του ΣΩΚΡΑΤΗ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗ
Σε μια κοινωνική συνθήκη όπου η τροχιά του virtual αγγίζει εκείνην της πραγματικότητας, οι κώδικες της καθημερινής ζωής συγχέονται με εκείνους της βιομηχανίας του θεάματος. Αν θεωρήσουμε κανονικότητα μια χρονική ακολουθία όπως: παραγωγή low budget thrillers – πώληση απροσδόκητα πολλών εισιτηρίων – παραγωγές ολοένα περισσότερων και ακριβότερων thrillers – απεριόριστη μεγέθυνση μιας αγοράς γι αυτά, τότε πρέπει να θεωρήσουμε κανονικότητα και τον πολλαπλασιασμό των mass shootings, λαμβάντας υπόψη το επικοινωνιακό impact που έχουν σε μια κοινωνία διψασμένη για σασπένς. Όσο κυνικό κι αν ακουστεί: δεν είναι μόνο ο επόμενος psycho που ανυπομονεί να καρπωθεί κάτι απ’ τη “δόξα” των προηγούμενων… είναι ο ίδιος ο [τηλε-]θεατής που προσβλέπει στο επόμενο mass shooting, ανίκανος να διακρίνει τη διαφορά ανάμεσα σ΄αυτό και το επόμενο blockbuster… Τα “συμφέροντα” είναι ταυτισμένα, ο πρώτος δίνει στον δεύτερο …”εκείνο που ζητάει” [το πρόσφατο περιστατικό στο West Texas ήταν το 38ο επεισόδιο για φέτος, του παρανοϊκού reality].
Η ροπή του Χόλιγουντ προς την εξύμνηση της βίας [glorified violence], ξεκινά τη δεκαετία του ’30. Πηγή έμπνευσης είναι οι μαφιόζικες ιστορίες της περιόδου [η ποταπαγόρευση διήρκεσε από το 1920 μέχρι το 1933…] Κομβικό σημείο, η έλευση του original …Public Enemy – ο τίτλος της ταινίας με την οποία γίνεται star ο εμβληματικός James Cagney [“Ο Εχθρός της Κοινωνίας”, 1931]. Η κοινωνία είναι ακόμα πολύ παρθένα για να παρασυρθεί, ωστόσο, κάτι που δεν είναι ευρύτερα γνωστό, η πρώτη μαζική δολοφονία λαμβάνει χώρα ήδη το 1949 [Camden shootings, δράστης ο Howard Barton Unruh (φωτό), 13 νεκροί].
Με το πιστόλι να διεκδικεί σγά-σιγά, θέση πρωταγωνιστή σε κάθε Χολυγουντιανή ταινία *, είναι το ίδιο το μοτίβο του shooting και του …mass shooting, παραλλαγής αυτού [“μόνος εναντίον όλων”], που αρχίζουν να προβάλλουν σαν διέξοδος για τον άνθρωπο του “μοναχικού πλήθους”.
Η γκάμα των “οριακών καταστάσεων” είναι ανεξάντλητη. Κοινός παρονομαστής σε όλες, ο άνθρωπος που έφτασε στο μη περαιτέρω. Αν κάποτε ως διέξοδοι σ’ αυτό προτείνονταν η προσευχή, η υπομονή, ο διάλογος, …η αυτοκτονία … το [mass] shooting γίνεται μια υπολογίσιμη, one size fits all, εναλλακτική πρόταση…
Κάποιοι αναρωτιούνται γιατί ειδικά στην Αμερική, αφού η κουλτούρα της βίας [Χόλιγουντ, shooting games] είναι διαδομένη παντού στον πλανήτη…
Όμως, μιλώντας για Αμερικανούς, μιλάμε για κοντινούς απόγονους ανθρώπων που κατέκτησαν, πρόσφατα σχετικά, τη χώρα. Για να συμβεί αυτό χρειάστηκε να εξολοθρεύσουν/εκτοπίσουν τους αυτόχθονες και να “υποτάξουν” τα στοιχεία της φύσεως…Δεν ήταν εύκολο εγχείρημα. Μιλάμε για σκληροτράχηλους ανθρώπους της δράσης, αδίστακτους πίσω από το πολιτσμικό τους προσωπείο. Και η οπλοκατοχή δεν είναι απλώς κατοχυρωμένη από το Σύνταγμα: αποτελεί μέρος του DNA τους.
- Δεν θα ασχοληθούμε εδώ με τα shooting games, ούτε με το ρόλο της NRA, χρειάζονται ειδική ανάλυση…
RSS - Posts
