<
p style=”text-align:center;”>Tα δάκρυα των πραγμάτων… Το ποιήμα του Πορφύρα που απήγγελε η μακαρίτισα η μητέρα μου όταν, πτράγμα σπάνιο, αισθάνονταν καλά. Το θυμάμαι κι από το μάθημα των λατινικών στο παλιό σχολείο. Τότε που ακόμα υπήρχαν δάσκαλοι και μαθητές. Τα δάκρυα των κατεστραμμένων παιχνιδιών, των αντικειμένων που χρησιμοποιούσαν άνθρωποι που έφυγαν απ’ τη ζωή, των εγκαταλειμμένων σπιτιών
<
p style=”text-align:right;”>Το θυμήθηκα σήμερα καθώς προσπαθούσα να συγυρίσω τογραφείο μου στο “Κωσταλεξι” που, με τα χρόνια, έχει γεμίσει με εκατοντάδες μικρά και μεγάλα αντικείμενα. Πένσες, κατσαβίδια, κοπίδια “100!”, συνδετήρες, δοκιμαστικά, δεκάδες μολυβια, πένες μελάνης, μικροί και μεγάλοι μαρκαδόροι, φορτιστές από τις εκάδες συσκευές που πέρασαν απ’ τη ζωή μου και που ακόμα φυλάω ελπίζοντας πως, κάποια στιγμή στο μέλλον, θα τα χρειαστώ! Και να ήταν αυτά… Τα ράφια έχουν ακόμα βιβλία που περιμένουν (μάταια) να διαβαστούν, γάντια μοτοσικλέτας, κράνη, καπελάκια, εργαλεία (στα κουτιά τους) και αναμνηστικά από τις εκατοντάδες παρουσιάσεις αυτοκινήτων, αεροπλάνων, μοτοσυκλετιστών, ανεμοπτέρων, σκαφών απ’ ότι τέλος πάντων με ενδιάφερε εκείνα τα χρόνια
Δίπλα τοποθέτησα ένα μεγάλο χαρτόκουτο για ν’ αρχίσω να πετάω όσα δεν χρειάζονταν. Ύστερα από 3 ώρες το κουτί είχε 2 στραβούς συνδετήρες, ένα άδειο μπουκάλι και πολλά χαρτιά. Στα υπόλοιπα έδωσα …χάρη! Έμειναν στα συρτάρια για να τα πετάξει ο παλιατζής που θα μπει στο σπίτι όταναναχωρήσω για τη Χώρα του Ποτέ!
Αυτά για σήμερα…
RSS - Posts
17 Comments
Αξίζει τον κόπο να το απολαύσουμε στην πολυτονική του γραφή.
Τους χαιρετισμούς μου
Δημήτρης Αθανασιάδης / Citizen of the FGM (Former Greek Macedonia)
Lacrimae rerum
Ἄμοιρη! τὸ σπιτάκι μας ἐστοίχιωσεν
ἀπὸ τὴν ὀμορφιά σου τὴν θλιμμένη·
στοὺς τοίχους, στὸν καθρέφτη, στὰ εἰκονίσματα,
ἀπὸ τὴν ὀμορφιά σου κάτι μένει.
Κάτι σὰ μόσκου μυρωδιά, κι ἁπλώνεται
καὶ τὸ φτωχὸ σπιτάκι πλημμυρίζει,
κάτι σὰ φάντασμα, θολὸ κι ἀνέγγιχτο,
κι ὅπου περνᾷ σιγὰ τὸ κάθε ἀγγίζει.
Ὄξω, βαρύ, μονότονο ψιχάλισμα
δέρνει τὴ στέγη μας· καὶ τότε ἀντάμα
τὰ πράματα ποὺ ἁγιάσανε τὰ χέρια σου
ἀρχίζουν ἕνα κλάμα… καὶ ἕνα κλάμα…
Κι ἀπ᾿ τὴ γωνιὰ ὁ καλὸς τῆς Λήθης σύντροφος,
τ᾿ ἀγαπημένο μας παλιὸ ρολόι,
τραγουδιστὴς τοῦ χρόνου, κι αὐτὸς κλαίοντας
ρυθμίζει ἀργά, φριχτά, τὸ μοιρολόι…
Αν ήμουν ο Γκράουτσο Μαρξ θα επανάφερα την πολυτονική γραφή σε χρόνο dt. Και μετά θα με παρακολουθούσα σαν ταινία του βωβού κινηματρογράφου
Κάνε ένα κόπι-πάστε του κειμένου σου για να καταλάβεις τι συμβαίνει στο σπίτι μας ! Η Αριάν αρνείται να πετάξει έστω και μια μπάλλα από τα στολίδια των χριστουγεννιάτικων δέντρων των τελευταίων …δεκαετιών!
Για να πετάξω μια ψάθινη καρέκλα.. με μια τεράστια τρύπα στη μέση, περίμενα να κοιμηθεί και την έβγαλα ακροποδητί!
Στο σπίτι συνυπάρχουμε με τα προικιά τριών νοικοκυριών (το δικό μας και των γονιών μας) και απορούμε γιατί δεν χωράμε ούτε όρθιοι να σταθούμε!
Τρέλλα σου λέω, Αλέξης
Η πλάκα είναι ότι νομίζουμε πως θα τα πάρουμε …μαζί!
Οι άνθρωποι που έχουν το χάρισμα της δημιουργίας δεν πετάνε τίποτα. Αντισταθείτε στην “τακτοποίηση”.
Πόσο αληθινός…, πόσο ανθρώπινος…, πόσο σου μοιάζουμε…
Να είσαι καλά αγαπημένε μας Δάσκαλε!
ΔΑΣΚΑΛΕ, σε γνώρισα στα 14 και είμαι 57. Σου χρωστάω ολόκληρη την
αυτοκινητική (και μοτοσυκλεττική) μου παιδεία την οποία φροντίζω να τηρώ
όπως μου την δίδαξες ΕΣΥ και οι καλοί συνεργάτες σου τον παλιό καλό καιρό.
ΣΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΩ να σκέφτεσαι αρνητικά και πεσσιμιστικά. Εδώ και ένα χρόνο
παλεύω και παίζω κρυφτούλι με τον καρκίνο. Μπορώ όμως( ακόμη) να οδηγώ το
STi μου και τοCBR 1000 RR και να έχω πάντα στο μυαλό μου προτάσεις από το
Εν λευκώ και το Οδηγώντας και από εκείνα τα editorials που θεωρώ ως
ογκόλιθους της ειδικής και όχι μόνο δημοσιογραφίας. Δεν θέλω να σε
κουράσω.Απλά να…σου κάνω παρέα. Γιατί είμαι σίγουρος οτι ξέρεις οτι
διαμόρφωσες χιλιάδες “άλλους Έλληνες”. Αυτό που ίσως δεν ξέρεις, είναι οτι
έκανες καλή δουλειά. Οι προσπάθειές σου δεν πήγαν χαμένες.Από…καφρίλα,
άφθονη.Υπάρχουν όμως και αρκετοί μαθητές σου στους δρόμους. Τους
καταλαβαίνεις απότοόχημα που οδηγούνκαι την θέση που καταλαμβάνουν στον
δρόμο. (Εσύ τα έγραφες αυτά, θυμάσαι;) Γι’ αυτό, κράτα γερά. ΣΕ
ΣΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ.ΕΧΕΙΣ ΑΚΟΜΗ ΠΟΛΛΑ ΜΑ ΜΑΣ ΔΩΣΕΙΣ.
Γιάννης Σακαρέλλος.
Δάσκαλε, αν δεν ήσουν εσύ δε θα είχα το ήθος και την προσωπικότητα που έχω τώρα….σε παρακαλώ μη τα παρατάς τώρα…..ένα χαζό λάθος δε σε φοβίζει.. χαιρετίσματα από Λάρισα και τον μπέμπη μας που γεννήθηκε πριν 4 μέρες…..ήδη έχει τον γλάρο Ιωνάθαν στο κρεβάτι του….
Λήψη του Outlook για Android
________________________________
Καλέ μου Φίλε, Κύριε Κώστα Καββαθά,
στην “Χώρα του Ποτέ”, δεν θα πάμε, πριν να τελειώσει το “Ασημόσπιτο”, Κι έχει δρόμο πολύ ακόμα, .
Οι περιπλανήσεις του κ. Boson de Higgs, πρέπει, είναι ανάγκη, να συνεχιστούν, γιατί, ” Αν κάποιος απ’ τους νεότερους κάνει τον κόπο να ρίξει μια ματιά σε παλιά κειμενα, θα δει τον «αγώνα» (εντός εισαγωγικών, μια και η λέξη έχει χάσει τη σημασία της), ενάντια στη σπατάλη, στη υπερκατανάλωση και στην οικονομική και κοινωνική χυδαιότητα”, όπως γράφει ο Boson de Higgs, στον πρόλογο του “Ασημόσπιτου”. Και συνεχίζει: “Μια θεωρία λέει ότι, καλός συγγραφέας γίνεται κανείς μετά τα πενήντα. Το γιατί το γνωρίζει εκείνος που έγραψε το λογισμικό που ελέγχει τις λειτουργίες του εγκέφαλου.” Και προσθέτω, ανθρώπινος συγγραφέας γίνεται κανείς μετά τα 75, όταν είναι ΠΑιΔΙΟΓΕΡΩΝ , παιδί στην καρδιά και άγηρος γεραρός, με νου και πείρα.
Γι αυτό, Πολύτιμε Φίλε,
έλα να ξαναρχίσουμε το ταξίδι για τη χώρα των ονείρων, “τοις δεινοίς ευέλπιδες, ξεχνώντας την χώρα του τότε.
Θνητοί είμαστε, αλλά ζωντανοί. Όχι, εν ζωή, πεθαμένοι.
ΘΑΡΣΕΙΝ ΧΡΗ.
Πάνα Φίλος σας
Ελευθέριος και Ανευλαβής.
Παραθέτω την αρχή του ΠΡΩΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ από το “Ασημόσπιτό”, σας:
Κεφάλαιο 1
“Αποτελούμαι από δύο, μπορεί τρία σώματα! Ένα γήινο άλλο φτιαγμένο από αιθέρα που παρακολουθεί το πρώτο. Και τρίτο, που απορεί. Το πρώτο λέγεται Ιωνάθαν. Το άλλο Φλέτσερ ή μαθητευόμενος θεός που διδάσκει και διδάσκεται απ’ την επαφή με το πρώτο. Αναρωτιέμαι αν, η περίπτωση χρήζει θεραπείας
Δε ξέρω. Χρείαζονται θεραπεία όσοι ονειρεύονται και διαιρούνται στα δύο ή στα τρία; Όσοι καίγονται απ’ αυτά που κάνουν στη ζωή;”
Γιατρέ!
Σκέπτομαι αν, πραγματικά, αξίζω τους επαίνους σας. Κι’ αυτό γιατί, τα όσα έκανα και έγραψα φαίνεται ότι, δεν επηρέασαν τα ατομα που κυβέρνησαν την Χαρτόβια! Το ίδιο όμως ισχύει και για τα δικά σας καίμενα. Τους έχω ακούσει να σχλιάζουν με ένα “ελαμωρετώρα”…
Και κάποιοι σχολιάζουν: ελαμωρετώρα….
Ε, ΚΑΙ;;;;
Ο δάσκαλος, καπετάνιε, πρέπει να συνεχίζει, να καίγεται σαν κεράκι όπως είχες γράψει κάποτε. Καμμία δικαιολογία δεν δέχομαι από σένα, όσο θα μπορείς να σκέφτεσαι και να επικοινωνείς, μπορεί ΕΝΑΣ να τα ανακαλύψει , να χαράξει ρότα, ενώ θα έχει βρει φάρο. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ.
Δύναμη και Υγεία
1.800.000 επισκέψεις στο blog από το 2009.
Not bad eh?
Δάσκαλε,
Αν αυτό σε παρηγορεί, ΔΕΝ είσαι μόνος, σε αυτόν τον Ωκεανό, των πραγμάτων.
Και στο δικό μου υπόγειο, γίνεται χαμός.
Όποτε λέω να, ξεσκαρτάρω, να ξεκαθαρίσω, τι χρειάζομαι και τι όχι, καταλήγω στον ίδιο παρονομαστή.
Άσε που μαζεύω και οτιδήποτε, που θα μπορεί να μου χρειαστεί, στον μοντελισμό. (πχ τα εσωτερικά σωληνάκια των άδειων στυλό, που αμα ζεσταθούν με κερί, και τεντωθούν, μπορούν να γίνουν σωληνώσεις ή καλωδιάκα κινητήρων).
Σκέτος ρακοσυλλέκτης, (αναμνήσεων) έχω καταντήσει.
Μια πρόταση:
Να μεταφέρεις το πρόβλημα σε άλλους.
Τι θέλω να πώ:
Πρίν ο Σταθμάρχης, σφυρίξει για την αναχώρηση του τρένου, για την χώρα του Ποτέ, και πριν πέσουν σε άσχετα χέρια, μπορείς να δωρίσεις ότι κρίνεις οτι αξίζει να σωθεί.
Πολλοί θα είναι εκείνοι, που θα ήθελαν, ένα αναμνηστικό, ένα διαφημιστικό, (οτιδήποτε που σηματοδοτεί άλλες καλύτερες εποχές, απο την σημερινή), από άλλες εποχές.
Θα το σέβονταν, και θα το εκτιμούσαν.
Θα καταλάβαιναν την αξία του και θα το κληρονομούσαν, στα παιδιά τους.
σκεφτείτε το.
Βαγγέλης – Χανιά
Ωραία ιδέα. Ρακοσυλέκτες αναμνήσεων!
Αφού ακόμα…”μεμψιμοιρείς” και αυτοσαρκάζεσαι…Καββαθικώς, νταξ καλά εισαι!
You ‘re back!!!!!!
Short of…..
Γεια σου Ψηλε!