Θεσσαλονίκη Παρακολουθώντας το Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού, όλο και περισσότερο πίστευες ότι δεν υπάρχει πια Ελλάδα. Αισθανόσουν σα να είχαν όλα τελειώσει σ’ αυτή τη χώρα. Ούτε αέρα ν’ αναπνεύσεις είχες. Ήταν σαν η μουσική να έχει γίνει ένα με το σύννεφο. Ο ελληνικός ουρανός κι οι θάλασσες, τα δάση, οι …

Κάποια όχι πολύ μακρινή ημέρα στις ειδήσεις θ’ ακούμε: «Αυξήθηκαν τον μήνα Σεπτέμβριο οι καταθέσεις του ιδιωτικού τομέα. Σε σύγκριση με τον Σεπτέμβριο του 1990 υπήρχαν 40% περισσότερες καρδιές, 27% περισσότερα νεφρά, 12% περισσότεροι οφθαλμοί και 70% περισσότερα άκρα. Η αύξηση των καταθέσεων άκρων προέρχεται από τη σοβαρή άνοδο του …

Το λέει και η Παλαιά Διαθήκη… Όταν ο Θεός έκλεισε τον Παράδεισο και έδιωξε τον Αδάμ και την Εύα για κείνο το περίφημο προπατορικό αμάρτημα, τους τιμώρησε καταδικάζοντάς τους να δουλεύουν για να κερδίζουν τη ζωή τους. Όπως λένε, ποτέ μια Πράξη δε στοίχισε τόσο ακριβά στο ανθρώπινο γένος όσο εκείνη η …

Ξαπλωμένος ανάσκελα στο χάρβαλο κρεβάτι του «νοσοκομείου» του Πόρου, ο Κώστας Ζερβουδάκης, 20 ετών, αριστούχος φοιτητής της φαρμακευτικής, περιμένει το θάνατο. Τα μάτια του, μισόκλειστα απ’ τον πόνο, μόλις που ξεχωρίζουν το γυμνό γλόμπο που στέκει ακίνητος κρεμασμένος στο γεμάτο μυγοχέσματα καλώδιο. Το φως του, άρρωστο, κίτρινο, διαπερνά τα βλέφαρα, …

Ο ταξιδιώτης που κινείται στον κακοτράχαλο ορεινό δρόμο που οδηγεί απ’ το Καστέλι στο Σφινάρι και μετά στη Χρυσοσκαλίτισσα και το άλλοτε ξακουστό Ελαφόνησο μένει έκπληκτος με το θέαμα που του προσφέρουν τα βουνά κι οι παραλίες της δυτικής Κρήτης. Έχοντας αφήσει του πίσω τις άκρως αναπτυγμένες και ολοκληρωτικά κατεστραμμένες …

Είχα ξεχάσει ότι υπάρχουν… Ξαπλωμένος ανάσκελα στην κατασκότεινη αμμουδιά τα χάζευα μαγεμένος απ’ την ομορφιά τους όπως οι άνθρωποι κάνουν (έκαναν;) τις τελευταίες πεντακόσιες χιλιάδες χρόνια. Προσπάθησα να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που τα είχα κοιτάξει, πότε είχα απολαύσει αυτό το εξαίσιο θέαμα που προσφέρεται δωρεάν στους κατοίκους …

Οι ακτίνες του χειμωνιάτικου ήλιου της Κυριακής, πάντα διαφορετικές στο χρώμα και στη γεύση απ’ τις ακτίνες των άλλων ημερών της εβδομάδας, περνούσαν μέσα απ’ τα σκονισμένα τζάμια του τολ, που βρισκόταν ανάμεσα στα περιβόλια, πίσω από το κρατικό εργοστάσιο αεροπλάνων στο Νέο Φάληρο, και χτυπούσαν πάνω στον πάγκο εργασίας …

Αποβραδίς σκεφτόταν την αυριανή μέρα. Είχε πολλά να κάνει, δουλειές που είχαν μαζευτεί μήνες τώρα, όλο αύριο και αύριο τις πήγαινε μα τώρα είχε φτάσει ο κόμπος στο χτένι και κάτι έπρεπε να κάνει. Δεν ήταν δα και τίποτα σπουδαία πράγματα. Το ρημάδι τ’ αυτοκίνητο ήθελε συνεργείο –πήγαινε στα εφτά …

Η πρώτη εντύπωση είναι συγκλονιστική. Κατευθείαν εμπρός ξεχωρίζει η σιλουέτα του ευρωπαϊκού πυραύλου –φορέα «Αριάν», στη βάση του μια σειρά από παλιά και καινούρια αεροπλάνα ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζει το φουτουριστικό σχήμα του Κονκόρντ, το πρωτοποριακό σχήμα του Μιράζ IV και τα τεράστια υπόστεγα που στεγάζουν το Μουσείο της Αεροπορίας …

Στεκόμουν ακουμπώντας στη μοτοσικλέτα μου, στην απέναντι πλαγιά, σ’ έναν δασικό δρόμο που κανείς εκτός απ’ το μαχαίρι του γκρέιντερ δεν είχε πατήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή και, παρακολουθώντας με πόνο κι οργή το δάσος του Υμηττού να καίγεται, σκεφτόμουν πως το ελληνικό καλοκαίρι έφτασε ξανά. Προσδεθείτε και μην καπνίζετε, …