EUROVISION '19

                                    του Σωκράτη Παπαχατζή
Ας λησμονήσουμε τη μουσική. Στην Eurovision όπως και παντού, έχει εκπέσει από “βασίλισσα των τεχνών” σε ταπεινή παραδουλεύτρα. Ο ρόλος της, ειδικά εδώ, είναι ο του μακράς διάρκειας jingle στο διαφημιστικό Ben-Hur της συναδέλφωσης. Η ίδια η λέξη “Eurovision” αναφέρεται σε θέαμα. Βεβαίως και στο “ευρωπαϊκό” όραμα, με την ατζέντα περιστρεφόμενη γύρω απ’ το ρεφρέν: ανοχή στη διαφορετικότητα. Η τελευταία αφορά …ιδιαιτερότητες όπως, κυρίως, η σεξουαλική προτίμηση, οι ενδυματολογικές επιλογές, η παχυσαρκία, η αναπηρία…
Είσαι ελεύθερος να ντύνεσαι όπως θέλεις, να παντρεύεσαι τον/την ομόφυλο/-η αγαπημένο/-η σου, να είσαι ένας άνδρας που παριστάνει τη γυναίκα που παριστάνει τον άνδρα (Conchita) κοκ. Βεβαίως η ανοχή σταματά απότομα, αν το όραμά σου είναι …άλλο από εκείνο των Βρυξελλών για την Ευρώπη. Σε τέτοια περίπτωση, είναι καλό να το σκεφτείς ξανά, και να δηλώσεις “παρών” στο πανηγύρι της συναδέλφωσης.
Η συνδυασμένη προβολή διαφορετικότητας και ανοχής είναι αρκετά περίεργη. Η διαφορετικότητα, για να είναι όντως τέτοια, οφείλει κάπου-κάπου να σημαίνει διαφορά ιδεών και συμφερόντων, μια κάποια, ήπια έστω! αντιπαράθεση. Η πλήρης απουσία τους, περιγράφει το ευρωπαϊκό όραμα, Eurovision-style: ένας κόσμος-σούπερ-μάρκετ, ομογενοποιημένων, μέσα απ’ την ανταλλακτική αξία τους …διαφορετικών προϊόντων.
Η Eurovision είναι ευρωπαϊκό αντίστοιχο της κεντρικά σχεδιασμένης αμερικάνικης “showbiz”, ρυθμίστριας των ηθών του πλανήτη. Στο πλαίσιο εκείνης, στο σενάριο μιας τυπικής χολιγουντιανής ταινίας ας πούμε, δεν έχει σημασία αν είσαι το καλό ανθρωπάκι, ο γοητευτικός παράνομος, ή ο hitman του homeland security… Είναι ο Έρωτας που έχει τη δύναμη, που καταλύει τα πάντα, εξιλεώνει και εξομοιώνει.
Παρόμοια, δεν έχει σημασία αν είσαι η Ρούλα – Hulk – Κορομηλά εκ “Βορείου Μακεδονίας”, η Africans only …Swedish team ή η “αισθησιακή” διάδοχος της “αισθησιακής” Φουρέιρα. Αρκεί ο Έρωτας και οι παρενέργειές του να είναι το αποκλειστικό σου θέμα. Iδεολογικό φόντο είναι ο ορθολογικοποιημένος αντιορθολογισμός, και κεντρικό σύνθημα το: brake all the rules. Κανείς απ’ τους παλιούς κανόνες δεν μπορεί να ισχύει. …Γιατί αυτός είναι ο Νέος Κανόνας της Ευρωπαϊκής – Παγκόσμιας Τάξης.
Βεβαίως ο Duncan Laurence και το “Arcade” ήταν μακράν ό,τι καλύτερο ακούστηκε φέτος. Ο άνθρωπος έχει σπάνια φωνή, το τραγούδι ήταν αυθεντικά συγκινητικό και όμορφο. Αλλά και γενικότερα, τα τελευταία χρόνια, δίπλα στα r’n’b κλισέ και τις τσιγκολελέτες του νηπιαγωγείου ευδοκιμούν και κάποιοι καλλιτέχνες με υπόσταση: με την οριστική, λόγω του free downloading, κατάρρευση της δισκογραφίας, οι μουσικοί αναζητούν διέξοδο, δοκιμάζοντας εκεί που πριν δεν θα διανοούνταν να το κάνουν …Ακόμα και στην Eurovision.
Αυτό σε βάθος χρόνου δεν είναι οπωσδήποτε καλό, καθώς συνάδει με μια κουλτούρα αποενοχοποίησης. Με τα σύνορα “ποιότητας” και “μη” όπως και κάθε σύνορα, βαίνοντα προς απόσυρση, το σύμπαν της Eurovision γίνεται άπειρα εκτατό, απορροφώντας, απονευρώνοντας και ενσωματώνοντας. Τα πάντα γίνονται “μουσική του κράτους”, συνθήκη επιβίωσης γίνεται η υπαγωγή στο κυρίαρχο παράδειγμα, που εξακολουθεί να είναι η τσιγκολελέτα.