FAHRENHEIT’S WORLD

Του Σωκράτη Παπαχατζή

Πάνω στο κείμενο του Ρούσσου Βρανά [βλ. παρακάτω σ’ αυτό το ιστολόγιο]:

Όταν ακούω για Φάρενάιτ 451 και για κάψιμο βιβλίων,  δεν μπορώ να μη θυμηθώ κάποιες πτυχές του συγκεκριμένου έργου του Bradbury που έχουν περάσει στο περιθώριο. Φερ’ ειπείν, εκείινη που μιλά, 60 χρόνια πριν, για τεράστιες οθόνες τηλεοράσεων που καλύπτουν ένα ή και περισσότερους τοίχους του living room [ένας από τους λόγους για τους οποίους ο ήρωας διαπληκτίζεται με την σύζυγό του είναι η «ανάγκη» της για περισσότερους τοίχους – οθόνες, βλ. φωτό από την ταινία  του Φ. Τρυφώ, 1965]. Ή εκείνη μιας κάποιου τύπου «διαδραστικής επικοινωνίας», της επικοινωνίας του …τίποτα απολύτως που πραναγγέλλει το triviology των social networks. Ή, η αναφορά σε ανθρώπους που συζητούν μεταξύ τους χωρίς να ονοματίζουν τίποτα άλλο πέρα από …μοντέλα συσκευών και μάρκες πρϊόντων. Θυμίζουν τίποτα όλα αυτά;
Θλίβεται απλώς κανείς όταν σκεφτεί ότι η πολυαναμενόμενη «ανάκαμψη» της οικονομίας που όλοι ευχόμαστε, είναι άρρηκτα δεμένη με την επάνοδο στον φαύλο κύκλο «δημιουργία πλασματικών αναγκών – υστερική κατανάλωση».