Αν τα mini ανθρωπάκια άκουγαν, διέθεταν φαντασία και ευρύτητα νου και δεν ήταν δυσκοίλια και συγκαμένα, η Ελλάδα θα μπορούσε να έχει γίνει το Κέντρο της έρευνας για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας. Έχασαν όμως την ευκαιρία με το να μη καταλάβουν (Σημίτης και Καραμανλής) τη τεράστια σημασία του αγώνα των ηλιακών οχημάτων από την Αθήνα στην Ολυμπία και πίσω που έγινε το 2003 με την ευκαιρία της αποκαλούμενης “Πολιτιστικής Ολυμπιάδας”
Τους παρακολουθώ από τη πρώτη στιγμή. Δεν έγραψα τίποτα για το Solar Impulase γιζ ένα λόγο: κανείς στη χώρα των καραμανλο-σημίτιδο-παπανδρέων δεν θα έδινε σημασία. Πενήντα χρόνια τώρα δοκίμασα το σπορ των προτάσεων και πολύ αργά ανακάλυψε πως, αν το κέρδος για τα κάθε λογής λαμόγια, δεν είναι πάνω από 200.000 ευρώ δε δίνουν σημασία. Σε “γράφουν”, σε χαρακτηρίζουν “γραφικό”, σε κάνουν να περιμένεις στους προθαλάμους, σε εξευτελίζουν και, πετάνε ιδέες και προτάσεις στον κάλαθο των αχρήστων
Αν δεν ανήκεις στο “κόμμ”, αν δεν είσαι αφισοκολητής, συνδικαλιστής, κολλητός του “μεγάλου”… Αν έχεις βύσμα, άκρες, μπάρμπα στη Κορώνη… Αν δεν γυαλίζεις τα παπούτσια ιδιοκτήτη ποδοσφαιρικής ομάδας, αν δεν λες (και γράφεις) ότι σε διατάζει, αν δεν τα ΄χεις καλά με τη λούγκρα που πηδάει την κρυπτοαδελφή… Αν δεν πας στα “κοσμικά” events, δεν συναγελάζεσαι με βίζιτες, δεν έχεις ξαπλώστρα στη Ψαρού και στο Paradise Beach… Αν δε πάς σε πάρτι της Εθνικής Ψ**λο-Ρουφήχτρας και του Εθνικού playboy… Αν δεν τον παίρνεις ή τον δίνεις ή και τα δύο ανάλογα με το Κόμμα, τότε…
Δεν έχεις καμία ελπίδα να “διακριθείς”. Οι ιδέες σου (π.χ Ολυμπία-Πεκίνο) κλέβονται από κομματόσκυλα που πάνε με μηχανές μέχρι τη Κωνσταντινούλη και πέρνουν 1,5 εκατομμύριο ευρώ ή… Τι σημασία έχει πια. Όχι μία αλλά δεκάδες προτάσεις, συμπεριλαμβανομένης και μιας που θα έθετε τις βάσεις της έρευνας στα ηλιακά οχήματα, αγνοήθηκαν, ξεσκίστηκαν, πουλήθηκαν, γαμ***καν από υπουργούς και πρωθυπουργούς επειδή για τους πασόκους ο Καββαθάς ήταν “Νέα Δημοκρατία” και για τους νεοδημοκράτες “ΠΑ.ΣΟ.Κ”. Το αστέρι που έκλεισε το αεροδρόμιο του Ελληνικού (Χατζηδάκης) μου είπε ότι είμαι της …εξωκοινουβουλευτικής αριστεράς τέτοιο πολιτικό κριτήριο είχε ο γίγαντας.
Με ρωτάνε (οι παλιοί) αν έχω κουράγιο να συνεχίσω. Θα είχα αν υπήρχαν οι Κατάλληλοι Άνθρωποι όμως, όπως είπε και ο Μίκης η σημερινή Ελλάδα δεν έχει καμία σχέση με εκείνη των δεκαετιών από το 40 ως το 80. Η ακρίδα που έπεσε στη χώρα από το 80 μέχρι σήμερα δεν άφησε τίποτα όρθιο…
RSS - Posts
12 Comments
Αν δεν το ξέρετε ήδη, αξίζει να το ρίξετε μια ματιά.
Ο “Αρχαιοπτέρυξ” (που εκτός από το blog του συχνάζει και στο “Antinews”) δείχνει να ξέρει καλά το αντικείμενό του:
http://www.archaeopteryxgr.blogspot.com/
Η μεγαλύτερη απάτη είναι ίσως η “πράσινη” ανάπτυξη.
Διαφωνώ ριζικά με τις απόψεις του αλλά, όπως έλεγε και ο Πρόεδρος Μαο, “αφήστε όλα τα λουλούδια ν’ ανθίσουν”.
Αν θεωρούμε τις ΑΠΕ καταστροφικές τότε, ο μόνος δρόμος είναι τα πυρηνικά εργοστάσια. Τα θέλει ο Αρχοεοπτέρυξ;
Καλά τα λέτε κύριε Καββαθά, συμφωνώ αλλά που πάμε ετσι? Αφού δεν έμεινε τιποτα όρθιο τι άλλο θα βρούν να γκρεμίσουν, και επιτέλους το κακό πρέπει να σταματήσει καποια στιγμή..
Μην ανησυχείτε! Πάντα υπάρχει ένας Δρούτσας, ένας Αβραμόπουλος, ένας Πάγκαλος και μία Μπακογιάννη (οι δύο τελευταίοι σε σετ)
ΜΟΥ ΤΟ ΕΣΤΕΙΛΑΝ ΜΕ EMAIL.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΟΠΙΑ ΕΝΟΣ ΣΚΕΠΤΙΚΙΣΤΗ.
«Βέβαιος είμαι μόνο για το είναι καθεαυτό. Ως εμπειρία, ως συνείδηση κειμενικότητας. Αβέβαιος, εάν είμαι (σολιψιστικά) μόνον εγώ και το σημαίνον. Αβέβαιος, εάν είμαι ένας άνθρωπος που ονειρεύτηκα ότι ήμουν πεταλούδα ή εάν είμαι μία πεταλούδα που ονειρεύομαι ότι είμαι άνθρωπος. Αβέβαιος, εάν είμαι ένας καλωδιωμένος εγκέφαλος σε δοκιμαστικό σωλήνα Matrix. Αβέβαιος, εάν μπορώ ρητά να αληθεύω, καθώς κάθε λογικό σύστημα εμπεριέχει τουλάχιστον μία πρόταση που δεν είναι ούτε αληθής ούτε ψευδής, όπως το ρήμα ψεύδομαι. Αβέβαιος, εάν υπάρχει παρελθόν ή μέλλον, καθώς εδώ και τώρα ιστορώ και εδώ και τώρα μέλλω. Αβέβαιος, εάν το είναι στερείται (μηδενιστικά) νοήματος. Αβέβαιος, εάν η γνώση της αλήθειας είναι (αγνωστικιστικά) αδύνατη. Αβέβαιος, ακόμα κι εάν γεννήθηκα, καθώς δε θυμάμαι την γέννησή μου και ούτε γνωρίζω κανέναν που να θυμάται τη δική του. Αβέβαιος, ακόμα και για το εάν θα πεθάνω.
Είμαι και δεν μπορώ να μην είμαι, κι ας βιώνω την αμετάκλητη απώλεια της εμπειρίας του άλλου, δηλαδή τη θνητότητα και ουχί το θάνατο που παραμένει η μόνη λέξη, η οποία δεν αντιστοιχεί σε καμία εμπειρία, επειδή όσο ζούμε δεν πεθαίνουμε για τον βιώσουμε και όταν πεθάνουμε δεν θα ζούμε για να τον περιγράψουμε. Γνωρίζοντας όμως ότι κάθε προσπάθεια για αληθή γνώση προσκρούει σε ανυπέρβλητα κριτήρια ελέγχου, όπως π.χ. ο διάλληλος κύκλος ότι ο Ιησούς ο Ναζωραίος αναστήθηκε, επειδή αναγράφεται στη Βίβλο και αναγράφεται στη Βίβλο, επειδή αναστήθηκε. Τουτέστιν μόνο σκοπώ. Αβέβαια. Αυθαίρετα. Ελεύθερα. Δίοτι ο σκοπός είναι και πράξη.
Πράξη είναι κάθε ρηματική έκφραση του ανθρώπου και ακόμα περισσότερες. Και εάν εσύ μπορείς να νοηματοδοτήσεις με συνέπεια τα παλαβά της θύμησής σου, είναι επειδή εσύ το επιλέγεις. Και οι περισσότεροι άνθρωποι διαχρονικά πρωτίστως επιλέγουν να ζουν και είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα, το οποίο σημαίνει ότι τα περί ηθικής περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Οι περισσότεροι άνθρωποι επιδιώκουν «την αποδοχή της φυλής». Οι περισσότεροι άνθρωποι ανταγωνίζονται. Οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν να διαιωνίζονται, το οποίο σημαίνει ότι τα τέκνα τους γίνονται αυτοσκοπός. Οι περισσότεροι άνθρωποι αλληλοσκοτώνονται μαζικά. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι λειτουργικά αναλφάβητοι και δεν γνωρίζουν την φαυλότητα των σκέψεών τους, αλλά ακόμα και όταν το ψυχανεμίζονται, αρνούνται να το παραδεχτούν και οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να νιώθουν χαρά. Αντιθέτως, ελάχιστοι άνθρωποι αυτοκτονούν. Ελάχιστοι άνθρωποι αδιαφορούν για τη γνώμη των άλλων. Ελάχιστοι άνθρωποι δεν ανταγωνίζονται. Ελάχιστοι άνθρωποι είναι άτεκνοι. Ελάχιστοι άνθρωποι ζούνε φιλήσυχα. Ελάχιστοι άνθρωποι γνωρίζουν πολλά και ελάχιστοι είναι αυτοί που δεν επιζητούν την ευτυχία. Και αυτή είναι η αλήθεια.
Η αλήθεια όμως είναι ότι η αλήθεια αφ’εαυτής δεν αρκεί, γι’αυτό και επιστρατεύουμε τη φαντασία μας, ώστε να καλύψουμε τα κενά. Δυστυχώς όμως η φαντασία δεν έχει θερμίδες, όπερ εστίν μεθερμηνευόμενον, είτε επέχω (ναι, με έψιλον) και είμαι ατάραχος είτε όχι, το χαμαλίκι δεν το γλυτώνω. Χρειαζόμαστε λύσεις, πρακτικές λύσεις, και τις χρειαζόμαστε άμεσα. Διότι όταν πονάω στο δόντι, δεν περιμένω κάποιον να μου πει ότι ο πόνος είναι μόνο στη σκέψη μου. Το γνωρίζω ήδη αυτό και δε θέλω να κάνω άσκηση πειθαρχίας. Αυτό που θέλω είναι να μην πονάω και το τελευταίο που με απασχολεί είναι από τι προκλήθηκε. Και από ευφάνταστες λύσεις και παραμύθια εμείς οι άνθρωποι… άλλο τίποτα. Βλέπεις η υποκρισία είναι η βαζελίνη της κοινωνικής μας επαφής, αλλά οι περισσότεροι προτιμούν να ζουν έτσι.
Πάντως έχετε όντως δίκιο, στην καθημερινότητα με τη λέξη σκεπτικισμός συνήθως εννοούμε μόνο την αβεβαιότητα και την αμφισβήτηση. Αυτές οι σκέψεις όμως δεν βοηθούν την συνεκτικότητα των οργανωτικών δομών οποιουδήποτε κοινωνικού μορφώματος. Διαχρονικά. Το αποδεικνύει άλλωστε και η πληθώρα των ιστορικών κειμένων. «Ησυχία, τάξις και ασφάλεια καθ’ άπασαν την επικράτειαν» είναι η νόρμα. Παντού. Έτσι λειτουργεί η κοινωνία. Εάν ζεις μόνος σου σαν τον Ροβινσώνα, απολαμβάνεις πλήρη ελευθερία, αλλά ελάχιστη ασφάλεια. Ακόμα κι ένας πονόδοντος αρκεί για να πεθάνεις. Εάν πάλι ζεις μέσα στο μπουλούκι, η ελευθερία σου περιορίζεται, αλλά είσαι πιο ασφαλής. Και στην κοινωνία υπάρχει κάθε καρυδιάς καρύδι: μαύροι, άσπροι, κοντοί, ψηλοί, χοντροί, ισχνοί, όμορφοι, άσχημοι, άρρωστοι, υγιείς, χαζοί, έξυπνοι, οργανωμένοι, ανοργάνωτοι, αυταρχικοί, δουλοπρεπείς, σοβαροί, αστείοι, θυμωμένοι, χαρούμενοι κ.α… και εναλλάσονται διαρκώς στην εξουσία, σχηματίζοντας από συλλογικότητες στην αρχή της ομοφωνίας, έως τις ενός ανδρός αρχή αυτοκρατορίες. Αυτό δε που γίνεται διαχρονικά, συνήθως έχει ως εξής: κάτι συμβαίνει σε κάποιον, τον προβληματίζει, βρίσκεται σε κρίση, ρωτά, αναζητά στοιχειοθετημένη γνώση και εντέλει αποδέχεται\πείθεται με κάποιες αναπόδειχτες υποθέσεις, ώστε να λύσει πρακτικά το πρόβλημά του, επηρεάζοντας κατά το μάλλον ή ήττον ολόκληρη την κοινωνία. Η μόνη επανάσταση που δεν ευαγγελίστηκε ποτέ κανείς είναι αυτή που θα γίνει στον εγκέφαλό του και θα τον αφήσει κουρέλι να παραληρεί για την απώλεια της σιγουριάς του, και αυτό διότι κανείς δεν προσδοκά αβεβαιότητα όταν ρωτά, αλλά τελεσίδικες απαντήσεις. Και παρόλο που ακόμα και οι αβέβαιοι θα μπορούσαν να ευαγγελίζονται την αβεβαιότητά τους, δεν το κάνουν. Όχι όμως ότι και η αβεβαιότητα δεν έχει τα μειονεκτήματά της· ο Αριστοφάνης τα περιέγραψε καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον στις Νεφέλες του.
Επί του παρόντος, ζούμε τις παρενέργειες της μαζικής κοινωνίας 7 δις στοιβαγμένων ανθρώπων που η ελευθερία διαχέεται τόσο, ώστε κανείς τελικά δεν είναι υπεύθυνος για το αποτέλεσμα, σε πείσμα των WASP και των εωσφορικών που κρατούν με επιμονή το πηδάλιο. Όχι δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου. Εάν σκεφτείς όλον τον πλανήτη έως μία χώρα και κάθε χώρα ως ένα χωριουδάκι, τότε θα καταλάβεις ότι ζούμε σε ένα παραθαλάσσιο, ευήλιο οικοπεδάκι, επάνω στην εύθραυστη κρούστα ενός διάπυρου χαλυβουργείου, στον πυθμένα ενός διάφανου ωκεανού με παγετώνες τα σύννεφα, και με εμάς στον ρόλο των «φιλόξενα» αδηφάγων, δίποδων παράσιτων του εδάφους, με εμμονή στη μνήμη και τα εργαλεία. Πρόκειται για έναν πλανήτη μουσείο, ο οποίος όπως πάει θα αξιοποιείται και ως πλανήτης φυλακή. Ο παράδεισος της παλαιολιθικής μας ελευθερίας είναι αμετάκλητα χαμένος. Τα χειρότερα δε έπονται. Δηλαδή ποια χειρότερα που όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν, από την νεολιθική εποχή έως σήμερα. Αλλά έτσι κι αλλιώς δεν έχει σημασία, τον εαυτό μας προεκτείνουμε πάντα. Ανθρωπομορφολογικά σκεπτόμαστε διαρκώς, χρησιμοποιώντας κάθε τι γνώριμο σε μας ως μέτρο σύγκρισης και επαιρόμαστε, με αυτό το σώμα ως όχημα βιώνουμε τον κόσμο και αυτό το σώμα μας αφήνει ανεξίτηλα το σημάδι του.
Σε 10.000 χρόνια από τώρα οι απόγονοί μας ενδέχεται να κοιτάνε την εποχή μας με τον ίδιο τρόπο που κοιτάμε εμείς τη νεολιθική εποχή σήμερα, και σε 1.000.000 χρόνια ενδεχομένως κάποιο άλλο είδος να κοιτάει τα οστά μας -τα οποία παρεμπιπτόντως θα είναι τα μόνα που θα έχουν απομείνει (ούτε ξύλα, ούτε πέτρες, ούτε μέταλλα, ούτε χαρτιά, ούτε γυαλιά, ούτε πλαστικά)- με τον ίδιο τρόπο που κοιτάμε εμείς τα οστά των δεινοσαύρων σήμερα. Εξάλλου στο καλύτερο ‘self-service’ εστιατόριο του γαλαξία, η ζωή δε μπορεί παρά να είναι εξ’ορισμού υπερτιμημένη. Μη το γελάς καθόλου, αλλά ενδέχεται να εξυπηρετούμε έναν και μόνο σκοπό: την παραγωγή πλαστικού για λογαριασμό της φύσης και μόλις εκπληρώσουμε το σκοπό μας, να αφανιστούμε. Αν το καλοσκεφτείς είμαστε το μοναδικό είδος με εξειδίκευση στην επεξεργασία πετροχημικών! Αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι τα ραδιοκύματα που εκπέμπουμε ως πολιτισμένο είδος εδώδιμης ύλης, ενδεχομένως να υπάρχουν ακόμα και μετά από 1.000.000 χρόνια, αποδεικνύοντας ότι τελικά ήμασταν μακράν το καλύτερο ‘Hell’s Kitchen’ δορυφορικό κανάλι in the universe! Τα υπόλοιπα είναι απλοί λεκέδες στο πιγούνι μας [ήχος ρεψίματος].
Κατά τα λοιπά, “If you are not an agent [of action], you are a furniture and as long as that ethos is there, you will continue to have this problem.”. Να θυμάστε ότι το μονοπάτι του σκεπτικισμού είναι μοναχικό και δύσβατο.
Μετά συγχωρήσεως κιόλας για την μακρηγορία, αλλά βλέπεις, αφενός φταίει κι αυτή η ρημάδα η πρωτογενής σχέση φωνήματος και νοήματος της ελληνικής γλώσσας που βοηθάει στην ετυμολογία της σκέψης. Τελος πάντων, ευχαριστώ για την φιλοξενία.
“Κανίβαλος”»
Αυτό που λέει οτι υπάρχουμε για να παράγουμε πλαστικά… μου θυμίζει κάποιον… ο George Carlin το είχε πει;
Εσείς θέλετε αλλά, οι γαλάζιοι και οι πράσινοι κρατούντες δεν θέλουν ν’ ακούσουν ούτε τ’ όνομά μου! Το γιατί το καταλαβαίνετε…
@Νίκος Βασιλείου
Σε ευχαριστώ που το διάβασες και φιλοτιμήθηκες να απαντήσεις. Ναι, πράγματι αυτό το είχε πει και ο George Carlin (“The Universe Wanted Plastic”, μπορείς να το παρακολουθήσεις και εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=NBRquiS1pis), αλλά νομίζω ότι το είχα διαβάσει και αλλού. Πάντως το κείμενο που παρέθεσα διαβάζεται απνευστί και παρουσιάζει πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις από έναν σύγχρονο σκεπτικιστή και όχι από κάποιον που έζησε 2.500 χρόνια πριν. Γενικά δε συναντά κανείς συχνά αυτόν τον τρόπο σκέψης που δεν αφήνει, κυριολεκτικά, τίποτα όρθιο. Περιληπτικά, μας αναφέρει με τετράγωνη λογική ότι οποιαδήποτε προσπάθεια βεβαιότητας προσκρούει σε ανυπέρβλητα κριτήρια ελέγχου της γνώσης. Περιγράφει διαχρονικά τα κοινωνικά γνωρίσματα του ανθρώπινου βίου. Μιλάει για τις αναπόδεικτες υποθέσεις που αναπόφευκτα αποδεχόμαστε όλοι, ώστε να λύσουμε πρακτικά προβλήματα. Παραδέχεται τα μειονεκτήματα του δικού του τρόπου σκέψης στη συνοχή της κοινωνίας. Εικονογραφεί, σαν αποστασιοποιημένος παρατηρητής, με τον πιο παράξενο και γλαφυρό τρόπο τη θέση μας στη σύγχρονη πραγματικότητα. Σκιαγραφεί τα ανθρωπομορφολογικά μας όρια, τα οποία μας υπαγορεύουν τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Τολμά να φανταστεί το μακρινό μέλλον. Και τέλος, προτρέπει σε δράση, χωρίς να υποδεικνύει σε κανέναν τι να κάνει, αναδεικνύοντας τις δυσκολίες και αφήνοντάς μας την ελευθερία του σκοπείν. Με μία φράση ως κεντρικό νόημα θα μπορούσαν να είναι και τα λόγια του Ρήγα Φεραίου «όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά». Αυτά, αν και ομολογώ ότι όντως το σχόλιο είναι λιγάκι απαισιόδοξο, ελπίζω να μην τον παρερμηνεύω. Για όσους αγνοούν τα βασικά και ενδιαφέρονται περαιτέρω για τον σκεπτικισμό μπορούν να δουν και εδώ (en.wikipedia.org/wiki/Skepticism).
Και λίγα τους είπες.
Θα συμφωνήσω με το ότι …
η μεγαλύτερη απάτη είναι ίσως η ” πράσινη ανάπτυξη ”.
Κοιτάξτε και αυτό …
τελικά το ζήτημα στην Ελλάδα είναι διαχρονικό.
Ξανα πολυ καλο.Τωρα ετοιμαζονται να κανουν νεα κατασταση.Νεα φουσκα.Με τοσους απελπισμενους ολα γινονται
.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=16&artId=342322&dt=10/07/2010
Και που να δείς τα ‘βιολογικά’προιόντα.
Αγαπητέ κ. Καββαθά
Πιστεύω πως αν συγκεντρώνατε όλες σας τις εμπειρίες από τις μέχρι σήμερα προσπάθειές σας να περάσετε προτάσεις που θα βοηθούσαν την πατρίδα μας, εξιστορώντας δηλαδή αναλυτικά την πορεία τους, από τη σύλληψη δηλαδή μιας ιδέας μέχρι και την αντιμετώπισή της από την εκάστοτε κυβέρνηση, θα μπορούσατε να γράψετε ένα πολύ ενδιαφέρον και αποκαλυπτικό βιβλίο, που κατά τη γνώμη μου, πάρα πολλοί Έλληνες (συμπεριλαμβανόμενου και εμένα του ίδιου) θα ήθελαν να διαβάσουν. Θα ήταν κάτι ανάλογο του “ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΠΑΡΤΗΣ” του κ. Κωσταντίνου Φράγκου, που είχα την τύχη να διαβάσω χάρη σε σας και το περιοδικό “ΠΤΗΣΗ”.
Επίσης, θα ήθελα πολύ να σας έβλεπα στην τηλεόραση είτε σε κάποια εκπομπή που θα αφορούσε την Αεροπορία ή το αυτοκίνητο, είτε καλεσμένο σε κάποια εκπομπή που θα μπορούσατε να μοιραστείτε με τους τηλεθεατές κάποιες από τις εμπειρίες σας. Θα μπορούσατε να προσφέρετε πολλά στον κόσμο μεταδίδοντάς του την εικόνα που έχετε για τους Έλληνες χειριστές της Π.Α. αλλά και για τους πολιτικούς και τον τρόπο που αντιμετώπισαν εσάς και τις προτάσεις σας.
Θα ήθελα να τέλος να γνωρίζετε ότι είμαι τακτικός αναγνώστης της “ΠΤΗΣΗΣ” από το τεύχος 18 και ύστερα, και αυτό που με ενδιαφέρει και διαβάζω περισσότερο είναι οι απόψεις οι δικές σας και των συνεργατών σας. Απλά θα ήθελα να έβλεπα να φτάνει η φωνή σας σε όσο γίνεται περισσότερους Έλληνες.