Πάει καιρός τώρα που, με μεγάλη προσοχή παρακολουθώ όλα όσα γράφονται και λέγονται για το αν η Ελλάδα πρέπει να χρησιμοποιήσει το δικαίωμα της αρνησικυρίας (veto) για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Ορισμένοι συνάδελφοι έλεγαν ότι, μετά τη θερμή «φιλία» που αναπτύχθηκε στη διάρκεια των τελευταίων σεισμών, όπου οι δύο λαοί «αδελφωμένοι» τραγουδούσαν «εγώ Χριστό κι εσύ Αλλάχ», αλλά και τις δηλώσεις αιωνίας αγάπης που επακολούθησαν, οι «σύμμαχοι» βρήκαν την ευκαιρία να πιέσουν την Αθήνα να προβεί σε ακόμα μεγαλύτερες παραχωρήσεις. Και ναι μεν, λένε, η Αθήνα έκανε το (συναισθηματικό) καθήκον της αλλά η Άγκυρα επέμεινε στην «σκληρή» της γραμμή. Επομένως, λένε οι ίδιοι, ο Έλληνας πρωθυπουργός βρίσκεται σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση αφού, μετά τις δηλώσεις αγάπης και αιώνιας φιλίας του Υπ. Εξ. Γ. Παπανδρέου, είναι σχεδόν αδύνατον να χρησιμοποιήσει το όπλο της αρνησικυρίας καθ’ ότι θα δυσαρεστήσει τους ισχυρούς συμμάχους της χώρας σε μία περίοδο που κρίνεται η εισδοχή της χώρας στην ΟΝΕ. Η θέση της ελληνικής κυβέρνησης γίνεται ακόμα δυσκολότερη, λένε, διότι η Άγκυρα όχι μόνο δεν κάνει μία δήλωση «αγάπης» (έστω προσωρινής) αλλά απειλεί και με ένταση στο Αιγαίο αν η αίτηση της δεν γίνει δεκτή. Και, με βάση τον παραπάνω «προβληματισμό» γράφονται οι επιφυλλίδες και γίνονται τα βραδινά «τραπέζια» όπου politically correct δημοσιογράφοι καλούν πολιτικά ορθούς πολιτικούς για να «αναλύσουν» το πρόβλημα και να προβλέψουν τις εξελίξεις. Τους παρακολουθώ και, ως ένας ταπεινός δημοσιογράφος που «γράφει γι’ αυτοκίνητα» δεν ξέρω ποιός κοροϊδεύει ποιόν. Κι’ αυτό γιατί, ακόμα και ένας πρωτοετής του πολιτικού ρεπορτάζ  ή του εξωτερικού δελτίου, ακόμα και ο πολίτης που παρακολουθεί με κάποια σύνεση τα όσα συμβαίνουν στη γειτονιά μας γνωρίζει, η Τουρκία δεν πρόκειται να μπει ποτέ στη Ε.Ε. Κανείς από τους «ισχυρούς» συμμάχους μας δεν θέλει να βρεθεί κάποια μέρα «αγκαλιά» με 70-100 εκατομμύρια μουσουλμάνους οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι φανατικοί ισλαμιστές με όσα η φράση υποδεικνύει ή υπονοεί. Φαντάζεσθε την ημέρα που οι Βέλγοι, οι Ολλανδοί, οι Δανοί, ακόμα και οι παραδοσιακοί «φίλοι» της Τουρκίας οι Γερμανοί θα ξυπνήσουν και δίπλα τους θα κυκλοφορούν από 1 έως 5 εκατομμύρια Τούρκοι; Ούτε στα πιο άγρια όνειρα δεν θα έχουν δει τέτοιον εφιάλτη για τις τόσο καλά οργανωμένες κοινωνίες τους. Τότε, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός;  Γιατί τόσος θόρυβος για κάτι που «ποτέ των ποτών» δεν πρόκειται να γίνει πραγματικότητα;  Μία εξήγηση είναι ότι το «δίλημμα» δε ν είναι παρά to much ado about nothing  ή μία τρικυμία (σ’ ένα φλιτζάνι τσάι). Μία άλλη είναι ότι δεν πρόκειται παρά μιας «παράστασης» που στόχο έχει να καλύψει τα σχέδια του πραγματικού αφεντικού που δεν είναι άλλος από τις Η.Π.Α. Δεν θέλουν οι ευρωπαίοι αλλά θέλουν οι αμερικανοί. Γιατί; ΄Ίσως διότι αν η Τουρκία γίνει μέλος τότε η διάλυση της …Ε.Ε. θα είναι ευκολότερη. Μία άλλη είναι ότι η Ουάσιγκτον δεν θέλει ολόκληρη αλλά μέρος της Τουρκίας στην Ευρώπη και γι’ αυτό πιέζει την  Αθήνα να κάνει «ματάκια» στην Άγκυρα. Μία τρίτη  (και πιθανότερη) είναι ότι όλα έχουν αποφασισθεί και επειδή λόγω έλλειψης σεισμών δεν γίνεται καμιά παράσταση παίζεται το έργο του αείμνηστου Μποστ. «Κουνηθώμεν λιγισθόμεν δίσκολα παραδοθόμεν» (αλλά στο τέλος παραδοθόμεν). Δεν ξέρω… Εσείς οι αναγνώστες τι λέτε;_K.K. (pilot@techlink.gr)