Mozart…

Ένα από τα μεγάλα λάθη της επαγγελματικής μου ζωής είναι ότι, δεν γράφω τις εμπειρίες από τα εστιατόρια, τις ταβέρνες και τα -λιγοστά- κέντρα διασκέδασης που επισκέπτομαι. Παλιότερα, όταν η ζωή ήταν πιο “αθώα’ για όλους, με είχαν είχα πάει σε ένα αρχιτεκτονικό κάθαραμα της Λ. Συγγρού που “τραγουδούσε” κάποιος Πανταζής. Θυμάμαι τις στρατιές των γκαρσονιών που έφερναν το “φαΐ” και τον θόρυβο των μαχαιροπήρουνων στα πιάτα καθώς οι ορδές καταβρόχισαν τα προκάτ ψητά, σουτζουκάκια και αγριοτυρόπιτες και τα τσιριχτά απ’ τα “σκυλιά” που τραγουδούσαν πριν τον Καλλιτέχνη (της συμφοράς). Έπαθε τέτοιο σοκ ώστε ποτέ στη ζωή μου δεν ξαναπάτησα σε “πολιτιστικό κέντρο” όπως αποκαλούσε τα μπουζούκια ένας από τους αρχιερείς του ΠΑΣΟΚ που δεν είναι πια κοντά μας.Η απέχθεια μου αυτή με έκανε να μην αναφερθώ σε περιπτώσεις καραμπινάτης εκμετάλλευσης όπως εκείνες των εξκλούσιβ σούσι του Κολωνακίου, του αμπρεβουάρ, του άλλου στη Κηφισιά που ξεχνώ τ’ όνομα του και ενός στη Πιάτσα Μελά που οι τιμές του ορίζονται απ’ τον αριθμό των μπράβων που φυλάνε τους μεγλονταβατζήδες του κρατιδίου. Τα σ/κ που πηγαίνω στο Τατόι για να πετάξω ανεμόπτερα με τους φίλους πάμε το μεσημέρι στο “Ελβίρα” που είναι στην οδό Τατοίου, απένανατι απ’ τη βάση που έχει ποιοτικό “σπιτικό” φαγητό σε τιμές ελβετικού σαλέ γι’ αυτό και κόψαμε τη κακή συνήθεια και αρχίσαμε να πηγαίνουμε στο Καστελόριζο στη κάτω Κηφισιά. Τα πιάτα καλά αλλά, ίδια τα τελευταία …50 χρόνια, οι τιμές καλές για τα φρέσκα ψάρια αλλά υψηλές για τα δεύτερα πιάτα.Λίγες εβδομάδες πριν ο φίλος μου ο Δημήτρης Βερβερέλης που είναι επαγγελματίας χειριστής ελικοπτέρων “ανακάλυψε” ένα μικρό μπαρ-εστιατόριο που άνοιξε στην οδό Ιλισίων 26 στη Νέα Κηφισιά και που λέγεται Mozart Cafe Gallery.Πήγαμε σήμερα το μεσημέρι ο Δημήτρης, ο Ηλίας ο Σοφιανός της Αερολέχης Δεκελείας κι’ η ταπεινότητα μου και νόμισα ότι βρέθηκα στην παλιά Βιέννη. Εγώ πήρα σνίτσελ βιενουά (τέτοια πρωτοτυπία!), ο Δημήτρης μπιφτέκι και ο Ηλίας κοτόπουλο σουβλάκι, παραγγείλαμε και δύο μπύρες και βιενέζικο γλυκό, όλα ωραία σερβιρισμένα και ποιοτικά και πληρώσαμε …42 ευρώ!Ήταν όλα τόσο καλά και “τίμια” ώστε αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω αυτό το σημείωμα και να βάλω και τη φωτό με τον Ηλία που τράβηξε ο Δημήτρης με το i-Phone και την έστειλε με e-mail πράγμα που έφερε στο νου τη πρόοδο από την μονοτυπία στις στα i-pad και στις εφημερίδες σε  εύκαμπτες μεμβράνες (foil) που θα καταργήσουν τις χάρτινες και θα στείλουν τα πρακτορεία στα χρονοντούλαπα της ιστορίας…Όμως, αυτή είναι μία άλλη, τρομερή σε ενδιαφέρον ιστορία που θα σας πω μόλις βρω όχι τον χρόνο αλλά, τη εσωτερική ισορροπία που απαιτείται για να γράφεις για πράγματα που δεν ενδιαφέρουν ένα συνταξιούχο των 400 ευρώ