έννοια και συχνά πιστεύουν ότι αποδίδουν μόνο και μόνο επειδή ιδρωκοπούν φωνασκούν και τρέχουν από το πρωί ως το βράδυ. Όμως αυτό ελάχιστα μεταβάλλει το πρακτικό αποτέλεσμα. Η δυσαρμονία απόλαυσης και απόδοσης ήταν ανεκτή όσο
η απόλαυση ήταν γλίσχρα και η απόδοση δεν μετριόταν πάντα με τα μέτρα των προηγμένων ανταγωνιστικών οικονομιών. Αλλά στις τελευταίες δεκαετίες μεταστράφηκαν και οι δύο αυτοί όροι: τα οικονομικά σύνορα έπεσαν, τουλάχιστον
σ´ό,τι αφορά το μέτρο της απόδοσης εφ´όσον δεν είναι δυνατόν να αποτιμώνται με άλλο μέτρο απόδοσης τα (συνεχώς αυξανόμενα) εισαγόμενα και με άλλο μέτρο τα εξαγόμενα, κι επομένως όποιος θέλει να εισαγάγει χωρίς να ξεπουληθεί πρέπει να εξαγάγει ίση απόδοση.
Οι αντιλήψεις για το τι σημαινει απόλαυσης προσανατολίστηκαν, πάλι, μαζικά στα πρότυπα των προηγμένων καταναλωτικών κοινωνιών έτσι ώστε η απόσταση απ´αυτά να γίνεται από τους πλείστους αισθητή ως στέρηση. Έτσι η διάσταση ανάμεσα σε απόλαυση και απόδοση έγινε εκρηκτική, με αποτέλεσμα τον τελευταίο καιρό να ξαναγίνουν επίκαιρες ορισμένες στοιχειώδεις οικονομικές αλήθειες που η Ελλάδα νόμιζε ότι τις είχε ξεπεράσει με την απλή μέθοδο του δανεισμού. Με δεδομένες όμως τις νοοτροπίες και τις συμπεριφορές που επισημάναμε παραπάνω, οι αλήθειες αυτές δεν επενέργησαν ως καταλύτης παραγωγικών ενεργειών, παρά μάλλον ως καταλύτης αντεγκλήσεων, η στειρότητα των οποίων επέτεινε τη συλλογική αμηχανία και αβουλία. Πράγματι, για όποιον δεν είναι εξ´επαγγέλματος και ιδιοτελώς υποχρεωμένος (λ.χ. ως πολιτικός) να τρέφει και να διαδίδει ψευδαισθήσεις είναι προφανές ότι η χώρα βυθίζεται στον κοινωνικό λήθαργο και στη συλλογική απραξία, ήτοι η κοινωνική πράξη έχει υποκατασταθεί από αντανακλαστικές κινήσεις: το νευρόσπαστο κινείται κι αυτό, όμως δεν πράττει. Η αίσθηση της αποσύνθεσης είναι γενική και δεσπόζει σε όλες τις συζητήσεις, ενώ η εξ´ίσου διάχυτη δυσφορία εκτονώνεται όλο και ευκολότερα, όλο και συχνότερα σε προκλητική επιθετικότητα και σε επιδεικτική χυδαιότητα….”
Ελπίζω να μη περάσει απ’ το μυαλό σας η σκέψη ότι, συγκρίνω τον εαυτό μου με τον Κονδύλη! Τα όσα έγραψα (και ακόμα γράφω) δεν είναι τίποτα άλλο παρά το εναπόθεμα εμπειριών μιας ζωής σ’ ένα κόσμο που δεν είναι αγγελικά πλασμένος αλλά που, το καλό του κομμάτι, δεν έχει σχέση με τον οίκο ανοχής που, τελικά, έχτισαν τα ιριδίζοντα κουστούμια, τα ζιβάγκο, τα λουμποτεν και, τα σακάκια με τους σηκωμένους γιακάδες και τα κόκκινα σιρίτια
RSS - Posts
12 Comments
Πόσο δίκιο. Ήρθε όμως η ώρα της πληρωμής και θα πληρώσουμε όλοι φταίμε δεν φταίμε.
Μα ελάτε τώρα , μας παρουσιάζετε ότι συμφωνείτε με τον Κονδύλη; Θα ήθελα να σας θυμίσω ότι τον είχε “κατατροπώσει” ο σερ Ρίτσαρντ την δεκαετία του 90 για την “θεωρία του πολέμου” του….
Μόνο και μόνο που αναφέρει τις λέξεις “έθνος”, “προεργασία” “προβλεπτικότητα” , κλπ έπρεπε να πετάξουμε το έργο του στον κάλαθο των αχρήστων….. (ή μήπως και το κάναμε;)
Καλή μας νύχτα και καλή μας τύχη…..
Το μοιραίο λάθος του Κονδύλη ήταν ότι κάποια στιγμή θεώρησε πατριωτικό του καθήκον το να βγει από την «αφάνεια» του κόσμου των βιβλίων και να διαφωτίσει δια της κοινής λογικής τους συμπατριώτες του μέσα από «το βήμα» των ΜΜΕ. Το αποτέλεσμα; Μια τρύπα στο χώμα.
Και το ΚΚΕ υπέρ της μνημονιακής λογικής!!!
Είχα πει κάποτε,αστειευόμενος, πως αν στην Ελλάδα μετά τον Β´ΠΠ επικρατούσε η αριστερά, θα είχαμε για γενικό γραμματέα τον Καραμανλή,θεωρώντας δεδομένη την κατάληψη της όποιας εξουσίας πάντα από τα ιδια κατεστημένα. Η αντεστραμμένη εκδοχή αυτής της εικόνας δεν είχε βρεί μέχρι σήμερα αντίβαρο.
Έφτασε η ώρα να με παρηγορεί η ευπροσήγορη συλλυπητήρια καταληκτική “αποφορά” του λόγου του Όλιβερ Ρεν…πώς να ξεχάσω το επί πενταετία επίκαιρο ΚΑΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ…
Να ετοιμαζόμαστε για τα χρυσαύγουλα κε Κουτσούμπα;
Στο έργο “Το Προτεκτοράτο” η παράσταση έλαβε τέλος.
ΥΓ.
Κώστα Καββαθά σε ευχαριστώ που μας ανάγκασες να ρθούμε αντιμέτωποι με τον συρφετό από νωρίς. Αν είχες κι εναν ιπτάμενο δίσκο θα έλυνες το πρόβλημα.
Δεν πιστεύω να φευγες και ν´ άφηνες πίσω τον σκύλο. Εδώ τα πράγματα ειναι επικινδυνα. Αν δαγκώσω κανέναν μπορεί να πάθω…λύσσα. Ποιος να το περίμενε ότι θα μεταδιδόταν και ανάποδα!!!
αριστερά και δεξιά δεμένα στη γαλέρα
πρόβατα τράβαγαν κουπί και κάποτε ήρθε η μέρα
παρόλη τη συναλλαγή με άγιο και με διάβολο
η Ελληνίτσα να γενεί της θάλασσας ναυάγιο
ΥΓ.
-Ελληνίτσαααααα όχι στα βαθιά παιδί μου…η Ευρώπη σε μάρανε,έλα έξω μωρή…
-Ο κύριος Δημήτρης είπε να κάτσω δω που είμαι,γιατί αν βγω θα μου τις βρέξεις…
-Θα πνιγείς μωρή, έβγα όξω…
-Έχω σωσίβιο την ευρωζώνη…φσσσστ…μαμαααα,έπαθε φούιτ το σωσίβιο…όλα σε μένα Ρεν πούστη!!!
@ψουοτε
Πάντα on line. Παρακολουθώ την παράσταση 24/7. Και να “φύγω” δεν έχω που να πάω άρα…
έχω 5%
αν κατέβει το λαφαζάνι με κόμμα στις εκλογές και μου πάρει το 2% πάει η βολή…τι λέω,τι κάνω;…
λέω ότι το λαφαζάνι λέει μαλακίες και πως το ευρώ είναι χρυσός,ό,τι να ΄ναι δηλαδή αλλιώς θα χάσω τη βολή…
…α ρε πάγαινε από δω, σε κάναν και ΓΓ
εν τω μεταξύ
ο Αλέξης ήταν καταπληκτικός σήμερα στη ραδιογωνική του συνεντευξη.
Πιστεύω πως όπως με απάλλαξε από Σαμαροβενιζέλους θα με γλυτώσει και από τα Κουτσουμπίδια.
Συνιστώ στους δυσπιστους να την ακούσουν και …να βγάλουν τον σκασμό.
Ξέρετε πως όλα τα σχολια φιλτράρονται,ναι; Μην αρχίζετε τις χριστοπαναγίες, δεν θα φτάσουν στα αυτιά μου.
ΥΓ.
Γουστάρω Τσι. Τους έχει όλους για πρωινό. Δεν άκουσα όλη τη συνέντευξη και ευτυχώς γιατί ποιος ξέρει τι άλλο θα ΄λεγε ο στόμας μου.
Στο σπίτι, με τρομερή ζέστη (σιχαίνομαι τα κλιματιστικά και για την χυδαία κατανάλωση ενέργειας), συνεχίζω την συγγραφή του …βιβλίου παρακολουθώωντας τα όσο συμβάινουν στον ΣΥΡΙΖΑ.
Υπάρχει άραγε ωραιότερη κωμωδία από αυτήν που παίζουν το Λάφ Α Ζανι, Στρα Τούλι και όλη η παρέα των ντισνεικών χαρακτήρων;
Πόρωση!
Με Olive Owl, Pop Eye, Mr. Magoo et all
Να είστε καλά που με …σκέφτεστε!
coyote.
Τρία πλιά κι ένα τσιόν’,
όσο και να χτυπάς το σαμάρι δεν κερδίζεις τίποτα
το γομάρι σου φταίει που έφερε το χειρότερο μνημόνιο,
που θα έσκιζε εν μια νυκτί.
ανώνυμε Α
(Ανδρέας; Αντώνης; Αγησίλαος;Αθηνά; Αριάδνη;Αβάδιστα!!;; Σταμάτα πλάκα κάνω)
Πολύ σωστά τα είπες και χωρίς επιχειρήματα. Δεν χρειάζονται. Το μνημόνιο το τρίτο και μακρύτερο βέβαια είναι μόνο στα χαρτιά. Ακόμα. Η δε εφαρμογή του φαντάζει σαν τον επιτυχή εποικισμό του διαστήματος από χιμπατζήδες.
Παρόλα αυτά και πάλι έχεις δίκιο.
Το δίκιο όλων αυτών που ολοφύρονται στη προοπτική να τους ανοίξουν τρίτη τρύπα, ενώ απολάμβαναν τον βιασμό από μπρος και από πίσω επί πενταετία.
Το σαμάρι είναι ο Κουτσούμπας; Το γομάρι είναι ο Αλέξης;
Τα γαιδούρια ποια είναι;
Σε καθεστώς φούσκας και τριγωνικών συναλλαγών στις μπανανίες,η φοροαποφυγή για επιβίωση έχει ποινικοποιηθεί από γάιδαρους που δεν άγγιξαν,ας πούμε, το λαθρεμπόριο καυσίμων.
Όταν και αν κυβερνήσει,μετά την διαπραγμάτευση, το γομάρι και δεν αλλάξει τίποτα στη φορολογία, τότε θα σε παραδεχτώ.
…κι ας είσι ανώνυμους Α…
αρα σι λέου α,
αργά ή γρήγορα ιδώ θα μας έφταναν α…
του γουμάρ´ πήρε του δρόμου τουν στρουμένου α…
δεν φταίει του ζουντανό α…
φταίει η καπιταλισμός, αρά συ πα να ´σι έξυπνους να μην είσι βλάκας α…
ντουγρού στα γκρέμια…α…
Κάτσε να μασήσω και μερικα φύλλα να δώσω και σε σένα και στους υπόλοιπους (ας κερδίσουν όλοι από αυτό), τον χρησμό στο ερώτημα ευρώ ή δραχμή…
ΑΝ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΚΕΡΔΟΣ
…τι να κατάλαβε άραγε το γομάρι;εγώ πάντως μίλησα.
Καταρχάς αυθαιρετείς,
η θέση του ΚΚΕ(και του κύριου Δημήτρη)είναι εδώ http://www.rizospastis.gr/story.do?id=8535764 το να μην συμφωνείς με αυτό είναι δικαιωμά σου αλλά να το ερμηνεύεις όπως γουστάρεις και να λες ότι σου κατέβει δεν σε τιμά καθόλου.
Όχι μόνο σε σκεφτόμαστε, αγαπημένε μας Δάσκαλε,
αλλά κρεμόμαστε απ’ τα χείλη σου!
Να είσαι καλά!