Αν έχω να πω κάτι για τη σημερινή ημέρα είναι ότι ΗΜΟΥΝ ΚΙ’ ΕΓΩ ΕΚΕΙ. Μέσα στο ΕΜΠ. Στη μεγάλη αίθουσα της Αρχιτεκτονικής από τις 19.00 μέχρι τις ο2.00. Κάποια παιδιά μου έδωσαν σημειώματα με τα τηλέφωνα των δικών τους, και με έβγαλαν έξω ζητώντας να τους ειδοποιήσω αν πάθαιναν κάτι.
Στη Πατησίων οι σφαίρες έπεφταν βροχή. Στη Χαλκοκονδύλη έπεσα σ’ ένα μπλόκο αφηνιασμένων μπάτσων κι’ έφαγα το ξύλο της ζωής μου όταν είπα (σαν γνήσιος …μακάκας) “πως είμαι δημοσιογράφος, μόλις είχα βγει απ’ το Πολυτεχνείο και η αστυνομία δεν έπρεπε να επέμβει γιατί θα χυνόταν αίμα”.
Αυτά, κωλοδημοσιογράφε, νατα πεις στον Φλωράκη, τσίρηξε ένας και μου ‘χωσε μία με το γκλόμπ. Κατάφερα να ξεφύγω. Στη στοά συναντήθηκα με την παλιά μου συνάδελφο την Λήδα την Μοσχονά. Μέχρι το πρωί περπατούσαμε στους δηλητηριασμένους απ’ τα δακρυγόνα δρόμους των Εξαρχείων, της Νεάπολης και της Ακαδημίας.
Συνέβησαν πολλά τη νύχτα και την επόμενη μέρα. Είναι τυχερός, περήφανος και ταπεινός που τα έζησα. Οι παλιοί συνταξιδιώτες ξέρουν ότι, ποτέ δεν δήλωσα “αντιστασιακός” όπως δεν δήλωσαν και οι δεκάδες χιλιάδες Έλληνες που, ίσως, βλέπετε στα παλιά επίκαιρα που δείχνουν τα κανάλια.
Σας λέω όμως ότι, εκείνη η Παρασκευή και τα ξημερώματα του Σαββάτου του Δεκέμβρη του 73 ήταν οι δύο ωραίτερες μέρες της ζωής μου. Που κατέληξαν οι αγώνες εκείνης της γενιάς; Μα, στη κυβέρνηση Ειδικών Αναγκών …Παπαδήμου ενός συγκαμένου cyborg των τοκογλύφων και αργυραμοιβών
Ποίο το μέλλον; Μα, ο πολιτικός, κοινωνικός και οικονομικός Μεσαίωνας που θα διαρκέσει τουλάχιστον 400 χρόνια
RSS - Posts
3 Comments
Τελικά μας αξίζει καλύτερο μέλλον; βλέποντας τις κομματικές νεολαίες να τραβάνε σημαίες, τι άλλο πρέπει να γίνει για να καταλάβουν ότι είναι πιόνια και υπηρετούν πρόσωπα και ιδέες που μας οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού.
Πέστα χρυσόστομε, που έχουν κάνει σημαία τους το Πολυτεχνείο αυτά τα “boys” που το παίζουν ταγοί μας
ΚΚ.. Εκείνο τό ”ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”,σάν λάβα από κρατήρα μέσα από εκείνα τά κάγκελα, πού βγήκε από τίς ψυχές μας πρώτα καί μετά ανέβηκε στά λαρύγγια μας, καί στά χείλη μας,καί πλανήθηκε πάνω από όλη τήν Αθήνα.. Πού ήταν πάνω από κόμματα(αφού δέν υπήρχαν), καί ήταν καί ό φόβος καί ό τρόμος τών όσων ήταν ”απ’έξω”.. ΠΟΣΟ διαχρονικό.. Μέ τή σημαία στά χέρια.. Μούρη μέ μούρη μέ τή χούντα.. ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.. ΠΟΣΑ δέν ξέραμε τότε όσοι πίσω από τά κάγκελα αυτά γιά τό ΓΙΑΤΙ έπρεπε νά γίνει τό ”Πολυτεχνείο”.. Γιά τό ΤΙ ήταν προγραμματισμένο γιά τήν Κύπρο.. Κι όμως, ήταν ΟΛΟΙ ΣΑΝ ΕΝΑΣ, ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΣΑΝ ΟΛΟΥΣ.. Σήμερα;;.. ΕΙΝΑΙ ;;..
Από τότε δέν ξαναπήγα σέ καμία επέτειο.. Ποτέ.. Έχω όμως βαθειά στήν ψυχή μου τό ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ εκείνο, καί τή μούρη τής χούντας έξω απ’τά κάγκελα.. Όσο εσύ έχεις εκείνο τό ”κωλοδημοσιογράφε”..
Προ’ι’δρυτικός