Κάθε φορά που ως μέσος έλληνας πολίτης πέφτω σε φρεάτιο, συγκρούομαι με σωρό χώματος, φεύγω από τον δρόμο λόγω ανύπαρκτου συντελεστού τριβής, συγκρούομαι μετωπικά με «τυρί» που έχει αγοράσει το δίπλωμά του ή πλαγιομετωπικά με «μπούρτζο» που κάνει στροφή 180Ψ στην «εθνική» οδό Κορίνθου – Πατρών… Κάθε φορά που τσακίζω τα κόκαλά μου μετά από σύγκρουση του δικύκλου μου με το πορτ μπαγκάζ «ταρίφα» που σταμάτησε «απότομα» για να πάρει πελάτη… Κάθε φορά που πέφτω πάνω στο χωρίς φώτα αγροτικό στη λεωφόρο Μαρκοπούλου… Κάθε φορά που εμβολίζομαι από το 4Χ4 του «μπούρτζου» που έχει πιει 10 ουίσκι και 20 «φιάλες» μπίρα, και την ώρα που το νοσοκομειακό μεταφέρει το τσακισμένο μου σώμα στα «εξωτερικά ιατρεία» του εφημερεύοντος νοσοκομείου, το παλαιό ερώτημα ξανάρχεται στο θολωμένο από τον πόνο μυαλό μου: τις πταίει και λιανίζομαι στους δρόμους;
Κανονικά σκεπτόμουν να αφιερώσω την παρούσα στήλη στα επιτεύγματα της τεχνολογίας της αυτοκίνησης, που θα κάνουν την εμφάνισή τους στην έκθεση του Τόκιο η οποία ανοίγει τις πύλες της για τους δημοσιογράφους την Τετάρτη 22 Οκτωβρίου, αλλά η σύγκρουση με το «γιωταχί» ενός εποχούμενου «τυριού», που έστριψε αριστερά και χωρίς καμία προειδοποίηση σε δρόμο με διπλή διαχωριστική γραμμή, με εμπόδισε να το κάνω… Από την πρόσκρουση της μοτοσικλέτας μου στο «γιωταχί» τού εν λόγω «τυριού» έσπασα έξι πλευρά, το δεξί μου χέρι και το αριστερό μου πόδι και, ως εκ τούτου, για τους επόμενους τρεις μήνες μου είναι αδύνατο να γράψω, η δε συνοδός μου, που επέβαινε στη μοτοσικλέτα, κινδυνεύει να μείνει παράλυτη από τη μέση και κάτω.
Αλλά τα βάσανά μου δεν σταματούν εδώ. Επειδή το παρόν πόνημα περιγράφει τα παθήματα του μέσου έλληνα πολίτη, δεν περνάει δευτερόλεπτο που να μη συγκρούομαι, εκτρέπομαι, μετατρέπομαι σε άμορφη μάζα σιδερικών, καίγομαι ζωντανός ή ακόμη και πνίγομαι πέφτοντας (χωρίς αποχρώντα λόγο) στη θάλασσα, όπως εκείνος ο κυριούλης που «χωρίς να το καταλάβει» πάτησε γκάζι και βούτηξε με το αυτοκίνητό του από το φέρι μπόουτ προτού αυτό φθάσει στη ράμπα!
Σε κάθε περίπτωση λοιπόν, από τη στιγμή που ανοίγει η γη (στην Πανεπιστημίου, αλλά και στη Γλυφάδα) και καταπίνει το περίπτερο ή το αυτοκίνητό μου ως τη στιγμή που η κυρία Ρούλα Καρούλα παραβιάζει το STOP και εκτελεί το μονάκριβο παιδί μου, που οδηγεί κανονικά σε δρόμο με προτεραιότητα, αναρωτιέμαι τις πταίει.
Και είναι αυτό το ανελέητο ερώτημα, αυτή η απορία που συνοδεύει κάθε (σκεπτόμενο) έλληνα πολίτη, που μου τρώει τα σωθικά και όχι τόσο το γεγονός ότι στη σύγκρουση με την νταλίκα που άλλαξε λωρίδα χωρίς να βγάλει τόξο, ο νεαρός αναβάτης έπαθε ρήξη της σπλήνας.
Τις πταίει και με εμβολίζουν, με τρακάρουν, με εκτρέπουν και με στέλνουν στα εξωτερικά ιατρεία και στην εντατική με ρυθμό 45.000 «κομματιών» τον χρόνο;
Προχθές, όταν με μετέφεραν στο ΚΑΤ μετά από τρακάρισμα με το Gti κυρίας που επέστρεφε (τύφλα στο μεθύσι) από διασκέδαση σε «ελληνάδικο», σκέφθηκα ότι υπεύθυνοι μπορεί να είναι: το Μάαστριχτ, το 666, ο Κίσινγκερ ή, ακόμη χειρότερα, το Βατικανό και η συνωμοσία που εξυφαίνει εναντίον ενός πραγματικά «αριστοκρατικού» λαού, όπως είμαστε εμείς οι Ελληνες, αλλά λίγο προτού με ναρκώσουν για να με εγχειρήσουν (στη σπονδυλική στήλη) την απέρριψα ως υπερβολική. Ο ξένος παράγων μπορεί να σχεδιάζει, υποθάλπει και εκτελεί πραξικοπήματα, εμφυλίους, αποστασίες και παλατιανές ίντριγκες, αλλά μάλλον δεν ασχολείται με τον αποδεκατισμό των Ελλήνων από τροχαία.
Επειδή αυτό το ερώτημα, το οποίο επί 40 ολόκληρα χρόνια παραμένει αναπάντητο, κοντεύει να «με φάει», θα ήθελα να ζητήσω από τους αναγνώστες της στήλης να δώσουν τις δικές τους, εξαιρετικά σύντομες απαντήσεις με επιστολές προς «Το Βήμα» με την ένδειξη «Τροχοί: Τις πταίει».
Δεν αποκλείεται μεταξύ των αναγνωστών να βρίσκονται, εκτός από συγκοινωνιολόγοι, και ικανοί ψυχαναλυτές και ψυχίατροι που θα μας βοηθήσουν να μελετήσουμε τη λειτουργία των «τυριών» και των λοιπών υβριδίων που συναντάμε στους ελληνικούς δρόμους.
RSS - Posts
