Λίγοι από τους αναγνώστες της στήλης θα έχουν δει την εκπληκτική ταινία του Φεντερίκο Φελίνι. Δεν θυμάμαι πότε προβλήθηκε (εκτός από το πλοίο φεύγει και ο χρόνος) όμως θυμάμαι τη νοσταλγία που εξέπεμπε το φιλμ ίσως γιατί ο σκηνοθέτης ήθελε να εκφράσει την αγωνία για τον χρόνο που …φεύγει. Τι είναι αυτά που γράφω χρονιάρες μέρες! Τίποτα παραπάνω από αυτά που αισθάνομαι καθώς βλέπω ότι, οι 4ΤΡΟΧΟΙ έφθασαν στο 30ο έτος της «ζωής» τους και εγώ στο τέλος του αιώνα και στην αρχή της νέας χιλιετίας. Και λοιπόν, θα πείτε. Είναι τόσο …σημαντικό να φθάνει κανείς στο 2000. Και βέβαια όχι. Δεν το λεω απ’ τη πλευρά της άφιξης σε ένα «ορόσημο», αλλά απ’ την άλλη, την ανθρώπινη που βλέπει τα καλά χρόνια να τελειώνουν και να έρχονται εκείνα της ιδιώτευσης. Πάει ένας χρόνος που έχω να πετάξω ανεμόπτερο ή αεροπλάνο κι’ αυτό γιατί, κυριολεκτικά, «πνίγομαι» στη δουλειά . Κάθε βράδυ σκέπτομαι ότι «αύριο» πρέπει να περάσω γιατρούς  στο Κέντρο Αεροπορικής Ιατρικής  (Κ.Α.Ι) για να μπορέσω να ανανεώσω και τα δύο μου πτυχία (ανεμοπτέρου και αεροπλάνου) και κάθε πρωί αθετώ την υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου. Γιατί; Διότι α. Πρέπει να γράψω το «κομμάτι» μου β. Πρέπει να δω τα οικονομικά γ. Πρέπει να πάω στη τράπεζα δ… Κανείς λόγος δεν υπάρχει να σας πω τι έχω να κάνω κάθε μέρα μια και, δεν κομίζω γλαύκα στην Αθήνα. Ακριβώς τα ίδια και περισσότερα έχετε να κάνετε κι εσείς που, επίσης προδίδετε όλες τις υποσχέσεις που δίνετε στον εαυτό σας. Έχω φίλους που έχουν πέσει στο ίδιο «λούκι» που, χρόνια τώρα, ονειρεύονται να πάνε μία  εκδρομή στο Πάπιγκο ή στις Πρέσπες και ποτέ δεν τα  καταφέρνουν. Και ο χρόνος περνάει και το πλοίο φεύγει και, κάθε βράδυ, όταν επιστρέψουμε στο σπίτι και η πίεση της μέρας είναι παρελθόν, αναρωτιόμαστε  το ίδιο πράγμα: που πήγαν τα χρόνια. Και έτσι περνούν οι ημέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια και, έρχεται μία στιγμή που κοιτάμε πίσω και δεν βλέπουμε …τίποτα ή σχεδόν. Όσοι  από μας έχουν κάνει οικογένειες και παιδιά και, τα παιδιά  κατάφεραν να ξεχωρίσουν από το σωρό της βλακείας και της άρνησης για την άρνηση, έχουν κάπου να κρατηθούν. Τα παρακολουθούν να είναι πρώτα στο σχολείο ή στο πανεπιστήμιο και στο πολυτεχνείο και βλέπουν ότι, το πλοίο δεν έφυγε άδικα. Οι άλλοι, που για διάφορους λόγους δεν κατάφεραν να κάνουν παιδιά ή που έβγαλαν ομοιώματα παιδιών σαν αυτά που βλέπουμε να καταστρέφουν τα σχολεία  ή να ωρύονται στα κανάλια, αισθάνονται ότι εκτός από το πλοίο της ζωής έφυγε και ο χρόνος. Στέκουν λοιπόν ακίνητοι, με μια απέραντη θλίψη στο νου και βλέπουν το πλοίο να φεύγει. Στο κατάστρωμα, σ’ ένα μικρό κοντέϊνερ, το πλοίο μεταφέρει και τα (χαμένα) τα όνειρα μιας ολόκληρης  ζωής._Κ.Κ.