Do journalists dream of electric sheep?

Πρώτο ΘΕΜΑ

10.04.11

Δεν είναι λίγες οι φορές που, το κείμενο δεν “σου βγαίνει”. Στέκεις κοιτώντας την οθόνη, ανήμπορος να γράψεις λέξη. Οι αγγλοσάξωνες το αποκαλούν writer’s block, αλλά για αρκετούς συνάδελφους, πιστεύω ότι, η αιτία είναι άλλη: αισθάνονται ότι, τα κείμενα τους τα καταπίνει ο αόρατος κάλαθος αχρήστων που κινείται μέσα και πάνω από την «κρατική μηχανή». Επειδή δεν επιτρέπεται να μιλήσω για συναδέλφους θα πω λίγα πράγματα για την δική μου του τάφου σιωπή. Στα 50 χρόνια που εξασκώ το λειτούργημα του δημοσιογράφου έκανα μία φοβερή προσπάθεια να μεταφέρω, στους νέους ιδιαίτερα αναγνώστες, παραδείγματα νέων σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες όπως η Ιταλία, η Γαλλία, η Αγγλία, ακόμα και η …Σλοβακία που διαθέτει δύο εργοστάσια αεροπλάνων. Και όχι μόνο να μεταφέρω αλλά, και να δείξω στη δουλειά τους, οργανώνοντας στην χώρα μας γεγονότα σαν το 1ο Πανευρωπαϊκό Συνέδριο Για Καθαρά Αυτοκίνητα, το ΦΑΕΘΩΝ 2004, τους Διαγωνισμούς Βιομηχανικής Σχεδίασης μέσα από τους οποίους «βγήκαν» σχεδιαστές σαν τον Γιώργο Μιχαήλ (Renault Farma), Σωτήρη Κωβό (Toyota Yaris), Βασίλη Σκάβα (Scavas Special) και άλλοι. Αυτό που εισέπραξα από το «κράτος» ήταν άκρα του τάφου σιωπή. Λες και, στον αγώνα που οργανώσαμε στα πλαίσια της αποκαλούμενης «Πολιτιστικής Ολυμπιάδας 2004» στην Αθήνα δεν ήλθαν 60 σπουδαστές και δάσκαλοι από 20 Πανεπιστήμια και Πολυτεχνεία απ’ όλο τον κόσμο. Λες και τα οχήματα που σχεδίασαν και έφτιαξαν με τα ίδια τους τα χέρια οι φοιτητές δεν κάλυψαν 1000 ολόκληρα χιλιόμετρα με το φως του ήλιου (Αθήνα-Ολυμπία-Αθήνα) και, οι σπουδαστές και οι καθηγητές των δύο ελληνικών ΑΕΙ (Πολυτεχνείο Πατρών και ΑΠΘ) δεν ξενύχτησαν για να ανταποκριθούν στη πρόκληση. Έγραφα κείμενα γεμάτα πάθος σε εφημερίδες και περιοδικά, παρακαλούσα Υπουργούς Παιδείας και Γενικούς Γραμματείς Έρευνας & Τεχνολογίας να βοηθήσουν οικονομικά και οργανωτικά και το μόνο που εισέπραττα ήταν συγκατάβαση και ειρωνείες. Η φράση “Κωστάκη, πάλι με τ’ αυτοκινητάκια ασχολείσαι» που άκουγα όταν έκανα το λάθος να εμπλακώ στα κοινά και να εκλεγώ Σύμβουλος στο Δήμο Αθηναίων (με τον Αντώνη Τρίτση) ηχεί ακόμα στ’ αυτιά μου. Και δεν είναι μόνο αυτά. Είναι οι ατέλειωτες ώρες αναμονής με τους συνεργάτες μου από τους 4Τ στους προθαλάμους των γραφείων υπουργών και γενικών γραμματέων των «δύο μεγάλων κομμάτων για να γίνει «πίστα στην Ελλάδα», να δοθεί κάποιο (συνήθως αστείο) έπαθλο στην ομάδα ή στον σχεδιαστή που θα τερμάτιζε το Φαέθων ή θα σχεδίαζε ένα ταξί για την Αθήνα, να βοηθηθεί ένας καλός Έλληνας σχεδιαστής και άλλα που ο χώρος και η πιθανή κατάρρευση του κρατιδίου δεν επιτρέπουν να αναφέρω. Θυμάμαι τις ώρες που έχασα για να πείσω κάποιο παχύδερμο που παρίστανε τον Υπουργό Μεταφορών να βοηθήσει στην οργάνωση της «Ικαριάδας» -και έτσι να τονωθεί ο αεροπορικός τουρισμός. Ή, τις άλλες που διέθεσα για να πείσω τα UFO της παλαιάς Νέας Δημοκρατίας και του «προεδρικού» ΠΑΣΟΚ για την ανάγκη να βάλουν το μάθημα της οδικής ασφάλειας στα σχολεία. Πιο πολύ όμως θυμάμαι τα παπούτσια. Θα ρωτήσετε που «παίζουν» τα παπούτσια και θα σας παρακαλέσω να φανταστείτε υπουργό με μυτερά, χρώματος σκατί ανοιχτό υποδήματα ή ένα Γ.Γ Νέας Γενιάς με «παντοφλέ» με μπλε λουστρίνι κάτω και μπλε σουέτ επάνω! Την εικόνα συμπλήρωναν μαύρες μεταξωτές κάλτσες μέσα απ’ τις οποίες έβγαιναν οι τρίχες της γάμπας του! Τα προηγούμενα δεν είναι παρά σταγόνα στον ωκεανό των μηδενικών που συνάντησα στη δημοσιογραφική μου ζωή. Μέχρι την ημέρα που κατάλαβα πως τίποτα δεν μπορούσε να προχωρήσει αν δεν έκανα/κάναμε τη γνωστή κίνηση. Η οποία κίνηση δεν γίνεται με φακελάκια όπως νομίζουν πολλοί αλλά, «με άλλα κόλπα δύσκολα που κάνουν στην Ινδία» όπως οι καμπάνιες των εκατομμυρίων ευρώ για την «οδική ασφάλεια», που ανατίθενται σε λαϊκές τραγουδίστριες και ποδοσφαιριστές, η εκπαίδευση οδηγών που ανατίθεται στα «δικά τους παιδιά» για να μη πάμε πιο πέρα στα υποβρύχια και στα τυφλά F16, στα Βατοπέδια, στις ζίμενς και στις βονταφον και στις καταθέσεις των Michel de Laspis, του Skandal de Bidet Central και ενός ακόμα που τον τίτλο θα σας αποκαλύψω στο επόμενο τεύχος των «Κλασικών-Εικονογραφημένων». Παραφράζοντας τον Φίλιπ Κ Ντικ θα έθετα το ερώτημα: do journalists dream of electric sheep πριν αρχίσουν να γράφουν το «κομμάτι» τους. Εγώ το κάνω εξ ου και άρθρα σαν αυτό._Κ.Κ.