Του Σωκράτη Παπαχατζή
Ο λόγος που η καταστροφή στη Notre Dame αποδίδεται εσπευσμένα, πριν ξεκινήσουν καν οι έρευνες, σε ατύχημα, με σκανδαλώδη αγνόηση ενός πλήθους επιθέσεων σε χριστιανικές εκκλησίες [και εβραϊκές συναγωγές] τα τελευταία χρόνια, είναι ακατανόητος μόνος για όσους αγνοούν την κατάσταση στη Γαλλία. Θα ήταν χρήσιμη, πέρα από αναλύσεις, η ανάγνωση του μυθιστορήματος του Μισέλ Ουελμπέκ με τίτλο “Υποταγή” [2011], στο πλαίσιο του οποίου, σε ένα κοντινό μέλλον, το ισλαμικό κόμμα κερδίζει τις εκλογές, αποκτώντας νόμιμα τον έλεγχο της πολιτικής σκηνής.
Η διαδικασία εγκλωβισμού της δυτικής “κοινής γνώμης” κινείται ανάμεσα σε δυο αφηγηματικούς πόλους:
Από τη μια η “ανθρωπιστική” υποχρέωση υποδοχής ανθρώπων από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, χωρίς διάθεση ελέγχου του ποιοι είναι, από που προέρχονται, τι έρχονται να κάνουν, χωρίς μέριμνα για τη δυνατότητα ενσωμάτωσής τους στον κοινωνικό ιστό. Ενδιαφέρων είναι εδώ ο κυνισμός με τον οποίο συνδυάζεται ο “ανθρωπισμός” με τις επαγγελίες οικονομικής ανάπτυξης χάρη στους μετανάστες, αλλά και …αναζωογόνησης των γερασμένων δημογραφικά χωρών. Το απίστευτο σχόλιο του Πάπα Φραγκίσκου στη φράση του “Έλληνα πρωθυπουργού” Αλέξη Τσίπρα, περί …ανθρωπίνων δικαιωμάτων που έρχονται πριν από τις διεθνείς συμφωνίες [Πάπας: “η φράση αυτή αξίζει το Νόμπελ”!] είναι ενδεικτική της τακτικής ωμού συναισθηματικού εκβιασμού, και του κλίματος που έχει δημιουργήσει: η ρετσινιά του “ρατσιστή”, ο εξοστρακισμός από τα social media και όχι μόνο, είναι το τίμημα για όποιον τολμά να αμφισβητήσει τα περί ανεκτικότητας και εορτασμού της διαφορετικότητας. Συνδυασμός, παρεμπιπτόντως, που συνιστά ένα λογικό παράδοξο: τι είδους αγαθό είναι αυτό, η διαφορετικότητα, που η …ανεκτικότητα αποτελεί προϋπόθεση για την “απόλαυσή” του;
Από την άλλη, τα πράγματα είναι εφιαλτικά απλά: με την εκθετική αύξηση του μουσουλμανικού πληθυσμού της Δύσης, θα είναι σύντομα πολύ αργά για οποιαδήποτε συντονισμένη αντίδραση, μια και το αποτέλεσμά της θα ισοδυναμεί με “εμφύλιο” πόλεμο.
Για χώρες όπως η Γαλλία, η Αγγλία, η Σουηδία, η Νορβηγία, κάποιοι φοβούνται ότι το “πολύ αργά”, είναι …τώρα.
RSS - Posts
4 Comments
Διαχωρισμός κράτους εκκλησιάς στην Γαλλία έχει γίνει εδώ και 100 χρόνια, το ποσοστό μουσουλμάνων στην Γαλλία είναι 8% και το ποσοστό χριστιανών(πιστών) Γάλλων είναι στο 11%. Οι κοινωνίες συνεχώς εξελίσσονται και μεταλλάσσονται δημογραφικά δεν είναι στατικές, οπότε δεν καταλαβαίνω προς τι η τρομολαγνεία περί εμφυλίου πολέμου.
Όσον αφορά τη φωτιά, η δική μου ενημέρωση έκανε αναφορά σε αμέλεια από τη μεριά της πολιτείας (περικοπές κλπ) και όχι σε προσπάθεια δημιουργίας ενός κλίματος φανατισμού. Αυτό που θα έπρεπε να μας απασχολεί θεωρώ είναι πως οι κοινωνίες προτίμησαν την “ανεκτικότητα” από την αφομοίωση, ίσως διότι ήταν πιο βολικό/εύκολο. Ο κύριος λόγος πιστεύω που δεν αφομοιώνονται αρκετά αυτές οι κοινωνικές ομάδες είναι το γεγονός ότι το δυτικό παράδειγμα έχει εκπέσει με αποτέλεσμα να μην αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση πλέον.
Ευχαριστώ για το σχόλιό σας.
Δεν θα έλεγα ότι τα πεντέμισι εκατομμύρια μουσουλμάνων που αντιπροσωπεύει το ποσοστό αυτό αποτελούν αμελητέο νούμερο. Ούτε ότι οι εν λόγω, αντιμετωπίζουν το υπόλοιπο 89% των Γάλλων ως «φίλους και αδελφούς τους». Αντίθετα αυτοί, οι «εκφυλισμένοι άθεοι» αποτελούν κόκκινο πανί για τους ισλαμιστές – το ότι ως αντίδραση σ’ αυτό επιλέγουν επιθέσεις σε εκκλησίες δείχνει την διανοητική τους σύγχυση.
Η φράση «οι κοινωνίες συνεχώς εξελίσσονται και μεταλλάσσονται δημογραφικά δεν είναι στατικές», δημιουργεί μια σύγχυση ανάμεσα στο «εξελίσσονται» και το «μεταλλάσσονται δημογραφικά». Αποτελεί επίσης μια ουδέτερη προσέγγιση του φαινομένου, υιοθετώντας μια ιστοριογραφική / στατιστική σκοπιά. Όμως οι «δημογραφικές μεταλάξεις», πέρα από το storytelling στο οποίο μπορούν να ενταχθούν, αφορούν αληθινούς ανθρώπους, των οποίων τις αληθινές ζωές επηρεάζουν, και οι οποίοι έχουν κάθε λόγο να δραστηριοποιούνται όπως το κρίνουν σκόπιμο.
Το δυτικό μοντέλο όντως δεν αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση, αλλά αυτό ισχύει κυρίως για κάποιους …δυτικούς, διαθέτοντες την πολυτέλεια της αυτοκριτικής και της διαλεκτικής σκέψης, έννοιες που από όσο ξέρω δεν ευδοκιμούν στον μουσουλμανικό κόσμο.
Η κοινή μας εκτίμηση τέλος ότι θα έπρεπε να προκρίνεται η αφομοίωση στη θέση της ανεκτικότητας, σε συνδυασμό με την εύστοχη εισαγωγή του σχολίου σας, οδηγεί ξανά σε αδιάξοδο: ο διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους είναι για το ισλάμ κάτι αδιανόητο.
Στην Γαλλία, Καθολικοί δηλώνουν το 55% περίπου του πληθυσμού (στο 6%-11% είναι αυτοί που παρακολουθούν τακτικά την λειτουργία). Νομίζω ένα ενδιαφέρον άρθρο είναι το παρακάτω:
https://www.nytimes.com/2017/01/26/opinion/god-is-back-in-france.html
Σχετικά με το θέμα του Ισλάμ και την κατάσταση στις Ευρωπαικές Χώρες ενδιαφέρον, νομίζω, παρουσιάζουν αρθρα, ομιλίες και βιβλία του Ανδρεα Ανδριανόπουλου εδώ και μία εικοσαετία και δεν νομίζω ότι ο Ανδριανόπουλος μπορεί να θεωρηθεί ακραιοΝαζιστόΦασίστοΡατσιστής!!
Τὸ τί ἔχει διαλέξει ἡ Εὐρώπη φαίνεται πολὺ ἁπλὰ ἀπὸ κάποιες μέρες ποὺ γιὰ τὴν Χριστιανοσύνη ἔχουν ἰδιαίτερη σημασία, ἂν καὶ ἡ Χριστιανοσύνη δὲν εἶναι οὔτε μὲ τὶς ἡμέρες οὔτε μὲ δόσεις. Ὑπάρουν οἱ φυσικοὶ νόμοι ποὺ εἶναι αὐτοὶ ποὺ οἱ αἰσθήσεις μας μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ δοῦμε καὶ νὰ καταλάβουμε καὶ οἱ πνευματικοὶ νόμοι, γιὰ κάποιους ἄλλους συμπαντικοί, ποὺ ὁ ἄνθρωπος δὲν θα μπερέσῃ νὰ τοὺς νιώσει ὅσο δὲν ἀποβάλλει τὸ κτῆνος ποὺ ἔχει μέσα του. Γιὰ νὰ ἔρθουμε λοιπὸν στὰ γήινα καὶ τοὺς φυσικοὺς νόμους, πρέπει νὰ ἐπαναλάβῳ τὸ πολὺ ἁπλὸ φαινόμενο ποὺ γίνεται στὴν φύση ἀλλὰ οἱ ἄνθρωποι κατὰ ἕναν παράξενο τρόπο δὲν θέλουνε νὰ τὸ δοῦνε. Πολὺ μυστήριο καὶ ἀκατανόητο μαζί. Τὸ ἰσχυρὸ ζῶο ἐπιβάλλει τὴν δύναμή του γιατὶ ἔτσι ἐπιζεῖ. Ἡ φύση θέλει ὁ ἰσχυρὸς νὰ ἐπιζῇ γιὰ νὰ διαιωνήσῃ τὸ εἶδος του. ΤΕΛΕΙΑ. Σωστὸ ἢ λᾶθος δὲν εἴμαστε σὲ θέση νὰ κρίνουμε. Δὲν μᾶς ἐπιτρέπεται νὰ κρίνουμε. Οἱ Εὐρωπαῖοι ἀπφασίσανε ὅτι δὲν εἶναι ἰσχυροὶ καὶ θέλουνε οἱ μουσουλμάνοι νὰ ἀναπαραχθοῦνε καὶ νὰ κάνουνε ἰσχυρὲς τὶς χῶρες τῶν Εὐρωπαίων. Τὸ ποιό θὰ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα θὰ τὸ καταλάβουνε οἱ Εὐρωπαῖοι στὸ μέλλον. Πιστεύω ὅτι οἱ σημερινοὶ λευκοὶ ἄνθρωποι ἔχουν ἕνα σοβαρὸ ψυχωνευρωτικὸ πρόβλημα ποὺ ἂν δὲν ἤταν πρόβλημα μεγέθους θὰ ἔπρεπε πολλοὶ νὰ κλειστοῦνε σὲ ψυχιατρικὲς κλινικὲς μὲ σοβαρὴ πάθηση τῆς διαταραχῆς τῆς προσωπικότητάς τους. Δὲν ὑπάρχη ἐξήγηση γιὰ τὸ τί συμβαίνει στὴν Εὐρώπη τὰ τελευταῖα χρόνια, δὲν ὑπάρχει ἰατρικὸ προηγούμενο καὶ σύγγραμα γιὰ νὰ ἀνατρέξῃ κάποιος νὰ δώσῃ τὸ φάρμακο. Πάντως ἔνα εἶναι σίγουρο ὅτι στοὺς Εὐρωπαίους ἀρέσει νὰ χύνουνε τὸ αἷμα τους γιὰ λογαριασμὸ ἄλλων.