Ημερομηνία:(29-01-2006)
Με τα νεύρα τεντωμένα, και τις αισθήσεις να λειτουργούν στο 120% παρακολουθώ στα κανάλια την επέλαση του χειμώνα. Και είναι η πρώτη φορά στους 60 χειμώνες που, όπως λένε στις ζωντανές συνδέσεις, βρέχει και, το χειρότερο, χιονίζει. Το φαινόμενο είναι τόσο σπάνιο ώστε στην Ελλάδα έφτασαν για να το μελετήσουν επιστήμονες από όλες τις χώρες και περιοχές του πλανήτη, ακόμα και τη Σιβηρία. Με δέος άκουγα τη Δευτέρα το βράδυ ότι, στη Μαλακάσα πέφτει πυκνό χιόνι και πως, όσοι πάνε στο καζίνο της Πάρνηθας, μετά το τελεφερίκ χρειάζονται αλυσίδες. Δεν έχει σημασία αν, η ίδια ακριβώς «είδηση» επαναλαμβάνεται από την γέννηση της τηλεόρασης το 1966 ούτε πως, κάθε χρόνο τέτοια εποχή χιονίζει στη Μαλακάσα και η θερμοκρασία πέφτει κάτω απ’ το μηδέν στο Νευροκόπι Σημασία έχει πως το πόπολο πρέπει να φτιαχτεί, τρομοκρατηθεί, αναγκαστεί να τρέξει στα σουπερμάρκετ για να αγοράσει προμήθειες μη τύχει και μείνει ο κανακάρης χωρίς πάνα-βρακάκι, ο νεροχύτης χωρίς απορρυπαντικό με λουλούδια του δάσους και το ψυγείο χωρίς 36 διαφορετικά είδη τυριών. Σε καμία άλλη (ή σχεδόν) χώρα δε παρατηρείται το φαινόμενο η τηλεόραση να ανακαλύπτει πως, τον Ιανουάριο κάνει κρύο και χιονίζει και τον Αύγουστο κάνει ζέστη και σκαει ο τζίτζικας. Επί ώρες οι «απεσταλμένοι» των καναλιών στο …Κρυονέρι, στα Τέμπη και στη Μαλακάσα έστελναν τις ανταποκρίσεις τους στα κεντρικά στούντιο όπου, αρμανιασμένοι ancormen (και women) συναντευξιάζονταν ασύστολα.
Τη Δευτέρα το βράδυ η κατάσταση έφτασε σε ένα κάποιο σημείο παροξυσμού γιατί, δε μπορούσαν να συμφωνήσουν ποιο είναι το «όργανο» που συντονίζει το συντονισμό και αν, ο υπάρχων συντονισμός αρκούσε για να συντονιστούν οι κρατικές υπηρεσίες ή χρειάζονταν ένα ακόμα όργανο που θα συντόνιζε τους συντονισμένους. Τελικά, κατά τη μία τα ξημερώματα η χιονόπτωση σταμάτησε ή έστω περιορίστηκε, ο κυριούλης που είχε αποκλειστεί στο λεωφορείο του ΚΤΕΛ Τρικάλων έκλεισε το κινητό του και η οι νταλίκες άρχισαν να κινούνται στο δρόμο των Τεμπών, ο οποίο δρόμος έκλεινε μόλις άνοιγε τόσο χιόνι που έριχνε.
Αφήστε που, κάποια στιγμή πληροφορήθηκα ότι, ο αεροδιάδρομος με τις ψυχρές μάζες που κατέβαινε από τη Ρωσία «έφερνε μαζί του 60 νεκρούς και δεκάδες άστεγους» με αποτέλεσμα ο κ. Φούρλας, εκτός από εκχιονιστικά, να ψάχνει για γραφεία κηδειών και κοντέϊνερς. Εκεί όμως που πραγματικά έμεινα με το στόμα ανοιχτό ήταν όταν άκουσα τον κ. Βουλγαράκη να προτρέπει τους πολίτες να κάνουν κάτι που, εγώ τουλάχιστον δεν είχα ακούσει στη ζωή μου και συγκεκριμένα να μη βγαίνουν από το σπίτι τους αν δεν υπάρχει απόλυτη ανάγκη! Και είναι ακριβώς αυτά που με κάνουν, χρόνια τώρα, να πιστεύω ότι ζω σε μία από τις καλύτερα οργανωμένες χώρες του κόσμου. Όχι, για το θεό, πως θέλω να υποτιμήσω τη κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού που, χωρίς αμφιβολία, ήταν καλύτερη από κάθε προηγούμενη φορά. Απλά θέλω να πω πως, αν κάθε φορά που η θερμοκρασία πλησιάζει στο 0, και τα κανάλια ανεβάζουν το συγκεκριμένο θεατρικό έργο τι θα κάνουν αν η χώρα πληγεί από ένα πραγματικό κύμα ψύχους σαν αυτό που βασανίζει τη βόρεια Ευρώπη; Θα παροτρύνουν το πληθυσμό να καταφύγει σε σπηλιές και ορυχεία;
Όμως δε σας είπα το χειρότερο. Ότι, με την υστερία που μας έχει καταλάβει με θέματα «ασφαλείας» καταφέραμε, εκτός από το μέτρο, να χάσουμε και τις εποχές. Έτσι, μόλις η θερμοκρασία ανέβει έχουμε «καύσωνα» και μόλις πέσει πλησιάζει η εποχή των παγετώνων. Τα παιδιά και οι μεγάλοι, δεν είναι «ασφαλή» το καλοκαίρι διότι οι υψηλές θερμοκρασίες απαιτούν …πολλά υγρά, ελαφρά ρούχα, καπέλο και, άκουσον-άκουσαν, αναζήτηση σκιάς. Όμως φίδι που μας έφαγε και το χειμώνα αφού, εκτός από χιόνι και βροχή, καραδοκεί η γρίπη των πτηνών, ο παγετός, οι ομίχλες, η ολισθηρότητα του δρόμου, τα τροχαία και οι ζωντανές συνδέσεις με κάθε πικραμένο δήμαρχο ή κοινοτάρχη από το Μαίναλο μέχρι το 3εθνές (μπορεί και 4εθνές μετά τις πρόσφατες εξελίξεις για τη δημιουργία κρατών «μίκι μάουζ».
Το πιο αστείο με την υστερία που προσβάλει τα κανάλια και ένα μεγάλο τμήμα του λαού της χώρας που ανθεί φαιδρά η πορτοκαλέα είναι ότι, ένα συνηθισμένο φαινόμενο όπως είναι η χιονόπτωση αποκαλείται …ακραίο, και επισκιάζει τα σοβαρά, μεγάλα και άκρως επικίνδυνα που συμβαίνουν στο κόσμο. Κανείς δε μιλάει για την επικείμενη επίθεση (με πυρηνικά) στο Ιράν, ο πόλεμος στο Ιράκ παρουσιάζεται σαν βιντεο γκέϊμ, το κυπριακό είναι πρόβλημα που απασχολεί τη …Τανζανία, και οι 130 βραχονησίδες που διεκδικεί η Τουρκία στο Αιγαίο είναι θέμα που απασχολεί όχι τους Αβορίγινες της Αυστραλίας.
Παρακολουθώντας σκηνές με έντονα χαρακτηριστικά υστερίας αισθάνθηκα περισσότερο μόνος από κάθε άλλη φορά όχι γιατί ο χιονιάς αισθάνθηκα περισσότερο μόνος από κάθε άλλη φοράΔεν αντέχω τους εφησυχασμένους αστούς που «δεν τους νοιάζει» αν στους δρόμους, στις ταράτσες, στους στύλους το κράτος του Μεγάλου Αδελφού τοποθετεί χιλιάδες καταγραφικές κάμερες για την «ασφάλειά μας». Ούτε τα νεαρά τσογλάνια που βασανίζουν, καταπιέζουν, εκβιάζουν γονείς που προσπαθούν να τα «βγάλουν πέρα». Το ίδιο αισθάνομαι για όσους δεν σταματούν όταν βλέπουν ένα δύστυχο ζώο να διασχίζει το δρόμο αλλά και για εκείνους που στέλνουν τις σιδηρόφρακτες μεραρχίες τους για να βομβαρδίσουν αμάχους, να δολοφονήσουν παιδιά, να σηκώσουν τείχη, να καταλάβουν χώρες, να καταστρέψουν, και ξεφτιλίσουν λαούς, να επιβάλουν τις δικές τους μοναδικές αλήθειες με τη βία.
Με τρομάζουν όλοι και όλα που πυροβολούν τη παιδεία, το πολιτισμό, την αισθητική, τη γλώσσα, την ιστορία του (όποιου) τόπου, το περιβάλλον και τη ποιότητα ζωής. Σέβομαι τους επιχειρηματίες που, σιγανά και ταπεινά και με σεβασμό στους εργαζόμενους και στους νόμους χτίζουν επιχειρήσεις και αυτοκρατορίες . Στέκομαι προσοχή μπροστά σε κάθε είδους επαγγελματία, από τον απλό μηχανικό συνεργείου μέχρι τον ερευνητή επιστήμονα και από τον ηθοποιό του θεάτρου ή του κινηματογράφου που «καίγεται» όταν παίζει τους ρόλους του μέχρι το συνθέτη που συνδυάζει το παλιό και το καινούριο.
Εκτιμώ τους άνδρες και τις γυναίκες που, διαθέτουν την αισθητική που τους επιτρέπει να περνούν απαρατήρητοι όταν διασχίζουν το δρόμο, τους ανθρώπους που μιλάνε μόνο όταν έχουν κάτι να πουν
Μετά από σχεδόν 40 χρόνια δημοσιογραφικής και εκδοτικής «ζωής» κάποιοι ίσως ρωτήσουν τι κάνω για τα παραπάνω. Η ερώτηση απαντάται από την εμπιστοσύνη των 400.000 Ελλήνων και Ελληνίδων που διαβάζουν κάθε μήνα το περιοδικό και από τις μοναδικές πρωτοβουλίες (ΦΑΕΘΩΝ 2004, Ολυμπία-Πεκίνο, Safetrack και δεκάδες άλλες που οι πολιτικοί και οι «αρμόδιοι» κλπ) .
Τα χρόνια πέρασαν και, αντί να ενταχθώ στο σύστημα τόσο πιο μακριά μένω σε βαθμό μάλιστα που (το σύστημα) προσποιείται ότι δεν υπάρχω! Για αυτά όμως και για άλλα που έχουν σχέση με το αποτέλεσμα των εκλογών στο επόμενο τεύχος.
RSS - Posts
