Στο θάλαμο του Μαρκόνι στέκουν βουβοί οι τεράστιοι λαμπάτοι πομποδέκτες, τα βύσματά τους τραβηγμένα, οι ασφάλειές τους βγαλμένες, οι μετασχηματιστές τους ξεχαρβαλωμένοι. Στα μισάνοιχτα συρτάρια χοντρά βιβλία με κωδικούς αριθμούς, κλήσεις μακρινών σταθμών, καμένες λάμπες, πυκνωτές, με τις πολύχρωμες ζωνίτσες τους, μέσα σ’ ένα κουτί νιβέα, ακουστικά ξεχαρβαλωμένα… Ο αέρας …

Η εφημερίδα είχε αφιερώσει περισσότερες από τέσσερις ολόκληρες σελίδες στα «βιβλία της χρονιάς» όπως τα ονόμαζε τα βιβλία που έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση στους κουλτουριάρηδες κριτικούς ή που εκδόθηκαν από συγγραφείς φιλικά προσκείμενους προς τον Εσωτερικό Κύκλο. Δέκα τίτλοι, τακτικά βαλμένοι ο ένας κάτω απ’ τον άλλο, με τα εξωφυλλάκια  …

«Θα  ήθελα» είπε ο συνομιλητής μου «να δω μια κοινωνία χωρίς μηχανές, χωρίς αυτοκίνητα και αεροπλάνα. Θα  ήθελα να κυκλοφορώ στις μεγάλες πλατείες των πόλεων του μέλλοντος και να παρακολουθώ υπαίθριες παραστάσεις θεάτρων, να ακούω απαγγελίες ποιημάτων και να επικοινωνώ με τους συνανθρώπους μου. Αυτή θα ήταν η ιδανική κοινωνία για μένα…». …

«… Πρόκειται για κακοήθεις διαδόσεις που μοναδικό στόχο έχουν τη δυσφήμιση της πολιτικής της Σοβιετικής Ένωσης που βασίζεται πάνω σε αμετακίνητες αρχές όπως είναι ο σεβασμός των δικαιωμάτων κι η μη επέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις των άλλων χωρών…». Από εκπομπή του ραδιοφωνικού σταθμού της Μόσχας που απαντούσε –το 1978- σε …