Όπως κάθε «επιτυχημένος» Έλληνας έτσι κι’ εγώ αποφάσισα να πάω κάπου για να γιορτάσω το μιλένιουμ. Αμέσως πρέπει να πω ότι, στην απόφαση μου να «πάω κάπου» δεν έπαιξε ρόλο μόνο η οικονομική και κοινωνική «επιτυχία» της εταιρίας αλλαντικών, ασφαλειών, λογισμικού και εισαγωγής αυτοκινήτων και μοτοποδηλάτων της οποία είμαι κύριος μέτοχος, αλλά και η ανυπόφορη πίεση της Κας Καββαθά που, βλέποντας το ρεπορτάζ που έδειχναν τη Μιμή Σαρδανάπαλου, τη Τζούλη Παρτσακλού και τη Μαριάνα Τζαζλού με στολές σκι στις πλαγιές της Αράχωβας, του Νταβός και του Γκστάαντ επέμενε να κάνουμε κι’ εμείς το ίδιο διαφορετικά, όπως τόνισε, «θα μείνουμε έξω από τα γεγονότα». Μπροστά στο φόβο να μη βάλουν ούτε μία φωτογραφία μας στις κοσμικές σελίδες ενέδωσα και ιδού το εορταστικό πρόγραμμα ενός επιτυχημένου νεοέλληνα. Αν, διαβάζοντας το βρείτε ότι δεν «κολλάει» στην ιστορία και στο «ίματζ» του υπογράφοντος σκεφθείτε ότι έτσι είναι, αλλά πως αλλιώς θα κάνει πλάκα σ’ αυτό το ξιπασμένο, ξεχειλωμένο πλήθος που, μέσα από το άγριο χρήμα που κέρδισε «παίζοντας» στο Χρηματιστήριο, μεταφέρει την απίθανη «βλαχιά» του από χιονοδρομικό σε χιονοδρομικό και από μπολ ρουμ σε μπολ ρουμ. Μια και δυο λοιπόν τηλεφώνησα σε ένα από τα in γραφεία ταξιδίων, αυτά που στέλνουν τους νεόπλουτους στον Άγιο Μαυρίκιο, στο Μεξικό και στη Μπόρα Μπόρα και ζήτησα να μάθω πόσο κοστίζει το μιλένιουμ στη Νέα Υόρκη, στο Παρίσι, στη Λαπωνία, στις Σεϋχέλλες και στη Κούβα, όπου θα έχουμε και την ευκαιρία να δούμε πως πάει ο 3ος δρόμος προς τον σοσιαλισμό για να μπορούμε να σχολιάζουμε τον Φιντέλ όταν ρουφάμε τον καπνό των πούρων, που παράγει η χώρα του γραφικού ηγέτη. Οι τιμές ήταν κατά 30% ακριβότερες από πριν αλλά αυτό δεν μας προξενεί καμία ανησυχία διότι, όπως ξέρετε, μία από τις εισηγμένες μας (που μεταβιβάστηκε πρώτα στον Λούλη Μπουλούλη, και μετά στον Μπούλη Λουλούλη για να καταλήξει τελικά στον όμιλο μας ο οποίος ελέγχεται από τον Όμιλο Σουσέλ που, με τη σειρά του έχει το 51% του Ομίλου Παρτούζ που κατέχει το 100% των μετοχών της εταιρίας Interwoven S.A. η οποία εταιρία ελέγχει τα πάντα στη Τζουτζία) έβγαλε τρελά λεφτά με τις απανωτές ανόδους του δείκτη του χρηματιστηρίου τους τρεις τελευταίους μήνες. Αφού είδαμε τα προσπέκτους και επιλέξαμε τα ξενοδοχεία (5 αστέρων βέβαια διότι μία ζωή την έχουμε αν δεν την γλεντήσουμε κλπ) κλείσαμε (πρώτη) θέση στο αεροπλάνο, αλλά μία σήμερα έμαθα ότι στο ίδιο νησί θα πάει και ο Σάμι Σουσάμι και ακύρωσα το ταξίδι γιατί, τι θα γράψουν τα γκλαμουροπεριοδικά της Αθήνας όταν μάθουν ότι γιόρτασα το μιλένιουμ παρέα με ένα φανοποιό; Έτσι αποφασίσαμε να κλείσουμε τραπέζι σ’ ένα από τα μεγάλα αθηναϊκά ξενοδοχεία. Όπως διάβασα, στον Αστέρα Βουλιαγμένης το ρεβεγιόν κοστίζει μόνο 70.000 το άτομο, αλλά νομίζω ότι το ποσό είναι λίγο αν λάβουμε όψη τις εκπλήξεις που μας περιμένουν. Για παράδειγμα στη πόρτα θα μας περιμένουν Αϊ Βασίληδες με αναμμένες δάδες πάνω σε άσπρα άλογα. Τα τελευταία 30 μέτρα θα μπορούμε (όσοι επιθυμούμε) να τα διανύσουμε με άμαξα που θα σέρνουν τέσσερα, κατά πάσα πιθανότητα, πράσινα άλογα. Έξω από το ξενοδοχείο δύο ορχήστρες θα παίζουν παραδοσιακή μουσική του Περού καθ’ ότι αυτή τη μουσική ακούγαμε στα Κράβαρα και στο Βρακοχώρι Ημαθίας. Αυτό όμως που χαρακτηρίζει τη γιορτή νομίζω ότι είναι το στριπ τιζ που θα κάνουν, σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους, κυρίες για κυρίους και κύριοι για κυρίες. Πρόκειται περί παλαιού ελληνικού εθίμου που αναβιώνει με την ευκαιρία του εορτασμού της χιλιετίας από την ταχέως ανερχόμενη τάξη των μεταλλαγμένων μπούρτζων που κάνουν το πάν για να ξεχάσουν την ευγενή τους καταγωγή.

Τώρα αν σας πω ότι, μετά από τα όσα διάβασα τρόμαξα τόσο ώστε αποφάσισα να περάσω, όπως κάνω κάθε χρόνο, τη πρωτοχρονιά στο σπίτι μας ή στο σπίτι κάποιου φίλου τι θα πείτε; Προφανώς ότι είμαι «γκρινιάρης» και δεν καταλαβαίνω πόσο προχωρημένη είναι η ελληνική κοινωνία._Κ.Κ.