Εικόνα 1η
Η κατάλευκη αίθουσα έμοιαζε περισσότερο με χειρουργείο παρά με εργοστάσιο συναρμολόγησης διαστημικών οχημάτων.
Ένα λευκό φως που φαινόταν να έρχεται από παντού φώτιζε το χώρο και τα μηχανήματα που βρίσκονταν αραδιασμένα γύρω απ’ το πρώτο Ευρωπαϊκό Διαστημικό Εργαστήριο που στεκόταν στο ειδικό λίκνο του.
Στη μια του πλευρά οι σημαίες των χωρών- μελών της ESA (Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Αστροναυτικής και Διαστήματος), στην άλλη το έμβλημα της NASA, μια και το «σπέισλαμπ» ετοιμαζόταν εντατικά για να τοποθετηθεί στο επόμενο διαστημικό πορθμείο που περίμενε τυλιγμένο σ’ ένα πλήθος σωλήνων και πύργων εξυπηρέτησης στον εκτοξευτήρα 39Α του Κέιπ Κανάβεραλ.
Στη μέση ένας δημοσιογράφος από μια μακρινή χώρα που προσπαθούσε- για χιλιοστή φορά- να καταλάβει γιατί η σημαία της πατρίδας του δε βρισκόταν δίπλα στις σημαίες των άλλων χωρών της Ευρώπης.
Τα μάτια του κοιτούσαν τα φτιαγμένα από τιτάνιο, μαγνήσιο, χάλυβα και αλουμίνιο κομμάτια του Διαστημικού Εργαστηρίου, αλλά το μυαλό του ήταν αλλού.
Ήταν σε μια χώρα, 10.000 μίλια μακριά, που οι εικόνες της καθημερινής ζωής περιορίζονταν σε εικόνες τροχονόμων που «έγραφαν» μοτοποδήλατα, τύπων που ξεβίδωναν πινακίδες, αρμόδιων που πεζοδρομούσαν κεντρικούς εμπορικούς δρόμους, χαρακτήρων που εξαπέλυαν χάρτινα βέλη, ο ένας εναντίον του άλλου.
Και όλοι σ’ αυτή τη χώρα μιλούσαν. Κανείς όμως, ή σχεδόν κανείς, δεν έκανε κάτι χειροπιαστό για να πραγματοποιηθούν όλα αυτά. Αντίθετα. Όλοι έκαναν το παν για να μην πραγματοποιηθούν τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Πάρτε σαν παράδειγμα το Ρυθμιστικό Σχέδιο της Πόλης. Όπως είπε ένας ήρεμος και λογικός άνθρωπος στην τηλεόραση της μακρινής χώρας, υπάρχουν πέντε ρυθμιστικά σχέδια: δύο του Άλφα, δύο του Βήτα, ένα του Γάμμα, ένα του Δέλτα και ένα- πρόσφατο- του Έψιλον.
Το αποτέλεσμα είναι να μην υπάρχει κανένα ρυθμιστικό σχέδιο, διότι μέχρι να το υλοποιήσει ο Άλφα, φεύγει και έρχεται ο Βήτα και μέχρι να πάρει απόφαση ο Μάνος φεύγει και έρχεται ο Αντώνης που δεν αποκλείεται να φύγει και να ‘ρθει ο Κώστας και να επιβάλει το δικό του ρυθμιστικό σχέδιο.
Σε άλλες χώρες, όπου οι «αρμόδιοι» λένε λιγότερα, το Ρυθμιστικό Σχέδιο είναι δουλειά των τεχνοκρατών και των επιστημόνων που είναι οι ίδιοι συνειδητοποιημένοι πολίτες και ενεργούν με βάση το Κοινό Συμφέρον χωρίς να έχουν ανάγκη από κομματική καθοδήγηση.
Οι πολίτες αυτοί συναντιούνται στις κρατικές «μηχανές» όλων των χωρών που οι σημαίες τους ήταν κολλημένες στο Διαστημικό Εργαστήριο.
Αν αμφιβάλλετε γι’ αυτό ρίξτε μια ματιά στη γειτονική Ιταλία που από τον πόλεμο και μετά έχει αλλάξει 36 (ή μήπως είναι 26; ή 76;) κυβερνήσεις.
Εικόνα 2η
Ο Μάουρο Φατσέτι (ας πούμε) μένει στην πόλη Ουμπρία (ας ξαναπούμε) της Βόρειας Ιταλίας. Το σπίτι είναι ένα απ’ αυτά τα παλιά υποστατικά που έχουν ψηλά κτίρια γύρω από μια κεντρική αυλή. Ο Φατσέτι είναι εμπειρικός μηχανικός. Φτιάχνει μοτοποδήλατα και μοτοσικλέτες μαζί με τους τρεις γιους του, την κόρη του και τη γυναίκα του.
Οι μοτοσικλέτες και τα μοτοποδήλατα του Φατσέτι είναι αποτέλεσμα μιας περίεργης διαδικασίας. Ο Φατσέτι δεν κατασκευάζει παρά μόνο τη σέλα. Τα υπόλοιπα εξαρτήματα τα παίρνει από άλλες βιοτεχνίες και βιομηχανίες και αυτός απλώς τα συναρμολογεί και τα εξάγει σε μια γειτονική χώρα με διάφορα ονόματα.
Μια παρτίδα τη λέει «Στεφανία», μια άλλη «Μάουρο», μια τρίτη Μόντσα, μια τέταρτη Βαλελούνγκα. Ο Φατσέτι είναι πολύ ευχαριστημένος που βρίσκει κορόιδα να αγοράζουν τα «προϊόντα» του και μάλιστα το συζητάει τα βράδια με τους φίλους του στην πιτσαρία.
«Να φανταστείτε ότι ούτε ποδήλατα δε φτιάχνουν», λέει, «αλλά και μόλις αρχίσουν να τα φτιάχνουν κάνουν απεργία γιατί δε συμφωνούν με την ποιότητα κατασκευής που είναι- λένε- κακή λόγω της ανάμειξης των πολυεθνικών».
Ούτε που τα πιστεύουν αυτά οι συμπατριώτες του Φατσέτι αλλά να που πετάγεται ο Κροκέτι και λέει: «Δίκιο έχει ο Μάουρο. Εγώ τους πουλάω αντλίες νερού που αγοράζω απ’ τη Φορμόζα. Ούτε αυτές δεν είναι σε θέση να φτιάξουν…».
«Μα… δεν είναι δυνατόν», λέει ένας από τους συζητητές, «κάτι θα φτιάχνουν».
«Και βέβαια», επεμβαίνει ένας άλλος, «είχαν μια καλή ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία- βιοτεχνία αλλά κάποιος αύξησε τα ‘‘τέλη’’ στις μαρίνες κατά 600 τοις εκατό και τις σκότωσε με μια απλή κι εύκολη κίνηση».
«Μα η χώρα είναι ναυτική», λέει κάποιος, «δεν είναι δυνατόν να αυξάνουν τα λιμανιάτικα κατά 600 τοις εκατό. Αντίθετα έπρεπε να τα μειώσουν για να πάρει όλος ο κόσμος βαρκούλες και να γίνει και στην πραγματικότητα ναυτική η χώρα».
Δεν μπόρεσα ν’ ακούσω άλλο. Άνοιξα την πόρτα και έφυγα και στο δρόμο σκεφτόμουν πώς, όταν φτάσω στη χώρα αυτή, θα πάρω το μοτοποδήλατό μου μάρκας Φατσέτι και θα πάω στο γραφείο να γράψω αυτό το άρθρο.
«Καλά», είπε ένας φίλος που το διάβασε πριν δημοσιευτεί, «δε βοηθάνε αυτούς που θέλουν να φτιάξουν μοτοποδήλατα και μοτοσικλέτες στην Ελλάδα;»
«Όχι», απάντησα εγώ, «γιατί δε θέλουν να φτιάξουν, όπως είπαν, έναν ακόμα μικρό… καπιταλιστή».
Στο σημείο αυτό αναγκάστηκα να διακόψω τη συρροή των εικόνων. Εκεί που καθόμουνα μπροστά σ’ ένα τεράστιο πάγκο και παρακολουθούσα δέκα μαθητές και μαθήτριες του γυμνασίου να φτιάχνουν το φτερό ενός αεροπλάνου μου ήρθε να δακρύσω απ’ τη λύπη καθώς, άθελά μου, έφερα στο νου δέκα μαθητές και μαθήτριες να κάθονται σε μια γωνιά και να κοιτάνε τον απέναντι τοίχο μασώντας τσίχλα σαν κατσίκες, ακούγοντας κάποιον που τους εξηγούσε πόσο καλή είναι η ζωή όταν κανείς κοπροσκυλιάζει απ’ το πρωί μέχρί το άλλο πρωί και κάνει κριτική στο σύστημα που τον «καταπιέζει».
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ
RSS - Posts
