21 Απριλίου 1967…

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στη διαδυκτιακή μου στήλη CyberView στις 21.04.2001

Η 21η Απριλίου του ’67 με βρήκε στο Μόναχο. Με είχε καλέσει η BMW, μαζί με άλλους 5 Έλληνες δημοσιογράφους, να επισκεφτούμε το εργοστάσιο και να δούμε (και οδηγήσουμε) το τελευταίο της μοντέλο (ούτε θυμάμαι πια ποιο). Η αναχώρηση ήταν στις 19 του μήνα και στο αεροδρόμιο είδα πως, μαζί με τον νεαρό τεχνικό συντάκτη, ήταν μερικά από τα πιο «λαμπερά» ονόματα της ελληνικής δημοσιογραφίας. Αναφέρω μερικά: Λευτέρης Παπαδόπουλος, Κώστας Νικολόπουλος (πρώτος εκδότης της εφημερίδας «Έθνος»), Κώστας Παπαϊωάννου (σημ ο εκδότης της εφημερίδας “Το Ποντίκι”), Γιάννης Μαρίνος μη αποκλείοντας το ότι μπορεί να έχω ξεχάσει κάποιον…

Όλοι ξέραμε ότι είχαμε φύγει από μία Ελλάδα που, λόγω της μνημειώδους ανικανότητας, υποταγής (στις ξένες «δυνάμεις»), αλλά και του παλιμπαιδισμού που έδερνε τους πολιτικούς «αρχηγούς», σύντομα θα ριχνόταν σε μεγάλες περιπέτειες. Όλοι, ακόμα και οι «τεχνικοί συντάκτες») γνώριζαν ότι οι δεσμοί που έδεναν το «Παλάτι», τους αμερικανούς και τους τοπικούς «αντιπροσώπους» οδηγούσαν σε πραξικοπηματικές ενέργειες αποκορύφωμα των οποίων ήταν η «επανάσταση» της 21ης Απριλίου. Μία «επανάσταση» που, αν δεν έκανε μερικές εκατοντάδες πραγματικούς αντιστασιακούς να υποφέρουν τα πάνδεινα «έδενε» απόλυτα με τη καρικατούρα της νεοελλάδας. Το όλο σύστημα, με τα σύμβολα, τις εκδηλώσεις που παρουσίαζαν την «ανδρεία» του ελληνικού «λαού» και την αισθητική του απόλυτου κιτς δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μία κωμωδία του προπολεμικού αμερικανικού σινεμά με τους κακούς (αλλά με μειωμένο δείκτη νοημοσύνης) στρατηγούς που «έπαιζαν» τους επαναστάτες και τους πολίτες που, ναι μεν ήταν εναντίον αλλά δεν έχαναν ευκαιρία να γεμίζουν τα στάδια κάθε φορά που το καθεστώς έκανε «γιορτή» ή τα γήπεδα όταν η «ομάδα» τους κέρδιζε κάποιο αγώνα (Γουέμπλει).

Οι Έλληνες δημοσιογράφοι έμαθαν ότι «στην Ελλάδα έγινε επανάσταση» από τη κυρία του Γερμανού γενικού διευθυντή της εταιρίας στην Ελλάδα, ενός Βαυαρού που, στο πόλεμο πρέπει να ήταν «ομπερλοιτναντ» κάποια επίλεκτης μονάδας των SS. Πως έγινε αυτό; Απλά, με την άγνοια και την ελληνική «αγαθοσύνη» που όλοι κουβαλούσαμε δεχτήκαμε να φιλοξενηθούμε στη βίλα του εν λόγω κυρίου στη λίμνη Τεγκερζι (ή κάτι τέτοιο) γι’ αυτό και οι φωνές και τα χτυπήματα στις πόρτες των δωματίων μας στις 4 το πρωί.

Πεταχτήκαμε από τα κρεβάτια και συγκεντρωθήκαμε στο σαλόνι για να κάνουμε σχέδια, εκτός από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο και τον υπογράφοντα που μόλις είχαμε φτάσει στο σπίτι έχοντας «διασκεδάσει» στο μπαρ του Μπεκενμπάουερ, όπου οι «κοπέλες» μας έφαγαν (χωρίς να το καταλάβουμε και χωρίς να κάνουμε τίποτα!) όλο το συνάλλαγμα με αποτέλεσμα να ζητήσουμε τη βοήθεια της …αστυνομίας για να επιστρέψουμε στο Τεγκερνζι. Μετά από μία σύντομη σύσκεψη όσοι αισθάνθηκαν ότι, η επαγγελματική τους δραστηριότητα είχα ενοχλήσει τους συνταγματάρχες αποφάσισαν να μείνουν στη …δημοκρατική Γερμανία και οι άλλοι, συμπεριλαμβανομένου και του τεχνικού συντάκτη, αποφάσισαν να επιστρέψουν στην Ελλάδα την επομένη του πραξικοπήματος.

Το αεροπλάνο της Ολυμπιακής προσγειώθηκε το απόγευμα στο αεροδρόμιο του Ελληνικού και είδα το πρόσωπο της (τριτοκοσμικής) χούντας στον έλεγχο διαβατηρίων όπου, ομάδες «βλαχαδερών» και μπούρτζων με πατσοκοιλιές και μάτι αγριωπό, είχαν αναλάβει να ελέγξουν μη τύχει και στο τσίρκο που, οι συνταγματάρχες είχαν ήδη βαφτίσει «Ελλάδα Ελλήνων Χριστιανών» έμπαιναν …εχθροί του πολιτεύματος. Θυμάμαι το τρόπο που τους κοιτούσα που ήταν και ο τρόπος που τους έβλεπα τα επόμενα εφτά χρόνια. Σαν να ήρωες των στούντιο Χολ Ροουτς, των στούντιο που έκαναν τις κωμωδίες του βωβού κινηματογράφου. Βέβαια, με το να κοιτάει κανείς απαξιωτικά τους αστυνόμους δεν σημαίνει ότι κάνει …αντίσταση, αλλά αυτή είναι μία άλλη ιστορία που δεν θα ήθελα να θίξω σ’ αυτό το σημείωμα. Οι παλιοί αναγνώστες, όσοι είναι κοντά μου από το 1970 και την έκδοση του περιοδικού 4ΤΡΟΧΟΙ, ξέρουν ποιος αντιστάθηκε σ’ αυτή τη χώρα και, το κυριότερο, πόσο αποτελεσματικά το έκανε.

Οι ιστορίες από την επταετία είναι πολλές και αστείες αλλά ποτέ δεν τις έγραψα. Αυτή εδώ θα την διαβάσουν μόνο οι αναγνώστες του CyberView που, έχω την αίσθηση, ανήκουν στο πολύ στενό …οικογενειακό κύκλο!_Κ.Κ. (pilot@techlink.gr)

Υ.Γ. Στο επόμενο… Πως 63 «γιατροί» που πληρώθηκαν για να κάνουν εφημερία το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής στο Γενικό Νομαρχιακό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης την «κοπάνησαν» ομαδικά για να «φάνε» οβελία αφήνοντας, αυτοί οι …ευγενείς της επιστήμης, τους ασθενείς να πεθάνουν στη ψάθα. Μία εικόνα της νεοελλάδας που σαπίζει αργά και που, σε λίγα χρόνια, θα υπάρχει σαν χωράφι, αλλά όχι σαν χώρα.