PAST FORWARD

Του Σωκράτη Παπαχατζή

Η εμφατική παρουσίαση του επεισοδίου της Ευελπίδων συνοδεύτηκε από εκδηλώσεις αποτροπιασμού εκ μέρους ενός μιντιακού καθεστώτος που, εντούτοις, δεν σταματά να απαξιώνει συλλήβδην την μεταπολιτευτική περίοδο.
Αν μέχρι μια εποχή οι άνθρωποι της “άκρας δεξιάς” κρατιόνταν στο σκοτάδι, μακρυά από τα φώτα ενός πολιτικοθεατρικού σώου στο οποίο ΚΑΙ η αριστερά συμμετείχε, η είσοδος του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση άνοιξε νέο κεφάλαιο. Στο πλαίσιο της “νέας εποχής για την πολιτική ζωή του τόπου”, έχουμε ανακατατάξεις στο casting της παράστασης.
Πρόκειται για μείζον θέμα επιλογής συνομιλητή, μια και η ανάλυση οδηγεί στο συμπέρασμα ότι υπό τις παρούσες συνθήκες, το κυρίαρχο πολιτικό ρεύμα θα ταυτισθεί στο μέλλον με μια από τις δυο τάσεις: άκρα αριστερά ή άκρα δεξιά.
Η παρακάτω δήλωση του κυρίου Καρατζαφέρη, φιλοξενουμένου του Α. Παπαχελά στο Σκάι, είναι εύγλωττη του τρόπου με τον οποίο τίθεται το δίλημμα:

«Σήμερα, είμαστε δυο κόσμοι: Οι ευρωπαϊστές και οι κομμουνιστές. Ο λαός καλείται να επιλέξει: ‘Η θα προχωρήσουμε με τον κομμουνισμό, δηλαδή το σταλινισμό, ή θα προχωρήσουμε ευρωπαϊκά. Ξεχάστε τα κόμματα όπως τα ξέρατε. Σήμερα δεν υπάρχουν οι τεράστιες διαφορές μεταξύ ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ. Είναι δυο κόσμοι, οι ευρωπαϊστές εναντίον των κομμουνιστών»…

Έχοντας κατά νου ότι ο ολοκληρωτισμός ερχόταν πάντα κραδαίνοντας τον κομμουνιστικό κίνδυνο, αναρωτιέται κανείς: Η νοσταλγία της Χούντας αποτελεί άραγε το σκοτεινό φόντο, ή …την άλλη όψη της μνημονιακής συναίνεσης; Γιατί είναι σίγουρο ότι, “κάποιοι” σε υψηλά κλιμάκια, θα προτιμούσαν την επάνοδο στο “φαύλο παρελθόν” από την προοπτική μιας μετακίνησης προς τα αριστερά.

Και επειδή είναι προτιμότερο να επαναλαμβάνεις από το να επαναλαμβάνεσαι, ακολουθεί απόσπασμα από κείμενό μου στο περιοδικό ‘Τέσσερεις Τροχοί’, δημοσιευμένο τον Ιανουάριο του 2011:   

Δίπλα στις λιτανείες των αριθμών και την λούπα «ευρώ-ευρώ-ευρώ-ευρώ-ευρώ» που κρατά τον πολίτη σε κατάσταση νάρκης με εφιαλτικά όνειρα, μια φράση λειτουργεί ως αντίστιξη: η «συνολική χρεωκοπία του πολιτικού συστήματος», γνωστή και ως «τέλος της μεταπολίτευσης». Δημοσιογράφοι την προωθούν προς άγραν εντυπώσεων.  Οι ευδιαφθορώτεροι των πολιτικών  συγκατανεύουν.
Ωστόσο, τα κίνητρα κάποιων άλλων είναι πιο σκοτεινά από το απλό ένστικτο επιβίωσης.
Αν όλα τα δεινά σ’ αυτόν τον τόπο ξεκινούν το 1974, πόσο μεγάλο νοητικό άλμα χρειάζεται σε κάποιον, νεαρό ιδίως, για να θεωρήσει ότι …επί Χούντας ήμασταν καλύτερα; Αν όλοι οι πολιτικοί είναι πουλημένοι, πόσο απέχει η στιγμή της απαξίωσης της ίδιας της δημοκρατίας; πόσο αργεί η στιγμή που μια ολοκληρωτικού τύπου λύση θα δείχνει ελκυστική;
Κύριο επίτευγμα αυτής εδώ της πολιτικοθεατρικής παράστασης είναι η σκαιότητα με την οποία κάθε πτυχή της ζωής μας αξιολογείται με δείκτες και νούμερα. Από την άλλη, μπορεί το αξέχαστο για κάποιους …οικονομικό θαύμα της Χούντας να αποτελεί γελοία φαντασίωση, τα νούμερα όμως ήταν όντως καλύτερα τότε. Η επιχειρηματικότητα τύγχανε κάποιας ενθάρρυνσης, η ανεργία σχεδόν δεν υπήρχε.
Πόσο ασφαλείς είμαστε από μια επιδημία «νοσταλγών του φαύλου παρελθόντος»;