Στο Σωτήρη Κωβό, τον σχεδιαστή του Τογιότα Γιάρις, του αυτοκινήτου που κατέκτησε τον επίζηλο τίτλο» Αυτοκίνητο της Χρονιάς 2000» αναφέρθηκε στο χθεσινό του σημείωμα ο Στρατής Χατζηπαναγιώτου με αποτέλεσμα να ξυπνήσει μέσα μου το …κτήνος (της κακίας). Όχι για τον Σωτήρη προς θεού, που οι πρώτες του δουλειές τη παρουσιάστηκαν στους 4Τ τη δεκαετία του 80, αλλά για τους δεκάδες, χιλιάδες, εκατοντάδες Έλληνες που ερευνούν, σχεδιάζουν, δημιουργούν, κατασκευάζουν, προσπαθούν, κουράζονται, ξενυχτούν για να κάνουν ένα ακόμα βήμα εμπρός για τους εαυτούς τους και τη πατρίδα τους και κανείς δεν τους δίνει σημασία. «Έφαγα» τη ζωή μου να τρέχω σε υπουργικά γραφεία, να παρακαλώ «αρμόδιους», να υποβάλλω εκθέσεις, σχέδια και προτάσεις για να γίνουν Κέντρα Έρευνας & Εξέλιξης, αυτοκινητοδρόμια, αεροδρόμια, αεραθλητικά κέντρα, χώροι πειραματικών κατασκευών (ιπτάμενων και επίγειων και, μία φορά θαλάσσιων) και το αποτέλεσμα ήταν ένα μεγάλο, στρογγυλό Μηδέν. Οι υπουργοί με άκουγαν με συμπάθεια, με χτυπούσαν στη πλάτη και μου έλεγαν: Κωστάκη, αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα. Εγώ όμως εκεί. Από τη μία δεν μπορούσα (και δεν μπορώ) να αντέξω την εικόνα της κοινωνίας των σκυλάδικων, με ότι και όσα αυτή εκπροσωπεί, και από την άλλη δεν μπορούσα να κάνω μία πραγματική τομή στους χώρους που ανάφερα πιο πάνω. Έγιναν βέβαια 10 εκθέσεις, δόθηκαν κάποιες υποτροφίες, φτιάχτηκαν και μερικά αγωνιστικά πρωτότυπα που έτρεξαν στους παλιούς αγώνες ταχύτητας, έγινε και το 1ο Συνέδριο για τα Καθαρά Αυτοκίνητα (και ο πρώτος στην ιστορία «αγώνας» στους δρόμους της Πολυτεχνειούπολης Ζωγράφου, αλλά κι εκεί παρά λίγο να φαω …ξύλο από «αγανακτισμένους» φοιτητές, που θεωρούσαν τα ηλεκτρικά και υβριδικά αυτοκίνητα «όργανα του καπιταλισμού» αλλά και «πόρτα» από κάποιους καθηγητάδες που δεν είδαν με καλό μάτι τη διοργάνωση –για αυτό και δεν την επανέλαβαν παρ’ ότι τα ξένα πανεπιστήμια και ιδρύματα το ζητούσαν σαν «τρελά». Πρότεινα ακόμα να γίνει ένας αγώνας για Ηλεκτρικά και Υβριδικά Αυτοκίνητα σε απόσταση 1000 χιλιομέτρων και, πάλι τα ξένα πανεπιστήμια ενθουσιάστηκαν με την ιδέα ότι θα έτρεχαν στον «αγώνα». Η απόκριση ήταν αυτή που δίνει ένας τοίχος: σιωπή. Πριν μόλις λίγες μέρες οργανώσαμε, σε συνεργασία με την Τογιότα, το «Γίνε Πρωταθλητής» επιλέγοντας ένα νέο άνθρωπο να τρέξει, εντελώς δωρεάν, στο Πρωτάθλημα Ράλι του 2000. Παρ’ όλα αυτά τις τελευταίες  ημέρες κάποιοι στέλνουν e-mail σχολιάζοντας (ειρωνικά) τα κείμενα μου εναντίον της Ελλάδας της αρπαχτής και των σκυλάδικων. Ένας μάλιστα έφτασε στο σημείο να πει ότι γράφω ότι γράφω επειδή έτσι διαχωρίζω τον …εαυτό μου από τους άλλους! Ότι πιο ανόητο. Στη 40χρονη δημοσιογραφική και στη 30χρονη εκδοτική μου καριέρα πάντα προσπάθησα να προβάλω τη δουλειά των Άλλων Ελλήνων, της Παράλληλης Ελλάδας όπως την αποκαλεί ο Γιώργος Γραμματικάκης. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα. Η κυκλοφορία των 4Τ αλλά και των άλλων εντύπων που εκδίδει η εταιρία μας δείχνει ότι ο κόσμος, το κοινό, οι αναγνώστες εγκρίνουν τη προσπάθεια μας. Αν τώρα οι Τεχνικές Εκδόσεις δεν διαθέτουν τα δισεκατομμύρια της αρκούδας για να αγοράσουν επιχειρήσεις, ανθρώπους και συνειδήσεις αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έκαναν ή δεν κάνουν το χρέος τους._Κ.Κ.