Του Σωκράτη Παπαχατζή
Εκδηλώσεις όπως ο αδέξιος ελιγμός του κυρίου Χρυσοχοϊδη [θεωρεί πως, όσο κι αν προκαλεί, θα δείχνει πιο …αγνός σε βάθος χρόνου από τους ψηφίσαντες μετά λόγου γνώσεως] ή ο άλλος του κυρίου Σημίτη […ούτε αυτός είχε διαβάσει το μνημόνιο τον καιρό που έπρεπε] φωτογραφίζουν ένα σκηνικό άτακτης φυγής, με κυριαρχία σεναρίων ανατροπής του πολιτικού συστήματος.
Το ποίημα που ακούγεται σε παραλλαγές από το Σκάι και τα κρατικά κανάλια είναι: οι διαπραγματευτές μας δεν έχουν δείξει στοιχειώδη επαγγελματισμό δυο χρόνια τώρα. Έβαλαν την υπογραφή τους κάτω από διάτρητες συμφωνίες. Δεν κατάφεραν να πείσουν ότι θέλουν τις αποκρατικοποιήσεις. Και σήμερα, αδυνατούν να εξηγήσουν στην Τρόικα ότι τα μέτρα που ζητούνται είναι ατελέσφορα και ανεφάρμοστα. Δηλαδή, για τα μέτρα δεν φταίει η αναλγησία του ΔΝΤ και της ΕΚΤ, αλλά αποκλειστικά η ανικανότητα των Ελλήνων συνομιλητών τους. Πράγμα που μας πηγαίνει ξανά στο ζητούμενο: ένα συνολικά χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα.
Βέβαια… Μιλώντας κάποιοι για “νέα πρόσωπα” που θα αλλάξουν την πολιτική σκηνή, παριστάνουν ότι αγνοούν τα στοιχειώδη. Από που άραγε θα προέλθουν τα “νέα πρόσωπα”; Μήπως θα πέσουν απ’ τον Άρη; Όπως σε όλους τους επαγγελματικούς χώρους, έτσι και στην πολιτική, προϋπόθεση ανέλιξης είναι οι γνωριμίες και οι διασυνδέσεις, δηλ. οι συστάσεις από συγκεκριμένους κύκλους, εντός εκτός και επί τα αυτά της χώρας. Αλλιώς, και ο νέος Περικλής να είσαι, οι ικανότητές σου είναι δώρον άδωρον. Και φυσικά οι συγκεκριμένοι κύκλοι δεν πρόκειται ποτέ να προωθήσουν κάποιον επικίνδυνο για τα συμφέροντά τους. Αυτό που ήδη προωθούν, σε βάθος χρόνου, είναι: Ένα μείγμα αουτσάιντερ και παροπλισμένων της πολιτικής, με κοινό παρονομαστή απονευρωμένες κοινωνικές ευαισθησίες και αδιάλειπτη πίστη στην “ευρωπαϊκή ολοκλήρωση”.
Μήπως η υλοποίηση του προγράμματος ήταν ό,τι απλούστερο; Στοιχεία που διαβάζει κανείς στο βιβλίο του Πάνου Παναγιώτου ‘Η Υπόθεση Ελληνική Κρίση’ [συλλογή άρθρων ενός, όχι “εκλαϊκευτή” του συρμού, αλλά, Ειδήμονα με επικοινωνιακό χάρισμα που καθιστά τον λόγο του, επιτέλους, ευρύτερα προσβάσιμο] δείχνουν ότι η εντολή των “εταίρων” δεν ήταν άλλη από το …σπάσιμο όλων των ρεκόρ ταχύτητας στην εξυγίανση / ανάταξη μιας οικονομίας.
Μήπως θυμόμαστε το σύνθημα που κυριάρχησε στην πολιτική ζωή των τελευταίων δυο δεκαετιών; “Δεν χρειαζόμαστε μεγάλους ηγέτες, αλλά τεχνοκράτες”. Διαχειριστές που να αντεπεξέρχονται σε περίπλοκα οικονομοτεχνικά ζητήματα. Ξυπνώντας κάποιοι σήμερα, μιλούν για έλλειμμα “ηγεσίας με όραμα”, σε Ελλάδα και Ευρώπη. Όμως είναι αργά. Ο καιρός των διαχειριστών έχει έρθει, και η κα Μέρκελ μπλοφάρει φυσικά όταν μιλά για τοποθέτηση ξένου επιτρόπου. Υπάρχει ήδη τέτοιος και είναι …ο Λουκάς Παπαδήμος, δοτός πρωθυπουργός της χώρας, οσονούπω και με ενισχυμένες εξουσίες. Προέκυψε νομοτελειακά, από το “παίγνιο” του Γ.Α.Π. με το δημοψήφισμα. Και, οποιεσδήποτε κι αν είναι οι μύχιες σκέψεις του [είναι παραγωγικό να είμαστε καλόπιστοι] προέρχεται από συγκεκριμένο χώρο, του οποίου τα συμφέροντα είναι υποχρεωμένος να προασπίζει.
Οι συζητήσεις και οι “σκληρές διαπραγματεύσεις” με την Τρόικα αποτελούν κάθε φορά πρελούδιο για μια προειλημμένη απόφαση. Το πρόβλημα επομένως δεν είναι οι παραχωρήσεις στις οποίες μας σέρνουν. Είναι η ψευδαίσθηση κυριαρχίας με την οποία ζήσαμε επί χρόνια, προϊόν της “δημοκρατικών” προδιαγραφών μετατροπής της πολιτικής σε θεατρική παράσταση και της υποκατάστασης της Ελευθερίας με μια επίπλαστη “ελευθερία του λόγου”. Όσο πιο γρήγορα απαλλαγούμε από την ψευδαίσθηση, τόσο πιο γρήγορα θα αρχίσουν να προκύπτουν ρεαλιστικές προτάσεις.
Ο “εταίροι μας” δεν συζητούν. Γιατί να συζητούμε εμείς μαζί τους; Στέλνουν εδώ τις κουστουμαρισμένες κατσαρίδες τους να κάνουν επίδειξη δύναμης. Πότε θα δείξουμε επιτέλους λίγη απ’ τη δική μας;
RSS - Posts
13 Comments
δυστυχως το rate εχει μονο 5 αστερια, συγχαρητηρια !
Προς Ανώνυμο: Σας ευχαριστώ πολύ. Άμποτε να αρχίσουμε να περνάμε από τα λόγια στις πράξεις.
Δεν υπαρχει δυναμη για να αντιμετωπιστει η επιδειξη δυναμης της τροϊκας.
Τουτη η χωρα εχασε τη δυναμη της (αν ειχε και οποια ειχε) και απεμεινε με ενα τσουρμο αστοιχειωτους πολιτικαντηδες.
Ή πρότελευταία παράγραφος τά λέει όλα.. Ή ψευδαίσθηση τής όποιας κυριαρχίας, καί ή υποκατάσταση τής Ελευθερίας, μέ μιά επίπλαστη ”ελευθερία τού λόγου”..
Ερώτηση κρίσεως.. Αρκεί πιά νά μένουμε στήν όποια τεχνητή ”ελευθερία τού λόγου”, ή πρέπει τό ταχύτερο νά ψάξουμε τήν πραγματική ελευθερία τής πράξης ;.. Πού θά φέρει πίσω τήν κυριαρχία ;..
Προ’ι’δρυτικός
Η απάντηση στην ερώτηση κρίσεως είναι: ΦΥΣΙΚΑ το δεύτερο, Και αυτό ακριβώς εννοώ.
Μα γιατι να αντισταθει στη μοιρα του ο Λουκι Λουκ…
…για αυτον φαινεται να εκπληρωνεται η προφητεια.Οταν ηταν ενας μικρος,φτωχος και μονος καουμποϊ,καποιος του ειπε,”εσυ παιδι μου θα πας πολυ ψηλα”.
Η αληθεια βεβαια ειναι πως δεν υπηρξε ποτε φτωχος ή μονος.Ουτε καν μικρος καθως εχασε πολυ νωρις την παιδικη του αθωοτητα και αφιερωθηκε στο στοχο του.Να γινει πιο γρηγορος απο την σκια του.
Και δεν καταφερε μονο αυτο αλλα μαζι με αλλους γελαδαρηδες της οικονομιας κατορθωσε να πιασει το ευρω με το λασο του,να του δεσει τα ποδια και να το συρει στην αρενα του τραπεζικου ροντεο.Μαζι με τα υπολοιπα βλαχαδερα των τραπεζων το ξεφτυλισε,κρεμωντας του κουδουνια CDS και αλλα νομιμα παραοικονομικα κουρελια και απο νομισμα το καταντησε τον βασιλια Καρναβαλο.
Δημοκρατια και μαλιστα κοινοβουλευτικη ηταν το μεγαλο κολπο.Με αυτην ως προπετασμα καπνου δεν χρειαστηκε ποτε να εκλεγει απο τον λαο.Το συστημα της φιλελευθερης ολιγαρχιας τον επεβαλλε και η τυχη του χαμογελασε.Γι αυτο και ειναι ο Lucky Luke.
To λουκι θα το περασουν τα ζωντανα που καθονται με το δακτυλο στο στομα.Καλα κανουν,,,λιγο σαλιο δεν θα βλαψει…
Συμφωνω με τους αγαπητους “προλαλησαντες”, τα σχολια και οι προσθηκες, με υπερκαλυπτουν…
Το κρισιμο ομως ερωτημα που εχω να θεσω, ειναι το εξης…
ο Αρχων του ιστολογιου που βρισκεται?
Και ο ίδιος αναρωτιέται. Από το σ/κ πάλι μαζί
Σίγουρα όχι μέσα στο καζίνο…
Κι εγώ φοβόμουν ότι πήγε….Κόστα Ρίκα
Ήθελα να ξέρω γιατί ασχολείσθε ακόμα με τον ΚΚ εδώ έχουμε την συμπόρευση Βενιζέλου και Λοβερδου… Σωθηκαμεεεεεε!!!! Πάμε άκλαυτοι….
…Βενιζερδος……..
Ο Μακελάρης (Λο) της Λαδόκολλας (Βε)!