40 χρόνια- 40 κύμματα

Τα όσα πέρασα στα 40 χρόνια που κυκλοφορούν οι 4ΤΡΟΧΟΙ έρχονται στον ύπνο σαν όνειρα ή εφιάλτες.. Περισσότεροι είναι οι εφιάλτες, λιγότερα τα καλά όνειρα αφού έτσι ήταν οι τέσσερις δεκαετίες της ζωής του περιοδικού.
Ο μεγαλύτερος και καθοριστικός για την ζωή μας ήταν αυτός που ξεκίνησε το 2002 όταν ανακάλυψα ότι, οι άνθρωποι στους οποίους εμπιστεύτηκα την διοίκηση ενός λιθογραφείου, που έκανα το λάθος να δημιουργήσω, σε συνεργασία με ένα λιθογράφο, που έτυχε να τυπώνει τα περιοδικά μας το 1970-71. Τον είχα χάσει για 34 χρόνια και μία μέρα εμφανίστηκε με μία πρόταση που, κάτω από άλλες συνθήκες θα ήταν καλή για τις Τεχνικές Εκδόσεις. Πρότεινε να φτιάξουμε, μαζί με άλλους τρεις, ένα λιθογραφείο για να τυπώνουμε και τα δικά μας έντυπα. Στην εταιρία αυτή (Άλφα Πρες Α.Ε), οι Τ.Ε είχαν 40%, ο συν-διευθύνων σύμβουλος (που είχε τοποθετηθεί από την εταιρίας μας για να περιφρουρεί τα συμφέροντά της) το 1,5% και ο λιθογράφος και τα δύο του παιδιά το υπόλοιπο ποσοστό (είχαν δηλαδή την πλειοψηφία). Αργότερα η “Ιμάκο Α.Ε” πήρε 5%.
Στο Δ.Σ της εταιρίας ήμουν πρόεδρος επί τιμή έχοντας παραχωρήσει (με έγγραφο που είχε κατατεθεί στην Νομαρχία Ανατολικής Αττικής), όλες τις αρμοδιότητες στους δύο Συμβούλους. Δεν χρειάζεται να πω ότι, οι τράπεζες χρηματοδότησαν την επένδυση επειδή εγγυητές ήταν η “Τεχνικές Εκδόσεις Α.Ε” και εγώ. Ήταν βέβαια και η εταιρία ιδιοκτησίας της πλειοψηφίας αλλά οι τράπεζες μάλλον σε εμάς βασίστηκαν!
Αυτό που επακολούθησε ήταν 100% νεοελληνικό. Οι “διεθύνοντες” σύμβουλοι και οι αφανείς και εμφανείς “ειδικοί” συνεργάτες τους, έφαγαν τα πάντα αφήνοντας πίσω τους ερείπια. Μία εταιρία με τεράστια χρέη τα περισσότερα από τα οποία προς το Δημόσιο και τους ασφαλιστικούς οργανισμούς.
Κάποια στιγμή το εργοστάσιο έκλεισε και οι τράπεζες ζήτησαν πίσω τα χρήματα που είχαν δώσει για την επένδυση. Για να μη “λερώσω” το όνομα των Τ.Ε (και το δικό μου) αναγκάστηκα να πουλήσω σχεδόν τα πάντα, με αποτέλεσμα οι “Τ.Ε”. να κλονιστούν, και να οδηγηθούν στο “γκρεμό” (απώλεια της πλειοψηφίας (το 33,3% ανήκει στις Εκδόσεις Λυμπέρη), του ραδιοφωνικού σταθμού “Εν Λευκώ”, για τον οποίο είχα χάσει πάνω από 1 δισ δραχμές για να στηρίξω την …ποιότητα (σε μία χώρα που ακούει πανταζή), του πατρικού σπιτιού στο Μετς, που είχα κάνει τα πρώτα μας γραφεία, του κτηρίου των 4.200μ2 στον Υμηττό που είχε αναγερθεί με ίδια κεφάλαια, και της έκτασης των 130 στρεμμάτων στην Ριτσώνα στην οποία θα κάναμε το Κέντρο Οδικής Ασφάλειας.
Ευτυχώς, η έκταση δεν χάθηκε μια και πουλήθηκε στον καλύτερό μου φίλο τον Αλέξανδρο Μανιατόπουλο που, στη συνέχεια την αύξησε στα 270 στρέμματα). Όλα αυτά επηρέασαν και και την υγεία μας (της Σοφίας και τη δική μου) αλλά, όπως λένε οι καλοί μου φίλοι, αυτά έχει η ζωή.
Έχοντας όλα αυτά τα χρόνια βαδίσει “με τον σταυρό στο χέρι”, με τις Τεχνικές Εκδόσεις να έχουν καταβάλει για φόρους και ασφαλιστικές εισφορές πάνω από 23 εκατ. ευρώ χωρίς ούτε μία ώρα καθυστέρηση, νομίζω πως είναι τουλάχιστον άδικο να έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο.
Όπως όμως λέει ένας καλός φίλος αυτοί που τελικά πληρώνουν στην Κωλλάδα είναι όσοι είναι εντάξει με τις υποχρεώσεις τους προς το γκουβέρνο. Αυτοί που την γλυτώνουν είναι τα λαμόγια που την κοπανάνε στην Γερμανία, στη Παραγουάη ή στη Γη του Πυρός έχοντας καταχραστεί, φάει, κλέψει, υπεξαιρέσει, αρπάξει τα εκατομμύρια της αρκούδας από τα κρατικά ταμεία.
Έτσι όμως έχουν τα πράγματα. Οι λωποδύτες είναι ελεύθεροι και οι τίμιοι μακάκες κινδυνεύουν να πάνε ή είναι ήδη φυλακή. Κατόπιν αυτού πηγαίνετε αύριο να ψηφίσετε τα “δύο μεγάλα κόμματα”…